گروه استان‌های دفاع‌پرس - «محمد جعفری» مسئول بسیج دانش آموزی استان مازندران؛ هشتم آبان را در دفترچه پر از اوراق رنگارنگ زیستنم به رنگ خادمی هایلایت کردم. روزی که از نوجوانی، اسطورگی ساخت فهمیده. روزی که عجین شد با نام بلندی به عظمت بسیج. آن هم بسیج دانش آموزی! شبها و روزها با این نام زیستنم در این پنج سال یک طرف. اما حکایت دیده‌هایم را به چند خط چگونه روایت کنم؟
از نوجوانانی که حالا از جوانی و میانسالی مثل منی بیشتر می‌فهمند. از دهه هشتادی‌هایی که عزم و اراده‌شان از شعارهای مثل منی باصلابتتر و آهنین‌تر است. از نسل پرتلاطمی که اشکهای روانشان را در راهیان نور به موج‌های خروشان اروند هدیه دادند و در ساحل آرامش شلمچه مشق عشق کردند.
از فرزندان پاکی که در اردوهای یاوران ولایت خود را برای تشکیلات امام غائب آماده می‌ساختند. از امیدهای آینده‌ای که تلاش اردوهای جهادی‌شان را حتی سلفی‌های پر از لبخندشان هم نمی‌توانست کامل روایت کند. مجاهدانی از برش تاریخ این انقلاب که وقتی روی سکوهای لیگ علمی بین المللی پایا می‌ایستادند می‌شد در چشمانشان برق روزهای دلنشین محقق شده در گام دوم را دید!
از نقش آفرینان مهمترین روزهای انقلابی خمینی کبیر که کرونا مسخّر و همت و اراده‌شان شد و آنقدر اثر آفریدند و همگان را به نظاره وا داشتند که کرونا سمج و بد قلق هم پیش همتشان پای چرخ دوخت ماسک و پویش‌های مجازی و توزیع ضد عفونی و تهیه نان برای اهالی محله سر تعظیم فرود آورد!
از دختران و پسرانی که در این ایام که عده‌ای بر گردۀ جهل و ناآگاهی عده‌ای قلیل از هم نسلی هایشان سوار شدند، دندان به هم فشردند و به منطق و صبر زینب‌وار سکوت کردند و از ایجاد دوقطبی‌های دشمن شاد کن پرهیز کردند و به وقت خروش چنان با هیبت و قدرت به میدان آمدند که گویی ضرب پای قاسم بن علی (ع) را در میانه میدان عاشورائیان طنین انداز می‌کنند.
آری فرزندان عزیزم! ما گریه‌های شما را پای سلام فرمانده دیدیدم. ما دانه‌های تسبیح دستتان را که به یاد حاج قاسم در مسیر مشایه به ذکر دلتنگی روی هم می‌افتاد را دیدیم. ما لبخند کودکانی که برایشان با پول توجیبی هایتان لوازم التحریر تهیه کردید دیدیم. ما هجمه‌های بی‌مهابای دشمنان را به عقول و قلوب شما دیدیدم و دیدیم که برای اثبات نسلتان حالا شهید هم داده‌اید.
به خدایی که تکیه‌گاه این انقلاب و امت انقلاب است باور دارم که قرار است شما «کزبر الحدید» امام خامنه‌ای باشید که گام دوم را به تمدن دلنشین اسلامی خواهد رساند. چقدر به شما غبطه می‌خورم. چقدر دوستتان دارم! چقدر مشتاق میدان‌داری شما هستم!
اینکه آقاجان ما اینقدر به شما امیدوار است قند در دلم آب می‌کند. بچه‌ها بایستید، محکم باشید، مجاهد باشید که رقص پرچم «یالثارات الحسین (ع)» در دستان شما زیباست. آن هم پای رکاب مهدی فاطمه (عج)
انتهای پیام/
