به گزارش گروه دفاعی امنیتی دفاع‌پرس، این روزها شاهد وقوع فجیع‌ترین اقدامات ضدبشری توسط رژیم غاصب صهیونیستی علیه ملتی هستیم که به خاطر تلاش برای بازپس‌گیری سرزمین مادری خود که به تصرف دشمن درآمده است، تاوان سنگینی را پس می‌دهد. اما آنچه بیش از همه مایه تعجب و شگفتی است این است که تمام این وحشی‌گری‌ها، نسل‌کشی‌ها، بمباران و تخریب بیمارستان‌ها و منازل مسکونی و شهادت هزاران نفر انسان بی‌گناه که عمده آنان زنان و کودکان می‌باشند؛ درسایه سکوت محض سازمان‌ها و نهاد‌های حقوقی بین‌المللی که به‌ظاهر تضمین‌کننده صلح و امنیت ملل مختلف دنیا هستند؛ صورت می‌پذیرد.
البته این سازمان‌ها و نهاد‌های حقوقی و سیاسی بین‌الملل در سکوت و حمایت از متجاوزان و جنگ افروزان ید طولانی دارند.
نمود بارز شرایط اسفناک و رنج‌آور این روز‌های مردم مظلوم غزه، اوضاع و احوال ملت مقاوم ایران در دوران جنگ تحمیلی هشت‌ساله رژیم بعثی صدام علیه ملت ایران می‌باشد؛ جایی که قدرت‌های مستکبر آن روز دنیا همچون این روزها در پشت سر و حمایت از ظالم قرارگرفته و با کمک به رژیم متجاوز بعثی و وادار نمودن سازمان‌های بین‌المللی و در رأس آن سازمان ملل متحد به سکوت در برابر جنایات رژیم بعثی، زمینه‌سازی تجاوزات وحشیانه و گسترده ارتش صدام به مناطق مسکونی و غیرنظامی ایران را فراهم آوردند.
به بهانه جنایات و ددمنشی‌های این روز‌های رژیم غاصب صهیونیستی علیه مردم مظلوم غزه، به گوشه‌هایی از جنایات صدام علیه مردم مظلوم، اما مقاوم ایران اشاره می‌شود:
صدام در طول هشت سال جنگ تحمیلی و به خاطر عدم برتری نظامی زمینی در اکثر این سال‌ها در برابر ایران، تلاش نمود تا از هدف قرار دادن و بمباران ناجوانمردانه مناطق غیرنظامی و مسکونی شهر‌های ایران، به‌عنوان حربه‌ای برای فشار بردولت ایران و همچنین مرعوب ساختن روحیه ملت ایران استفاده کند.
دراین‌بین شهر دزفول بیش از سایر شهر‌های ایران در این هشت سال موردحمله دشمن قرار گرفت.
دزفول
دزفول، شمالی‌ترین شهر خوزستان و در جنوب غرب کشور پهناور ایران قرار دارد. این شهر به‌عنوان قطب کشاورزی استان خوزستان محسوب می‌شود و از شهر‌های باستانی ایران است که در جریان دفاع مقدس در فاصله سال‌های ۱۳۵۹ تا ۱۳۶۷، مورد خصومت و دشمنی خاصی از طرف دشمن در طول مقاطع پنج‌گانه جنگ شهرها قرار گرفت.
بااین‌همه، مقاومت حیرت‌انگیز مردم دزفول به عوامل و عناصر مختلفی متکی بود که پیشینه وابستگی و علاقه‌مندی آن‌ها به مذهب و اطاعت از فرامین ائمه اطهار (ع) و تعصب خاص دینی-سیاسی به انقلاب اسلامی و حضرت امام خمینی (ره) از جمله شاخص‌ترین آن‌ها به‌حساب می‌آمد که بیشترین سهم زیرساخت مقاومت را به خود اختصاص داده بود.
این شهر قهرمان در طول سال‌های دفاع مقدس و در جریان جنگ شهرها، صد‌ها بار مورد هجوم و دشمنی حزب بعث عراق و ارتش اشغالگر او قرار گرفت و در طول ۲۷۰۰ روز مقاومت، ۲۶۰۰ شهید، ۴۰۰۰ جانباز، ۴۵۲ آزاده و ۱۴۷ مفقودالاثر تقدیم اسلام و آرمان‌های حضرت امام کرد.
حادثه ۴ آبان ۱۳۵۹
با شروع جنگ تحمیلی و پس از حملات موشکی دشمن در مورخه ۱۷ مهر و ۲۳ مهر، سومین حمله موشکی در مورخه ۴ آبان ماه فاجعه‌ای جدید را برای مردم دزفول رقم زد.
مردم این شهر که به لحاظ دو حمله موشکی پیشین، از آمادگی بیشتری در این‌گونه حملات برخوردار شده بودند و شب‌ها را در شوادون‌های منازلشان سپری می‌کردند، اما شلوغی شهر که حکایت از حضور بی وقفه مردم درجای جای شهر داشت، تلفات سنگین دیگری را به این مردم شجاع تحمیل کرد.
در این روز، پنج فروند موشک شلیک‌شده به محله‌های مختلف اصابت کرد که فاجعه‌آمیزترین این حملات در تقاطع فردوسی و ۴۵ متری فتح المبین رخ داد. در این حادثه منزل شهید حاج عبده خوشروانی؛ کارگر کوره گچ پزی به‌کلی نابود شد و کلیه اعضای خانواده‌اش به شهادت رسیدند.
پیکر حاج عبده پودر شد و تنها یک نفر از بقیه خانواده یافت گردید. منزل این خانواده شهید که سال‌ها بعد به حسینیه تبدیل شد، تنها یادگار باقی‌مانده از این حمله و دیگر حملات موشکی به این شهر قهرمان است.
از دیگر حملات در این روز، حمله خیابان آفرینش در نزدیکی حمام حاج قربان بود که از فاجعه‌آمیزترین حوادث بود که طی آن یازده نفر از اعضای خانواده محمدعلی چرمبریان، مسئول تعمیرگاه سپاه دزفول و تعداد ۶ نفر از بستگان او (خانواده شهید توکل) به شهادت رسیدند.
از جلوه‌های حماسه‌آفرین و غرورانگیز آن روزها، تشییع‌جنازه شهدای ۴ آبان، همزمان با تشییع شهدای رزمنده در جبهه‌های جنگ بود.
دلجویی آیت الله خامنه‌ای از مردم دزفول
روایت: محمد علی امین راد
آقای محمدعلی امین راد که مسئول وقت حزب جمهوری اسلامی در خوزستان بود، درباره حضور رهبر معظم انقلاب (نماینده وقت امام در شورای عالی دفاع) در روز‌های موشک‌باران دزفول می‌گوید:
در نخستین ماه‌های آغاز جنگ تحمیلی عراق علیه ایران، شهر دزفول آماج حملات موشکی رژیم بعثی عراق بود و دراین‌بین مناطق مرکزی شهر بیشتر از سایر نقاط مورد هدف قرار می‌گرفت. نکته جالب اینکه دفتر حزب جمهوری اسلامی در دزفول که دفتر مرکزی حزب در استان خوزستان هم به شمار می‌رفت، در این منطقه قرار داشت و ازاین‌رو ما هرچند روز یک‌بار، شاهد این حملات موشکی بودیم.
حضرت آیت‌الله خامنه‌ای در آن روزها در خوزستان بودند و به‌عنوان نماینده امام در وزارت دفاع در خط مقدم مقابله با نیرو‌های بعثی حضور داشتند.
در روز یکشنبه ۴ آبان ماه ۱۳۵۹، شهر دزفول در یک روز، چندین مرحله موردحمله موشکی قرار گرفت؛ عراق از صبح تا شب، چندین بار شهر را موشک‌باران کرد. وضع به‌شدت بحرانی بود و تعداد زیادی از مردم براثر این حملات موشکی به شهادت رسیده یا زخمی شدند.
آیت‌الله خامنه‌ای در این روز در جبهه حضور داشتند و شب به دزفول آمدند و در پایگاه چهارم شکاری دزفول ماندند. این در حالی بود که شهر همچنان مورد هدف موشک‌های رژیم بعث بود و شب، پنج نقطه شهر مورد هدف موشک قرار گرفت که در این حملات حدود ۱۰۰ شهید و ۲۵۰ تن مجروح شدند.
صبح روز بعد حضرت آیت‌الله خامنه‌ای به دفتر حزب آمدند تا از نزدیک اوضاع شهر را بررسی کنند. در همان نزدیکی حزب یک نانوایی بود که چند ساعت قبل مورد هدف موشک قرارگرفته بود و افرادی که در صف نان بودند، شهید یا زخمی شده بودند.
صحنه به‌شدت رقت‌انگیزی بود. پیکر‌های سوخته و به خون غلطیده‌ای که نه سر داشتند و نه دست و نه پا، قلب همه ما را به درد آورده بود.
جنگ جنگ تا پیروزی/ موشک جواب موشک
مردم آن منطقه که از حضور آیت‌الله خامنه‌ای مطلع شده بودند، در مقابل دفتر حزب تجمع کرده و شعار جنگ، جنگ تا پیروزی و موشک جواب موشک سر دادند.
آقا احساس کردند که در این شرایط باید از مردم تفقدی بشود و ازاین‌رو فرمودند که بهتر است به مسجدی در همین نزدیکی‌ها برویم تا من به‌عنوان نماینده امام خمینی با این مردم مقاوم همدردی کنم که این کار با توجه به موقعیت شهر ازلحاظ امنیتی خطرناک بود.
ایشان پیاده و در میان خیل جمعیتی که در مقابل دفتر حزب تجمع کرده بودند، به سمت مسجد امام خمینی رفتند و در آنجا برای مردم مصیبت‌زده صحبت کردند.
بعدازظهر همان روز هم با حضور ایشان، مجلس پرجمعیت دیگری در مسجد جامع تشکیل شد و ایشان از صبر و استقامت مردم تجلیل کردند که در تسکین درد‌ها و آلام مردم دزفول مؤثر بود و باعث آرامش خاطر آنان شد.
ایشان در بخشی از صحبت‌های خود فرمودند:
«به نظر من، این حادثه یک حماسه است. زیرا یک مرگ دسته‌جمعی است که مردم آن را با شوق و رغبت برای حفظ انقلابشان و برای خدا انتخاب کرده‌اند. به نظر من هدف از حمله به مناطق مسکونی جز این نیست که نیرو‌های عظیم مردم را که به پشتیبانی از ارتش در شهرها پاسداری می‌کنند، متفرق و پراکنده کند. مردم باید مقاومت کنند و در شهر بمانند و دولت نیز باید این عمل ناجوانمردانه را در سطح جهان و در محافل بین‌المللی مطرح کند. ارتش باید محل استقرار این موشک‌ها را بیابد و درصدد انهدام آن‌ها برآید. بسیج باید مردم این شهرها را آموزش و سازماندهی کند.»
انتهای پیام/ 271
