گروه استان‌های دفاع‌پرس- لیلا لیموئی؛ چھل روز گذشت...؛ در آن غروب خون‌آلود ھنگامی که خنجر شقاوت‌ها و نامردی‌ها گلوی آخرین مبارز را درید آنگاه که زنان و فرزندان داغ‌دیده در میان رقص شعله‌های آتش خیمه‌هایشان به سوگ مردان در خون غلتیده خود نشسته بودند، دشمن به جشن و سرور ایستاد، خیابان‌ها و کاخ‌‌ها را برای جشن‌ها مھیا ساخت و به انتظار ماند تا در میان دل‌های چون لاله پر خون اسیران به برپایی جشنی تمسخرآمیز بپردازد.
اربعین تنها یک روز برای برگزاری مراسم عزاداری نیست بلکه روزی برای میلیون‌ها دلداده امام حسین(ع) است که برای رسیدن به آن لحظه‌ها را شمرده‌اند. روزی است برای عاشقانی که با پای پیاده مسیری طولانی را به امید معشوق طی می‌کنند و از سختی‌ها نمی‌هراسند.
قدم به جاده می‌گذارند و لحظه به لحظه بر جمعیتشان افزوده می‌شود، نه اینکه فقط پاها و جسم به حرکت درآمده‌اند بلکه قلب‌ها نیز سرگشته است. قدم قدم راه می‌روند و در هر قدم با یادآوری مصیبت‌های وارد بر امام حسین(ع) و اهل بیت(علهیم‌السلام) ضجه می‌زنند. اشک‌ها بر گونه‌های‌شان جاری شده و ناله‌ها صدای عشق می‌دهند و زمزمه دعا سوز دل در فراغ محبوب است.
زائران پیاده اربعین می‌روند تا به گیسوان کودکی رقیه که بادهاى یغماگر با خویش برده‌اند ادای احترام کنند، می‌روند تا زخم عمیق قلب‌هایشان را التیام دهند و با نجوای شورانگیز لبیک یا حسین(ع) پیام سیدالشهدا(ع) را به گوش جهانیان برسانند، می‌روند تا آرام دل زینب(س) باشند که از غم شهادت برادر قامتش خمیده و باز می‌روند تا با جابربن‌عبدالله انصاری که اولین زائر امام حسین(ع) در اربعین سال 61 هجری قمری بود، غسل زیارت کنند و برای خون به ناحق ریخته شده حجت خدا سوگواری کنند.
مرد و زن، پیر و جوان، کوچک و بزرگ همه پا در این مسیر نهادهاند؛ اینجا انگار گذر زمان معنا ندارد، شب و روز برایشان یکی شده، خستگی بی‌معنا و دل‌ها همه سراسر شور حسینی دارند، اینجا هدف همه بین‌الحرمین و رسیدن به حسین(ع) و زیر لب همه ذکر «یا اباعبدالله الحسین و لبیک یا حسین(ع)» طنین‌انداز است.
باید عاشق باشی تا بتوانی درد و خستگی راه، سوز گرمای تابستان و پاهای تاول‌زده را تحمل کنی و بتوانی در راه رسیدن به معشوق گام برداری، آری هیچ جز عشق به معشوق نمی‌تواند زخم پاها و درد و رنج مسیر را برایت سهل و آسان کند چرا که تمام این سختی‌ها را برای رسیدن به هدف با جان و دل خریده‌ای.
نمی‌توان از مسافر کربلا پرسید که چرا این‌چنین عاشقی، عشق بی‌خبر و از اعماق قلب آدمی می‌آید و تمام وجودش را در برمی‌گیرد آن هنگام است که دیگر سر از پا نمی‌شناسد و برای دیدار معشوق پا در مسیری می‌گذارد که می‌داند آسان نیست اما همه این سختی‌ها تنها با فکر کردن به مقصد وصال به آسانی و زیبایی تبدیل می‌شود، لبیک یا حسین(ع) در بطن این عاشقانه طنین‌انداز شده و بین‌الحرمین مملو از دوستداران اهل بیت(ع) خواهد شد.
اربعین تجلی همراهی اجتماعی برای مبارزه با ظلم و سکوت نکردن در مقابل آن، با نگاه به سیره حسینی توسط همه اقشار و اصناف است. درحقیقت اربعین تجلی ایستادگی اجتماعی و همراهی قلب‌ها در برابر هر آن چیزی است که عزت یک جامعه را غصب می‌کند.
عاشورا و تاسوعا و در کنار آن اربعین میراثی گرانبها از مکتب تشیع و مشخصا امام حسین(ع) است که تا ابد ماندگار بوده و درس آزادی و آزادگی به پیروان خود می‌دهد. درسی که اربعین به ما داد این است که باید برای همیشه یاد و خاطره شهدا را گرامی داشت.
اربعین حادثه تکرار نشدنی عاشورا را زنده می‌کند انگار در این روز غم شهادت اباعبدالله الحسین(ع) با ورود اسرا به کربلا دوباره تکرار می‌شود و سوز و گداز زخم‌ها تازه می‌شود، آری امروز در پهنای کره خاکی عاشقان اباعبدالله الحسین(ع) عزادار عزیز زهرا(س) و همنوا با حضرت زینب کبری(س) سوگوار این واقعه جان‌کاه هستند.
اربعین محور انسجام داخلی «جبهه مقاومت» بر محور «محبت و کرامت» است، حماسه اربعین حسینی نماد اقتدار و اتحاد مسلمانان جهان است، شیعیان با شرکت پرشور و شعور در مراسم راهپیمایی اربعین حسینی ضمن نشان دادن ارادت به ائمه اطهار(علیهم‌السلام)، عزت و اقتدار مسلمانان را به نمایش می‌گذارند.
این مکتب به ما می‌آموزد که اگر حتی وضعیتی که دنیا هم به پشتوانه جبهه باطل علیه تو می‌تازد و از انواع اهرم‌ها مثل تحریم سخن به میان آورده و حتی به آن جامه عمل می‌پوشاند، چگونه باید ایستادگی کنی...
انتهای پیام/
