به گزارش گروه سایر رسانه‌های دفاع‌پرس، در سال ۱۹۲۲، ۴۵۸ میلیون نفر تحت حاکمیت استعماری انگلیس قرار داشتند و ریشه‌های این استعمار همچنان در برخی کشور‌ها جریان دارد.
در طول قرن هفدهم، امپراتوری انگلیس مستعمره‌هایی را در آمریکای شمالی و مرکزی و آسیا ایجاد کرد؛ انگلیسی‌ها به دلیل منافع تجاری، می‌خواستند بر قاره آفریقا تسلط پیدا کنند که به‌عنوان منابع بسیار غنی شناخته می‌شد. مناطق اول عمدتا توسط شرکت‌ها و بازرگانانی کنترل می‌شد که به طور گسترده‌ای مستقل بودند.
به گزارش «grin.com»، انگلیس سران قبایل آفریقایی را تعیین می‌کرد که رویه‌ها را کنترل می‌کردند، اما بهره برداری از منابع تنها عامل اقتصادی نبود؛ کشور‌های اروپایی بسیاری از مردم بومی را اسیر کردند و به عنوان برده در قاره آمریکا فروختند.
امپراتوری انگلیس بودجه تأسیس مستعمرات آمریکایی‌های آفریقایی‌تبار آزاد شده در سواحل «سیرالئون» را تأمین کرد؛ این جمعیت افزایش یافت و به یک مستعمره کلیدی انگلیس در غرب آفریقا تبدیل شد؛ در اوایل دهه ۱۸۰۰، انگلیس کنترل بنادر تجاری اروپا در «ساحل طلا» را به دست گرفت، سپس گسترش یافت. در اواسط همان قرن، انگلیس نیز در سیاست سلطنتی در نیجریه مداخله کرد تا کنترل قلمرو آن را به دست گیرد.
در یک سوم پایانی دهه ۱۸۰۰، قدرت‌های استعماری اروپایی از مستعمرات کوچک ساحلی خود گسترش یافتند تا کنترل بیشتر قاره آفریقا را به دست بگیرند.
انگلیس از «سیرالئون»، ساحل طلایی، نیجریه و مستعمره کیپ، به سمت داخل آفریقا گسترش یافت؛ انگلیس مستعمرات جدیدی افزود و در سال ۱۸۸۲، به مصر حمله کرد و کنترل واقعی بر این سرزمین را برقرار کرد.
در اوایل دهه ۱۹۲۰، درست پس از اینکه کنیا به طور رسمی به عنوان مستعمره اعلام شد، مردم محلی شروع به اظهار نظر در سیاست استعماری کردند؛ انجمن آفریقای شرقی که در سال ۱۹۲۱ تأسیس شد، یکی از اولین تلاش‌های سازماندهی شده توسط مردم محلی بود.
اقدامات انگلیس برای مردم کنیا، به ویژه برای کیکویو، فاجعه‌بار بود؛ سربازان انگلیسی میلیون‌ها نفر را برای سال‌ها بازداشت کردند، حتی اگر بسیاری از آن‌ها هیچ اتهامی نداشتند؛ طبق گزارش کمیسیون حقوق بشر کنیا، در طول آن سال‌ها بیش از ۹۰ هزار نفر اعدام زندان و شکنجه یا معلول شدند.
منبع: میزان
انتهای پیام/ ۹۱۱
