زیبای خفته و لالایی مدیترانه
گروه استانها دفاع‌پرس - فاطمه علی‌پور؛ مدیترانه همچنان لالایی می‌خواند، اما گویی این بار انسانیت به خواب رفته است که خواب ابدی معصومانه کودکان غزه سانسور می‌شود، کمرنگ جلوه داده می‌شود و چه بسا از جانب برخی مدعیان حقوق بشر و یا سلبریتی‌های داخلی، تعبیر به سوختن‌تر و خشک در دفاعِ اسراییل از خود می‌شود!
این چه انسانیتی است که اگر کودکی در اروپا دچار استرسی یا هیجانی اندک شود در بوق و کرنا می‌شود و اگر در غزه هزاران کودک در زیر تلی از خاک به خون کشیده شوند، سمفونی سکوت همه جا را فرا می‌گیرد.
این چه عدالتی است که حتی آب نیز از کودکان این سوی مدیترانه در زیر وحشیانه‌ترین بمباران‌های قرن دریغ می‌شود تا با لب تشنه جان بسپارند. ای کاش درد کودکان این سوی مدیترانه تنها قطع آب بود، اما قطع برق و جلوگیری از ورود سوخت و دارو نیز خبر از یک نسل کشی و جنایت جنگی ویرانگر در قرن بیست و یکم و در حضور مجامع به اصطلاح حقوق بشری و بین المللی می‌دهد، مجامعی که حکم تماشاچی را دارند و گویای تبعیض حداکثری و استاندارد‌های دو گانه در زیر نقاب‌های زیبای حقوق بشری و ژست‌های روشن‌فکر مآبانه در هزاره سوم هستند.
اما از طرف دیگر باید به حال آن دسته از سلبریتی‌های داخلی، افسوس خورد که در پی هر اتفاق ساده‌ای پست پشت پست می‌گذارند و در برابر بمباران غزه یا سکوت کرده‌اند و یا ذوق زده شده‌اند.
شاید برای آن‌ها بنی آدم معنایی جز خودی‌ها ندارد، شاید در دایره تنگ آدمیت آن‌ها تنها افراد هم رأی با آن‌ها آدم به حساب می‌آیند و این طرز تفکر چقدر شبیه اندیشه دیکتاتور‌های تاریخ است، تنها کافی است نقاب‌ها فرو افتند و عطش قدرت آن‌ها سر باز کند تا شاید ناپلئونی همانند آنچه در مزرعه حیوانات جورج اورول ذکر شده نمایان شود.
کافی است تا نقاب از چهره آن‌ها که مدام عکس‌های گاندی و ماندلا را با ژست‌های زیبا در صفحه‌های مجازی خود به اشتراک می‌گذارند فرو غلطد تا نمایان شود حقوق بشر برای این جماعت بی درد تنها بهانه‌ای برای کاسبی و خودنمایی بیشتر است که اگر این چنین نبود با چه منطقی سکوت و یا ذوق زدگی در برابر کودک‌کشی در غزه توجیه‌پذیر بود.ای کاش جماعت سلبریتی تنها به آن ژست‌های زیبا و نقاب‌های رنگارنگ دلخوش نبودند و در روز‌هایی که روز جهانی کودک نیز در آن قرار داشت، از کودکان غزه هم می‌گفتند.
آیا ممکن است آنچه گفته شد کابوسی ناشی از لالایی مدیترانه باشد تا در هزاره سوم و اوج مانیفست بشر برای حقوق بشر، خواب کودکان غزه به مرگ با لبان تشنه تعبیر نمی‌شد و افسانه سمفونی سکوت وجدان‌های خفته را فرا نمی‌گرفت تا در برابر جنایتکاران بزرگ قرن بیست و یکم سکوت کنند.
انتهای پیام/
