گروه استان‌های دفاع‌پرس ـ هوشنگ نوبخت؛ بی شک، شهرها و مردم خرمشهر و آبادان به عنوان خاکریز اول جغرافیایی و انسانی دوران دفاع مقدس در جنگ 8 ساله هرگز از ذهن و حافظه تاریخی ملت بزرگ ایران پاک نخواهند شد.
خرمشهری که تبدیل به خونین شهر شد اما لحظه ای از مقاومت و ایثار و مبارزه دست نکشید. خرمشهری که نخل های سربریده اش نماد سربداران دوران و «بهنام محمدی» های 13 ساله اش اسطوره مردانگی و غیرت شدند تا تاریخ این مرز و بوم به داشتن این مردم و این گوشه از جنوب غرب ایران اسلامی افتخار کند.
مگر می‌شود از جنگ گفت و نوشت ولی نامی از «محمد جهان آرا» یا همان ممد بچه های جنوب نبرد. مگر می‌شود دوران دفاع مقدس را ورق زد و تصویر گنبد زخمی مسجد جامع خرمشهر را در ذهن حک نکرد. مگر می‌شود از هنر و ماندگاری نقش و نگاره‌ها گفت و نام «بهروز مرادی» را نیاورد.
آری، این روزها همه جا صحبت از سوم خرداد و آزادسازی خرمشهر است. خرمشهری که مردانه آزاد شد اما بالاغیرتا هنوز آباد نشده است. کوچه پس کوچه‌های این شهر هنوز هم بوی باروت می‌دهند و آجرهایش زخمی کم توجهی مسئولینی که غرق در کارهای روزمره شده‌اند اما من گلایه‌ها را وامی‌گذارم برای چندی بعد تا بپردازم به سوغاتی های شهری که بزرگترین صادرکننده غیرت و جوانمردی و عشق است.
گلایه نمی‌کنم اما تلنگر می‌زنم به خودم که بیش از پیش برای این آب و خاک بنویسم. برای این مردم نجیب اما باصلابت، برای این اهالی سیه چهره اما سفید دل، برای اینجا که وقتی حرف از خاک وطن می‌شود، خون در دل کارون جاری می‌شود به جای آب و نخل ها سینه سپر می‌کنند برای این که همچنان نماد مقاومت باشند.
سوم خرداد تنها فتح یک شهر نیست. فتح یک هویت و پیروزی یک مکتب بزرگ از مردمان سرزمینی است که همیشه تاریخ حرف‌شان تیتر نوشته‌های تاریخ نگاران دنیا بوده است.
خرمشهر در دامان نقشه جغرافیایی خوزستان رشد کرده است اما عجیب، کلان‌شهر دل‌های عاشق میلیون‌ها هموطن ایرانی است که حتی شاید هنوز بدان پا نگذاشته اند. خرمشهر، نماد نجابت، مظلومیت، نخل، فلافل، اروند، غروب، غیرت و فوتبال است و سمبل همه آنچه در 8 سال دفاع مقدس بر مردم ایران زمین گذشت.
خرمشهر را نباید در سوم خرداد محبوس کرد. خرمشهر باید برای همیشه در دل همه نسل‌های امروزی این مملکت ساری و جاری باشد تا دختران و پسران این آب و خاک با دانستن این که در این شهر چه گذشته به گذشته خود افتخار کنند.
سوم خرداد تنها یک مناسبت ملی و تقویمی نیست، بلکه بهانه است برای من که بازهم از این شهر و حماسه هایش بنویسم. تلنگری است برای مسئولان که حواس‌شان به زندگی و معیشت مردم نجیب و مقاوم این دیار باشد و یادآوری به مورخانی که قرار است، تاریخ این سرزمین را مکتوب کنند.
فتح خرمشهر باید به عنوان یک جشن بزرگ ملی هر ساله پربارتر از همیشه به گونه‌ای برای نسل‌های امروز تولید محتوا شده و برگزار شود که آینده‌گان به آزادسازی چنین خاکریزی از میهن بر خود ببالند.
انتهای پیام/
