به گزارش گروه سایر رسانه‌های دفاع‌پرس، محمد خواجوی (روزنامه‌نگار و تحلیلگر مسائل غرب آسیا) در برنامه موکب جوانان با موضوع «جنگ غرب آسیا و شبهات این حوزه» اظهار داشت: امروزه تحولات منطقه بالاخص؛ جنگ رژیم صهیونیستی و فلسطین به عنوان یکی از مهم‌ترین مسائل و معضلات منطقه غرب آسیا قلمداد می‌شود که اساساً هیچ فرد، گروه و یا دولتی نمی‌تواند خود را نسبت بدان بی‌تفاوت نشان دهد.
در این راستا باید متذکر شویم که ما در منطقه‌ای از جهان زندگی می‌کنیم که تغییر و تحولات هر دولت و مللی بر روند زندگی دیگر مردم منطقه تأثیرگذار است و از این رو؛ حساسیت و نقش‌آفرینی کشور‌های مختلف منطقه از اهمیت ویژه‌ای برخوردار است. همان‌طور که مشاهده می‌کنیم؛ تغییر و تحولات جاری در کشور لیبی، دولت امارات متحده عربی را ملزم به حمایت از این سیاست‌ها می‌کند چرا که بخش گسترده‌ای از منافع دولت امارات در کشور لیبی است که برای حفظ آن با دولت این کشور همراه شد.
وی در ادامه افزود: در عصر کنونی و با توجه ضرورت استمرار و تداوم فعالیت‌های دولت‌ها در عرصه فرامنطقه‌ای؛ همواره تمام کشور‌های جهان، نسبت به تحولات دیگر کشور‌ها واکنش نشان می‌دهند چرا که تحولات هر کشوری بر امنیت سیاسی و اجتماعی دیگر کشور‌های هم‌جوار تأثیرگذار است و از این رو؛ مسئله چنگ میان رژیم صهیونیستی و فلسطین نیز از اهمیت خاصی برخوردار است که روند سیاسی بسیاری از دولت‌های منطقه را تحت تأثیر خود قرار داده است.
این روزنامه‌نگار و تحلیلگر مسائل غرب آسیا با اشاره به جنگ ۷۵ ساله رژیم صهیونیستی و فلسطین بیان کرد: بی‌شک امروزه می‌توانیم از مسئله فلسطین به عنوان عمیق‌ترین زخم منطقه یاد کرد که درمان آن با دشواری‌های بسیاری همراه است. با پایان جنگ جهانی اول و زمانی که امپراطوری عثمانی از بین می‌رود، مناطق تحت سلطه آن به قیمومیت دولت‌های پیروز در این چنگ در آمدند که مشخصاً دو کشور در رأس امور قرار داشتند؛ بخش اعظمی از قیمومیت کشور‌های منطقه به بریتانیا یا همان انگلستان کنونی واگذار شد و بخش دیگر نیز به دولت فرانسه سپرده شد.
محمد خواجوی همچنین ادامه داد: زمانی که سخن از قیمومیت کشوری به میان می‌آید بدان معنا است که کنترل و اداره آن به دست دولتی دیگر انجام می‌پذیرد که سیاست‌ها و روند اداره تمام امورات آن کشور را در دست دارد. سرزمین فلسطین نیز بخشی از امپراطوری عثمانی بود که قیمومیت آن به بریتانیا واگذار شد. پس از این واگذاری؛ دولت وقت بریتانیا بر آن شد تا یهودیانی که در کشور‌های اروپایی ساکن هستند را به فلسطین هدایت کند.
وی ادامه داد: کوچ دادن یهودیان ساکن در اروپا به سرزمین فلسطین به یک فرضیه تاریخی باز می‌گردد که بر اساس آن، یهودیان معتقدند که سرزمین فلسطین متعلق به آنان است باید از فلسطینیان باز پس گرفته شود! از این رو پس از فروپاشی امپراطوری عثمانی، کوچ تدریجاً یهودیان آغاز شد تا سال ۱۹۴۸ که رسماً اسرائیل موجودیت خود را با جنگی تمام‌عیار با مردم فلسطین به جهانیان اعلام کرد.
این تحلیلگر مسائل غرب آسیا با تأکید بر جنگ نابرابر میان رژیم صهیونیستی و فلسطینیان گفت: نزاع اصلی میان رژیم صهیونیستی و مردم فلسطین بر سر این مهم آغاز شد که یهودیان مهاجر، حقوق بومیان منطقه (ساکنان سرزمین فلسطین) را زیر پا گذاشته بودند و سعی بر تصرف سرزمین فلسطین داشتند.
بر اساس آنچه که اجمالاً بدان اشاره کردیم، تحلیلگران سیاسی دو نگاه متفاوت به روند تاریخی مالکیت بر سرزمین فلسطین دارد. نخست؛ نگاه حداکثری است که بر این باور پافشاری می‌کند که سرزمین فلسطین بر اساس مستندات تاریخی به فلسطینیان تعلق دارد و یهودیان که هیچ‌گونه مشروعیتی در این کشور ندارند؛ ملزم به ترک آن هستند و در کنار این تحلیل، دیگر تحلیلگران سیاسی منطقه با نگاهی حداقلی معتقد هستند که اسرائیل در بخش‌هایی از سرزمین فلسطین حق تشکیل کشور را دارد و دلیل این نظریه را قطعنامه سال ۱۹۴۸ سازمان ملل متحد عنوان می‌کنند.
در این میان باید توجه داشت که به واقع صهیونیست‌ها از سال ۱۹۴۸ و بر اساس تصمیم دولتمردان بریتانیا و قطعنامه سازمان ملل متحد وارد سرزمین فلسطین شده و اعلام موجودیت کردند؛ اما بر همان نگاه حداقلی نیز پایبند نبوده و اجازه اداره بخش‌های مختص به فلسطینیان را نداده‌اند و ضمن عدم پذیرش این واقعیت؛ زمینه کشتار گسترده و آوارگی قریب به ۷ میلیون نفر انسان را ایجاد کرده است.
محمد خواجوی در ادامه، ضمن اشاره به مستندات تاریخی ماهیت و مالکیت کشور فلسطین و خوی سلطه‌گرایانه صهیونیست‌ها اظهار کرد: زمانی که افراد، گروه و یا حتی کشوری؛ حقوق مردم کشور دیگری را پایمال می‌کند و اجازه زندگی آزاد و بهره‌مندی از حقوق اولیه شهروندی را از آنان سلب می‌نماید، عدم مشروعیت خود را به جهانبان ثابت می‌کند. دولت نامشروع اسرائیل نیز این‌گونه است و نه به فلسطینیان اجازه می‌دهد که به صورت رسمی کشور خود را (بخش‌های فلسطینی‌نشین) اداره کنند و نه حاضر است که به آنان ذیل کشور خود، تابعیت دهد و از این رو طی ۷۵ سال گذشته شاهد جنگ و درگیری‌های گسترده در سرزمین‌های اشغالی هستیم.
انتهای پیام/ ۱۳۴
