خبرگزاری دفاع مقدس؛ نهضت خونبار کربلا ابعاد متعدد و وجوه گوناگونی دارد؛ از وجوه سیاسی گرفته تا وجوه فرهنگی و اجتماعی، همگی نشاندهنده ی عمق اندیشهای است که صاحب آن نهضت عظیم برای احیای اندیشه ی اسلام ناب محمدی (ص)، خون پاکش بر زمین گرم و سوزان کربلا ریخته شد.
یکی از جلوههای زیبای این نهضت مقدس را میتوان در اصرار حضرت سید الشهدا(ع) بر حفظ، تقویت و تعمیق بنیانهای خانواده جستجو نمود.
حضرت امام حسین(ع) برای انجام رسالت جهانی خود که همان احیای اسلام ناب محمدی (ص) بود، در شرایطی که شرک و کفر بار دیگر سر برآورده بود و میرفت تا این علف هرز کفر و شرک، همه ی هستی ثمرات اسلام عزیز را از میان بردارد، با درک این ضرورت که برای حفظ دین خدا لازم است که همه چیز خود را فدا کند تا همه ی آنچه که خدای متعال برای صلاح بشر در نظر گرفته است از خطر حتمی نجات یابد، خانواده ی خویش را همراه خود به عرصه ی قربانگاه کربلا برد.
یکی از القاب حضرت سید الشهدا (ع) ربیع الایتام (بهار یتیمان) است. کسی می تواند در اوج یتیم نوازی باشد که خود از محبت اشباع شده و تجربه ی خوبی از محبت در عمق جانش نقش بسته باشد؛ یتیم نوازی به معنای محبت همه جانبه به کسی است که در سنین خردسالی پدر، مادر و یا هر دوی انها را –که مظهر تام محبت و مهربانی در زمیناند- از دست داده باشد.
یکی دیگر از شرایط یتیم نوازی این است که فرد فضای مهربانانهای در میان خانواده و اطرافیان خود به وجود آورد و سپس این مهر و محبت را در دیگر عرصهها گسترش دهد و به نمایش بگذارد. حضرت سید الشهدا (ع) هر دو شرط را دارا بودند. ایام کودکی آن حضرت در زمان مصداق رحمةٌ للعالمین حضرت رسول اکرم (ص) سپری شده بود. امام حسین (ع) از همان دوران نوزادی خود با چشمه ی جوشان محبت پیامبر خدا (ص) روبرو شدند. این محبت نبی مکرم اسلام به ایشان، تا جایی بود که در تاریخ آمده به خاطر آن که امام حسن و امام حسین (ع) روی دوش آن حضرت حضور داشتند، سجده را کمی مطوّل نمودند تا این عزیزترین اطفال اسلام از روی دوش ایشان پایین بیایند.
البته محبتهای حضرت زهرا (س) و حضرت امیرالمؤمنین علی بن ابیطالب (ع) به فرزندان خود خصوصاً حضرت سیدالشهدا (ع) نیز با تکمیل محبتهای بیشمار پیامبر خدا (ص) به امام حسین (ع) محبت و مهربانی را در وجود آن بزرگوار نهادینه ساخت.
یکی دیگر از تجارب عینی حضرت سید الشهدا (ع) یتیم نوازی مولای متقیان در مدینه و کوفه بود. خود آن حضرت نیز پس از شهادت حضرت امیرالمؤمنین علی بن ابیطالب (ع) به ایتام جامعه ی خود رسیدگی فراوان مینمودند. در راه کوفه هم وقتی خبر شهادت سفیر با وفای حضرت أبا عبدالله (ع) رسید، ایشان فرزندان مسلم بن عقیل (ع) را طلبیدند و به آنان محبت بسیار کردند.
در مقاتل آمده که آن حضرت یتیمان مسلم را بر زانوان خود نشاندند و آنان را فراوان نوازش فرمودند. بعد به آنان فرمودند: "پس از شهادت پدرتان هم اکنون من پدر شما هستم". امام حسین (ع) در شب عاشورا دستور دادند که درِ خیمهها را تو در تو قرار دهند تا همه ی بنی هاشم یکدیگر را ببینند. در آن لحظات دختر سه ساله ی آن حضرت وارد جمع شد؛ آن حضرت بسیار با محبت دخترشان را در کنار خود جای دادند و بسیار او را نوازش فرمودند؛ اما این نوازش، با دفعات قبل فرق میکرد؛ این بار چنان محبت میفرمود که گویی دیگر یکدیگر را نخواهند دید. در روز عاشورا در هنگامه ی نبرد نیز حضرت سید الشهدا (ع) به میان خاندان خود میآمدند و آنان را دلداری میدادند. اگر به لحظات وداع خوب بنگریم، غیر از مصیبت، عاطفیترین رفتارها را در عملکرد امام حسین (ع) با اهل بیت و خانواده ی اصحابشان میبینیم. از نوازش و در آغوش گرفتن کودکان خود و اصحاب گرفته تا آن آخرین نگاه پر از عشق به کسی که در کودکی پس از شهادت مظلومانه ی مادرش هم برایش خواهر بوده و هم مادر.
امین داوری
