سوختن تدریجی زبان فارسی در آتش فضای مجازی

گروه فرهنگ و هنر دفاع‌پرس ـ رسول حسنی؛ زبان بزرگترین نشانه گستردگی و عمق یک فرهنگ است. وقتی بخواهیم غنای فرهنگی یک ملت را محک بزنیم ناگزیریم که از زبان آن ملت آغاز کنیم. زبان ملت ارتباطی به مرز‌های سیاسی ندارد و ممکن است با وجود مرز زبان مشترکی استفاده شود. مانند ایران، افغانستان، تاجیکستان که از زبان فارسی با گویش‌های متفاوت استفاده شود. زبان تنها وسیله بیان و گفتار نیست، زبان در دل خود حاوی داشته‌های فرهنگی بسیاری است که در ادبیات نمود پیدا می‌کند و خود تبدیل به هنری شگرف تبدیل می‌شود.

ادبیات است که سایر هنر‌های دیگر مانند تئاتر، سینما، موسیقی و ... و مهمتر از همه هنر خطاطی را تعذیه می‌کند تا جایی که بدون ادبیات سایر هنر‌ها الکن می‌مانند. به مین دلیل حفظ زبان از حفظ مرز‌ها اهمیت بیشتری پیدا می‌کند. ممکن است به تصرف یک کشور فرهنگ آن کشور تسخیر نشود. اما با تصرف زبان یک ملت اغلب میراث فرهنگی آن ملت تسخیر و به فراموشی سپرده می‌شود. وجود ایران در مهمترین منطقه جغرافیایی با گذشته‌ای هزاران ساله، هموراه درگیر مناقشات فراوانی بوده است و خواهد بود.

بعد از انقلاب اسلامی و تبدیل ایران به کشوری مقتدر، مستقل و تعیین کننده در مناسبات سیاسی سبب شده تا یک جنگ تمام عیار فرهنگی علیه آن شکل بگیرد. گستردگی و دسترسی آسان به اینترنت و تبع آن فضای مجازی جبهه‌ای به وسعت جهان به وجو. د آورده تا غرب به راحتی نسل تازه ایران را در اختیار داشته باشد. نسلی که برای زندگی در دنیای کنونی ناگزیر به حضور در فضای مجازی است و قطعا بدون اینترنت نمی‌تواند به زندگی اجتماعی خود ادامه دهد، همین نیاز نیز به پاشنه آشیل فرهنگ ما تبدیل شده است.

برخلاف تصور آنچه نسل نوجوان و جوان را تهدید می‌کند، فقط دسترسی یه محتوا‌های ضد ارزشی نیست، آنچه در این فضا بیشتر مورد آسیب قرار دارد، زبان فارسی است. متاسفانه با نسلی روبه‌رو هستیم که به دلیل ضعف شدید دستگاه‌های فرهنگی چه در رسانه ملی و چه در وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی و سایر ارگان‌های فرهنگی قدمی جدی در حوزه حفظ و پاسداشت زبان فارسی برنداشته‌اند. به همین دلیل جوان امروز زبان سعدی را که در اوج سادگی است را نمی‌فهمد.

به‌کار بردن واژگان نامانوس، غلط‌های دستوری، ورود بی‌دلیل واژگان بیگانه، خلاصه کردن کلمات، درک ناصحیح از معنای عبارات و ... در فضای مجازی تهدیدی جدی علیه زبان فارسی است که متاسفانه مدیران فرهنگی ما یا درکی از آن ندارند یا همتی برای تغییر وضع موجود ندارند. جوان تحصیلکرده دانشگاه رفته هنوز تفاوت کلمه «است» و «هست» را نمی‌داند، ضمیرها، افعال، جمع کردن و ... را نیاموخته‌اند.

این بیگانگی در دراز مدت می‌تواند بخشی از عظیم از زبان فارسی را تخریب کند تا جایی که امکان بازگشتی وجود نداشته باشد. وقتی جوان امروز نتواند با میراث عظیم ادبیات فارسی ارتباط برقرار کند مسلما در برابر مصادره آن نیاز مقاومتی نخواهد داشت و در نهایت دچار بی‌هویتی فرهنگی خواهد شد. هر چند هنوز به این مرحله نرسیده‌ایم، اما تا بیش از این دیر نشده باید به فکر علاج بود.

انتهای پیام/ 161