امام رضا (ع)؛ از بهترین الگو‌های رفتاری

گروه استان‌های دفاع‌پرس ـ حجت‌الاسلام «سید امیر ابراهیمی» مسئول نشر آثار و ارزش‌های مشارکت روحانیت در دفاع مقدس لرستان؛ امام رضا (ع) جایگاه علمی ویژه‌ای داشت. او از دانش بسیار بالایی بهره‌مند بود و این برجستگی علمی او در رویارویی با دانشمندان ادیان و مذاهب دیگر، بهتر آشکار می‌شد. جلسات و محافلی که علما و دانشمندان مختلف گرد هم می‌آمدند و به بیان دیدگاه‌ها و نظرات خویش می‌پرداختند، در آن زمان رونق خاصی داشت. حاکمان آن عصر، گاه برای جلوه دادن شکوه دربار خویش، گاه به منظور گرایش دانشمندان به دربار و زمانی برای این که بر عقیده کسی چیره شوند، در کنار مجالس دیگر، به برگزار کردن نشست‌های علمی نیز می‌پرداختند. این محافل که به جلسات «مناظره» معروف بود، بهترین مکان برای ابراز شایستگی‌های علمی افراد به شمار می‌رفت.

در عصر امام رضا (ع)، آن گاه که همه دانشمندان جمع می‌شدند و به گفتگو می‌پرداختند و سرانجام در پاسخ دیگران فرو می‌ماندند، دست به دامان امام رضا (ع) می‌شدند تا بر حقانیت مطلب خویش گواهی دهند. یکی از مهم‌ترین و معروف‌ترین لقب‌های امام رضا (ع)، (عالم آل محمد) است. این که از میان همه امامان شیعه، حضرت امام رضا به این لقب شهرت یافته است، خود دلیل برجستگی آن امام از جهت دانش‌های رایج در زمان خویش و یافتن فرصت برای آشکارسازی آن علوم است.

یکی از نیاز‌های جامعه بشری امروز ما و هر روز ما، نیاز به الگو گرفتن از رفتار، منش، روش، سیره و اخلاق بزرگان دین و رهبران الهی و چهارده معصوم علیهم السلام است و امام رضا (ع) از جمله بهترین الگو‌های رفتاری است.

نامیدن هر فرد به اسم، کنیه و لقب دلیل خاصی دارد. گفته اند که و را به این جهت «رضا» لقب داده اند که خدا از او راضی است. دوران کودکی و نوجوانی و جوانی امام در مدینه گذشت. اخلاق نیکو، دانش فراوان، ایمان و عبادت بسیار از ویژگی‌هایی بود که امام را مشخص می‌ساخت.

از خوش اخلاقی امام رضا (ع) سخن بسیار گفته اند. در این جا به چند نمونه آن اشاره می‌شود که امام در برخورد با مردم به چه نکات ریزی دقّت می‌کرده است. همه این‌ها برای ما درس (چگونه زیستن) است:

هیچ گاه با سخن خود، دیگران را آزار نداد، سخن هیچ کسی را قطع نکرد، به نیازمندان بسیار کمک می‌کرد، با خدمتگزاران خود بر سر یک سفره می‌نشست و غذا می‌خورد، همیشه چهره‌ای خندان داشت، هرگز با صدای بلند و با قهقهه نمی‌خندید، هنگام نشستن، هرگز پای خود را در حضور دیگران دراز نمی‌کرد و... این‌ها گوشه‌ای از اخلاق امام هشتم علی بن موسی الرضا (ع) بود. آیا با داشتن این اخلاق و رفتار نباید خدا از او راضی و خرسند باشد؟ و آیا سزاوار نیست که او را «رضا» بنامند؟ آیا کسی که خدا از او خشنود است، مردم از او خرسند نیستند؟ این گونه هست که نام (رضا) برای آن امام بزرگوار برازنده و سزاوار است.

امام رضا (ع) از نظر توجه به مسائل معنوی و پرداختن به امور عبادی نیز برجسته بود. روایت‌ها و داستان‌های بسیاری از این جنبه زندگی امام در کتاب‌های تاریخی نقل شده که شنیدن آن برای همه ما جالب است. ما وقتی می‌بینیم که امام ما و پیشوایی که او را به رهبری خود پذیرفته و زندگی او را الگوی خود قرار داده ایم، این چنین عبادت می‌کند و این گونه به مسائل عبادی توجه دارد، خود نیز ناگزیریم که همان شیوه را پیروی کنیم و از همان روش درس بیاموزیم. در اینجا به چند نمونه از نکاتی که تاریخ نویسان در این زمینه مورد توجّه قرار داده اند اشاره می‌کنیم:

شب‌ها کم می‌خوابید و بیشتر شب را به عبادت می‌پرداخت، بسیاری از روز‌ها را روزه می‌گرفت، سجده هایش بسیار طولانی بود.

قرآن بسیار تلاوت می‌کرد، به نماز اول وقت پایبند بود وغیر از هنگام نماز هم به مناجات به خدا انس داشت.

بیان ویژگی‌های اخلاقی، عبادی، علمی، سیاسی و... ائمه معصومین به نوعی جهاد تبیین است و اقدامی ارزشمند برای معرفی الگو‌های برتر زندگی به جوانان ونوجوانانی که دشمن در کمین تغییر خط فکری آنان است.

انتهای پیام/