به گزارش «دفاع پرس»، تنها 6 سال از مهمترین جفای تاریخی مردان سیاست که روزی از بزرگان نظام بودند می گذرد. جفایی که چهره های واقعی برخی از خواص را به نمایش گذاشت که چگونه یک انقلاب در متن خود می تواند دچار ریزش ها و رویش هایی شود.
در آن تاریخ، بر اساس یک سناریوی تعریف شده همه چیز با اعتراض به یک شبهه غیر واقعی آغاز شد. میر حسین موسوی در ساعات پایانی انتخابات خود را پیروز رقابت نفس گیر ریاست جمهوری معرفی می کند و این توهم را در بین هوادارانش ایجاد می کند که اگر نتیجه ای غیر از این حاصل شد تقلب صورت گرفته است.
در حالی که خروجی صندوق ها در انتخابات نهم حکایت گر چیرگی رغیب بر موسوی بود. فتنه گران سناریوی خود را از همان شب در میدان فاطمی آغاز کردند. کار را به زنجیره های انسانی و نهایتا یک حرکتی که نشات گرفته از عدم آگاهی بخشی از اقشار مردم نسبت به موضوعات بود را به یک جدال سخت و رو در رو با نظام مبدل ساختند.
این جدال برای فتنه گران به مانند عبور از روی دریاچه یخ زده بود. یا از روی آن به سلامت عبور می کردند و شاکله نظام را با چالش اساسی رو به رو می ساختند ( به تعبیر رهبر انقلاب، ظلم بزرگی کرده و نظام را تا لبه پرتگاه پیش بردند) و یا اینکه یخ های زیر پایشان خورد می شد و همه در مردابی که برای خود درست کرده بودند فرو می رفتند.
فتنه گران که با فرضیه ساختگی تقلب در انتخابات پیش آمده بودند برای ادامه حیات سیاسی خود نیاز به پروژه هایی جدید در جهت تقویت لشکر کشی های خیابانی داشتند.
کشته سازی ها یکی از مهمترین کلیدواژه های اتاق فکر فتنه بود که می توانست زمینه ساز استمرار حضور معترضین فتنه زده در کف خیابان ها باشد.
در حالی که بازی با احساسات مردم از طریق خون بازی فتنه گران، هر روز رنگ و روی جدیدی به خود می گرفت این بار برنامه جدید در دستور کار قرار گرفت. هجمه به یکی از اساسی ترین شعارهای انقلابی " نه غزه نه لبنان جانم فدای ایران" مردم و وارونه کردن آن.
در این تاریخ دیگر عملا رشته کار از دست سران فتنه خارج شده بود و همه چیز آنطور که لس آنجلس نشینان و لندن نشینان می خواستند به پیش می رفت به نحوی که شعار " نه غزه، نه لبنان، جانم فدای ایران" از زبان علیرضا نوری زاده خارج و در کف خیابان های تهران فریاد زده شد.
کار به همین جا ختم نشد بلکه اتاق جنگ فتنه نقشه بزرگ تری را پیش روی خود پهن کرده بود و آن حمله به اصل ولایت فقیه و شخص ولی فقیه بود. این همان چیزی بود که فتنه گران از همان ابتدا به دنبالش بودند و تمام پروژه های پیش از آن پلی برای رسیدن به این هدف خبیثانه بود.
شعار " مرگ بر اصل ولایت فقیه " در روزهای قبل و همزمان با عاشورای حسینی در خیابان ها از زبان برخی از سبز پوشان خارج شد. به عکس امام خمینی (ره) جسارت شد و تمام قدرت نشان دادند که مشکل اساسی این حرکت مقابله با اصل اساسی نظام جمهوری اسلامی است. یک گام جلوتر نهادند و به قلب تشیع که همان عاشورا و امام حسین است هجمه آوردند و مشت خود را برای مردم باز کردند و از این طریق ماهیت خود را برای مردم روشن کردند که در این شرایط دیگر مردم سکوت را جایز ندانستند و قیامی طوفنده را رقم زدند که در تاریخ انقلاب بی نظیر بود و به تعبیر رهبر انقلاب 9 دی یوم الله شد که پژواک صدای آن تا قرن ها در گوش فلک خواهد ماند.
آن فتنه خاموش شد و دیگر نایی برای شعله کشی مجدد در آن باقی نماند و اکنون در آستانه انتخابات اسفند 94 فتنه سودای شعله کشیدن از خاکستر را دارد. شعله ای که اینبار با شعار "رهبری شورایی" توسط یکی دیگر از بزرگان نظام در فضای سیاسی کشور در حال خودنمایی است. شعاری که دقیقا همراستا و هم جهت شعارهای سال 88 نوک پیکان حمله را به سمت ولایت فقیه گرفته بودند. نباید فراموش کرد که در فتنه 88 جمهوریت نظام مورد هدف قرار گرفت و در فتنه جدید اسلامیت نظام مورد هدف قرار گرفته است.
در آن سال فتنه، فرزندان همین بزرگ سیاسی در مقابل صدا و سیما بر ولایت فقیه تاختند و امروز در کنار پدر در صف انتخابات ایستاده بدون آنکه تغییری در شعارها و یا رفتار سیاسیشان ایجاد شده باشد.
آنطور که تحلیلگران فضای سیاسی پیش بینی می کنند " رهبری شورایی " همان فتنه 88 با صورت و افرادی جدید است که اگر در برابر آن تدبیر درست اندیشه نشود می تواند هزینه های زیادی را برای کشور ایجاد کند.
