به گزارش گروه سایر رسانه‌های دفاع‌پرس، تلاش مداوم از سال ۱۹۹۱ برای وارد کردن اروپای شرقی به آغوش ناتو و اتحادیه اروپا، اولین تلاش اروپای غربی در تاریخ اخیر نیست.
به گزارش «میدل ایست آی»، در این زمینه از سوابق امپراتوری‌های استعماری اروپایی درس گرفته شده تا نقشه‌های خود را برای اروپا طراحی کنند.
اهمیت اروپای شرقی برای تسلط بر جهان در اوایل توسط آلمان، که قصد داشت آن را تصرف کند و به یک مستعمره مهاجران آلمانی تبدیل کند، تشخیص داده شد.
استعمار شهرک‌نشین‌ها سیاست ثابت آمریکا، انگلیس، فرانسه، ایتالیا و دیگر امپراتوری‌های استعماری اروپایی بود؛ آمریکا مدل مورد علاقه‌ای بود که آن‌ها از آن وام گرفتند.
با توجه به توجه رسانه‌های عمومی و نگرانی در مورد گسترش احتمالی سازمان پیمان آتلانتیک شمالی (ناتو)، شایسته است تاریخ خونین ناتو در آفریقا مورد تاکید قرار گیرد.
ناتو در سال ۱۹۴۹ پس از جنگ جهانی دوم در زمانی تأسیس شد که کشور‌های آفریقایی هنوز در زیر سلطه استعمار بودند؛ در واقع بیشتر بنیانگذاران اولیه ناتو، استعمارگران اصلی آفریقا مانند انگلیس، فرانسه، پرتغال، بلژیک، ایتالیا و آمریکا به عنوان سازمان‌دهنده اصلی ناتو و شریک مسلط بودند.
این سازمان به عنوان دفاع دسته جمعی در برابر شوروی سابق با این شرط (ماده ۵) تأسیس شد که «هرگونه حمله به یکی از اعضای آن حمله به همه آن‌ها تلقی می‌شود و بنابراین مستلزم واکنش جمعی است.»
از آنجایی که ناتو با هدف ظاهرا توقف تجاوزات احتمالی شوروی تأسیس شد، به نظر می‌رسد که پس از فروپاشی شوروی دیگر نیازی به ناتو وجود نداشت. با این حال، از آن زمان، ناتو از دوازده کشور تأسیسی به ۳۰ کشور عضو در حال حاضر گسترش یافته است که بسیاری از آن‌ها کشور‌های اروپای شرقی و متحدان پیمان «ورشو» هستند.
نیازی به گفتن نیست که در دهه ۱۹۵۰، زمانی که اکثر آفریقایی‌ها هنوز تابع استعمار بودند، آن‌ها مطلقا هیچ کنترلی بر استفاده از خاک خود برای اهداف نظامی نداشتند. تقریباً کل شمال آفریقا به حوزه عملیاتی برای ناتو تبدیل شد.
قدرت‌های استعماری در اوایل دهه ۱۹۵۰ کنفرانس‌های نظامی را در شهر‌های آفریقایی مانند داکار و نایروبی برگزار کردند و از سفیدپوستان آفریقای جنوبی و رودزیا و دولت آمریکا دعوت کردند.
منبع: میزان
انتهای پیام/ ۹۱۱
