تولید فیلم مستند از رویکردهای بومی موجب حفظ ارزش‌ها و سبک زندگی ایرانی_اسلامی می‌شود
«جابر قربانی» کارگردان مستند «مانلی» راه‌یافته به بخش مستند چهلمین جشنواره بین‌المللی فیلم کوتاه تهران در گفت‌وگو با خبرنگار فرهنگ و هنر دفاع‌پرس، اظهار داشت: فیلم مانلی در شصت و ششمین جشنواره بوشهر، به عنوان بهترین فیلم مستند برگزیده شد و تندیس و لوح افتخار را ازآن خود کرد.
وی به دشواری‌‌های فیلمسازی مستند پرداخت و گفت: اولین مشکل اساسی که اکثر فیلمسازان در حوزه مستند با آن مواجه‌اند دغدغه مالی ست؛ به‌عنوان مثال برای پروژه‌ای، بودجه‌ای تعیین می‌شود و با توجه به اینکه مستند فیلم موضوع و سوژه محورند با موقعیتی ناپایدار، روند تولید ماه‌ها و حتی به سالی طول می‌کشد که تا به مرحله پس تولید برسد (که البته بستگی به موضوع فیلم دارد)، تورم و افزایش هزینه‌های تولید، کارگردان و فیلمساز را با چالش جدی روبرو می‌کند.
قربانی تصریح کرد: این امر که در اکثر موارد تکرار می‌شود نتیجه اش می‌شود بی‌ثباتی مالی که گذران زندگی شخصی فیلمسازرا در همه ابعادش تحت تاثیر می‌گذارد.
کارگردان مستند مانلی افزود: دومین نکته حائز اهمیت مربوط به تولید حرفه‌ای فیلم می‌باشد که ما متاسفانه در شهرستان افراد متخصص و حرفه‌ای به‌عنوان عوامل حرفه‌ای پشت صحنه (تصویربردار و نورپرداز)، کم داریم. بنابراین فیلمساز برای رسیدن کیفیت مطلوب فیلم، از تهران عواملی را دعوت به کار می‌کند و این خود هزینه‌ای مضاعف را در رابطه با اقامت و حمل و نقل به فیلم تحمیل می‌کند، در حالیکه بودجه فیلم تولید حرفه‌ای، در همان ابتدا ارزیابی شده، شهرستان با تهران یکی است.
وی درباره رویکرد چهلمین جشنواره فیلم کوتاه تهران درباره بومی گرایی گفت: جشنواره با رویکرد بومی گرایی در ژانر، بستری مناسبی را فراهم کرد تا با تمرکز بر موضوع کمتر توجه شده در فیلم کوتاه، به بررسی مقوله پراهمیت تقابل و تعامل سنت و مدرنیته در عصر حاضر که این امر ریشه در تاریخ ایران و نوع اندیشه و زیست ایرانی دارد به طور علمی و با بیان و ساختاری هنری بپردازد.
قربانی با تاکید براینکه فیلم مانلی یک مستند بومی است که به زندگی یک بانوی هنرمند سالخورده می‌پردازد، گفت: لوکیشن این فیلم، در یکی ازروستاهای قدیمی مازندران از توابع شهرستان آمل می‌باشد و به واپسین روزهای حیات فرهنگ سنتی می‌پردازد که در تقابل با نوع زندگی مدرنیته بازنده است؛ اما فیلم با اشاراتی در پایان فیلم نشان از امید دارد که با روزآمدی داشته‌های غنی فرهنگی و هنری بتوان این یادگار تاریخی را محفوظ نگاه داشت.
این کارگردان مستند با بیان اینکه در عصری که ما زیست داریم، تکنولوژی همه جنبه‌های زندگی ما را در بر گرفته و فرهنگ و هویت ما درمعرض هجوم فرهنگ وارداتی، درحال دگردیسی و تغییر است و داشته‌های سنتی ما که تنها با پشتوانه تاریخی گذشته پایدار نبوده و محکوم به کم توجهی و یا نابودیست، افزود: بنابراین تنها به زبان هنر به اشکال گوناگون آن است که می‌تواند آن را ثبت و مانا داشت؛ مستندسازی فیلم با رویکردی بومی‌گرایی با ثبت این ارزش‌ها و اصالت‌ها، ضمن اینکه زمینه‌ای را در جهت حفظ اصالت‌های فرهنگ قومی و ایرانی در مواجه با نوع اندیشه و زندگی مدرن فراهم می‌سازد، در آینده نیز به‌عنوان گنجینه‌ای تاریخی و قابل استناد، مرجعی مهم و ارزشمند برای مطالعات گوناگون علوم انسانی و... ، خواهد بود.
انتهای پیام/ 121
