گروه فرهنگ و هنر دفاع‌پرس_ علی عبدالصمدی؛ حضرت زینب کبری (سلام الله علیها) فرزند حضرت علی (ع) و فاطمةالزهرا (س) و در نتیجه مانند امام حسن و امام حسین (علیهماالسلام) دست پرورده تربیت علوی و فاطمی بودند.
قطع به یقین قیام سلحشورانه و قهرمانانه عاشورا نقطه عطف بسیار مهمی در تاریخ شیعه و اسلام است؛ واقعه پراهمیتی که منجر به شهادت اهل بیت نبی مکرم اسلام (علیهم‌السلام) و پیروان باوفایشان شد.
حضرت زینب کبری (علیهاالسلام) از نزدیک، شاهد آن وقایع بودند و در عصر عاشورا دستگیر و به دربار ظلم و جور اموی منتقل شدند. دستگیری، پایان رسالتی نبود که ایشان برای خود قائل بودند. سخنرانی‌ها و ایراد خطبه‌های روشنگرانه زینب کبری (س) در دربار فاسد یزید باعث شد تا عمر دستگاه خلافت آن ملعون بیش از دو سال به طول نیانجامد.
پس از یزید نیز اگرچه خلفای متعددی بر سر کار آمدند، اما به غیر از «ولید ابن عبدالملک» که ۱۰ سال خلافت کرد، هیچ کدام از خلفای پس از یزید نتوانستند ثباتی در خلافت داشته باشند و عملاً دستگاه امویان دچار تزلزل بود. این عدم تعادل و توازن در خاندان امویان نتیجه قیام شجاعانه امام حسین (علیه‌السلام) و یاران باوفایشان و صد البته روشنگری‌های حضرت زینب کبری (سلام الله علیها) درباره اسلام ناب محمدی (ص) و اجتناب از انحراف دین الهی بود.
مهم‌ترین ویژگی‌های شخصیتی حضرت زینب (س) را می‌توان شجاعت و روشنگری دانست. ایشان با شجاعت و شفافیتی که در کلام و سخن خود داشتند، توانستند راه، مسیر و شیوه حقیقی اهل بیت (علیهم‌السلام) را زنده نگه دارند و اسلام ناب محمدی (صلی الله علیه و آله) را از خطر انحراف و تحریف نجات دهند.
حضرت زینب (سلام الله علیها) در سال ۶۲ هجری قمری و تنها یک سال پس از نهضت عاشورا وفات کردند. ایشان نمادی از مقاومت در برابر ظلم، پایداری بر سر ایمان و اعتقاد راسخ به هدف متعالی خویش بودند و بهترین الگو جهت ایستادگی در برابر ظالمان و ستم پیشگان هستند. تمامی زنان مبارز مسلمان در تاریخ اسلام با الگو پذیری از سیره و منش ایشان توانسته‌اند به اهداف والای خود در مبارزات اجتماعی و سیاسی دست پیدا کنند.
انتهای پیام/ 118
