گروه فرهنگ و هنر دفاع‌پرس- علی عبدالصمدی؛ بیست و یکم شهریور، روز ملی سینمای ایران نام گذاری شده است. نخستین دوربین فیلمبرداری در دوران مظفرالدین شاه (۱۲۷۹) وارد ایران شد و تصاویری را ثبت کرد، اما چرخ‌های سینما به عنوان یک صنعت و هنر از دهه‌ی ۱۳۲۰ شروع به گردش کردند و فیلمسازی آهسته آهسته تبدیل به سینمای واقعی و حرفه‌ای شد. با پیروزی انقلاب اسلامی سبک و سیاق فیلمسازی در حوزه‌ی سینما و تلویزیون به کلی عوض شد. ارزش‌های اسلامی و شیعه در بطن و متن فیلم‌های ایرانی جای گرفتند و دیگر اثری از برخی ظواهر سینمای گذشته پدیدار نبود.
با آغاز جنگ تحمیلی و تجلی گفتمان عمومی دفاع مقدس در کالبد جامعه، سینما نیز از این ارزش‌ها بی نصیب نماند و سبکی با عنوان «سینمای دفاع مقدس» پا به عرصه نهاد. مطلع سینمای دفاع مقدس «مرز» به کارگردانی جمشید حیدری است. برزخی‌ها، پنجه در خاک، از کرخه تا راین، تهاجم، لیلی با من است، پرواز از اردوگاه، سفر به چزابه، سه گانه‌ی اخراجی ها، دوئل، ایستاده در غبار، شیار ۱۴۳ و... از جمله فیلم‌های سینمایی هستند که از ابتدای جنگ تحمیلی تاکنون روایتگر رشادت‌های رزمندگان اسلام در جبهه‌های نبرد حق علیه باطل بودند.
سینمای ایران همگام با رشد تکنولوژی فیلمسازی نیز رشد کرد و در عرصه‌های بین‌المللی نیز خوش درخشید. «جدایی نادر از سیمین» و فروشنده هر دو به کارگردانی «اصغر فرهادی» توانستند جایزه‌ی اسکار بهترین فیلم غیر انگلیسی زبان را از آن خود کنند و رکورد دیگری در تاریخ سینمای ایران در عرصه‌های بین‌المللی به نام خود به ثبت برسانند. ضمن این که فیلم‌های دیگری نیز بودند که در سایر جشنواره‌های معتبر جهانی برای سینمای افتخارآفرینی کردند.
به‌طور کلی، سینما را می‌توان به‌عنوان موجودی زنده قلمداد کرد؛ زیرا به همان اندازه که از جامعه تاثیر می‌پذیرد، به همان اندازه نیز می‌تواند تاثیر گذار باشد. رابطه‌ی سینما به‌عنوان هنر هفتم (در کنار تلویزیون و تئاتر در هنر‌های نمایشی) با جامعه، ارتباطی دو سویه و متقابل است. سینما چه از نظر نرم افزاری (انتخاب بازیگران، گزینش موضوع، گریم، طراحی لباس و...) و چه به لحاظ سخت افزاری (استفاده از وسایل مدرن‌تر فیلمبرداری، ساخت سالن‌های مجهزتر سینما، امکان اکران عمومی به صورت آنلاین و...) پویا، بالنده و دائما در حال رشد و نمو است. سبک فیلمسازی در همه‌ی کشور‌های دنیا از جمله ایران با چند دهه‌ی قبل تفاوت آشکاری داشته است. در بسیاری از ادوار گذشته بازیگران تصمیم گیرنده‌ی نهایی فیلم بودند. در برخی مقاطع تاریخی نویسندگان حرف اول و آخر را می‌زدند و بیشترین دستمزد را داشتند و در دوره‌ای کارگردان‌ها محوریت اصلی تولید فیلم‌ها بودند.
سینما به مثابه‌ی آینه‌ای تمام قد از جامعه که تاثیری دو سویه بر آن دارد، بهترین ابزار جهت بازنمایی دغدغه‌های اصلی جامعه و نیز رسانه‌ای است که می‌تواند مبلغ بسیاری از آرمان‌ها و ارزش‌ها و مبین بسیاری از چشم‌انداز‌های جامعه در سطح ملی و بین‌المللی باشد.
انتهای پیام/۱۳۳
