به گزارش خبرگزاری دفاع مقدس، ذات هر جنگی خشونت است و این خشونت جلوههای متعددی دارد؛ ما اکنون به موضوع ممانعت یکی از طرفهای درگیر برای برداشت آب از سوی طرف مقابل خواهیم پرداخت و موضع اسلام را نسبت به این عملکرد، بیان خواهیم کرد.
بستن آب به عنوان یک تاکتیک جنگی
در جنگهایی که میان انسانها رخ داده، تاکتیکهای پیچیده ای برای از میان برداشتن دشمن به کار رفته است، از تاکتیکهای رزم انفرادی گرفته تا نبردهای یگانی و جنگ روانی؛ همگی برای کاهش توان دشمن در عرصهٔ نبرد و برای انهدام افراد و تجهیزات حریف استفاده شده است. گاه از مانور احاطه ای جهت دور زدن و محاصرهٔ کامل دشمن، گاه از شیوهٔ مانور رخنه ای برای نفوذ و بر هم زدن کنترل دشمن و گاهی نیز از روشهای جنگ روانی برای تضعیف و ایجاد رعب، خستگی و نهایتاً انصراف دشمن از نبرد، استفاده شده است.
رودخانهها و هر محل دیگری که دارای آب بوده، همواره مورد توجه استراتژیست های نظامی بوده است و در برخی موارد عدم دستیابی حریف به آب قابل شرب از جملهٔ اهداف کوتاه مدت نظامیان به شمار میرفته است. اگر در جنگهای مدرن امروز، کنوانسیونهای مختلف، قراردادهای اخلاقی مینویسند و انسانها نیز طبق مقررات بین المللی موظف به رعایت آنها میباشند، اسلام در 1435 سال پیش، قراردادهای اخلاقی با تضمینهای بسیار محکم به بشر، ابلاغ کرده است. یکی از مهمترین این ابلاغیهها عدم منع دشمن از دستیابی به آب میباشد که در سیره حضرت رسول اکرم (ص) و حضرت امیرالمؤمنین علی بن ابیطالب (ع) بارها و بارها دیده میشود.
در جنگ بدر بر خلاف تصور عده ای، پیامبر (ص) از برداشت آب از سوی مشرکان در منطقهٔ چاه های بدر جلوگیری نفرمودند و اکیداً هم به اصحاب و نیروهای خود میفرمودند که مبادا کسی متعرض آنان شود. در جنگ صفین، سپاهیان معاویه فرات را تصرف نمودند و مانع دسترسی نیروهای حضرت امیرالمؤمنین علی (ع) به آب شدند. آن حضرت، نیروهای خود را برای باز پس گیری آب جهت ادامه نبرد تهییج نمودند؛ آنان با فرماندهی حضرت امام حسین (ع) شریعه را تصرف کردند و دشمن را عقب زدند. هنگامی که لشکریان اسلام قصد مقابله به مثل را داشتند، حضرت علی (ع) آنان را از این اقدام منع نمودند و اجازهٔ آزار نیروهای دشمن هنگام برداشتن آب را ندادند.
در دوران دفاع مقدس نیز حضرت امام خمینی(ره) همواره سفارش میکردند که آبهای منطقه را آلوده نکنند با این توجیه که میخواهند دشمن را از بین ببرند. در کربلا سپاهیان ابن زیاد، میدانستند که حضرت سیدالشهدا (ع) با خانوادهٔ خود آمدهاند و کسی که با خانواده حرکت میکند، مبنایش بر جنگیدن نیست. بستن آب بر روی کسانی که بهترین خلق خدا در این کرهٔ خاکی هستند، یکی از بدترین ظلمهاست که آن افراد شقی مرتکب چنین زشتی عظیمی شدند.
روز هفتم محرم سال 61 هجری قمری، عمر بن سعد، فرمانده سپاهیان کوفه بر اساس دستورالعملی که از ابن زیاد دریافت کرده بود، آب شریعه فرات را بر حضرت أبا عبدالله(ع) و همراهانشان بست. خاندان پیامبر اکرم (ص) سه روز در مضیقه بودند و برخی از روایات نقل کردهاند که به ناچار آب جیره بندی شد. آخرین باری که اهل بیت (ع) توانستند آب تازه برداشت کنند، در روز هشتم محرم بود که با یک درگیری مختصر و البته بدون تلفات، حضرت علی اکبر (ع) برای اهل حرم آب تهیه فرمود.
قطع آب بر روی دشمن در عصر ما نیز توسط رژیم بعثی عراق، در اردوگاههای مخوف آن کشور در مورد اسرای ایرانی بارها و بارها خصوصاً در روز عاشورا اجرا شده است. بستن آب بر روی دشمن، در هر جنگی تقریباً یکی از تاکتیکهای نظامی به شمار میرود؛ اما اسلام تحت هیچ شرایطی و با هیچ توجیهی بستن آب بر روی نیروی مقابل را نمیپذیرد.
