گروه حماسه و جهاد دفاعپرس ـ حامد افروغ؛ انقلاب اسلامی با پیروزی خود در سال 1357 توانست پس از سالها مبارزه ملت ایران، رژیم وابسته و فاسد پهلوی را که با تکیه به ابرقدرتهای آن دوره، از اعمال دیکتاتوری و فشار بر مردم ابایی نداشت، ساقط کند و حکومتی را با تکیه به مردم و هدایت ولایت فقیه بنا سازد تا از قبل این خیزش عظیم، بتواند رای و نظر قاطبه ملت را در اداره کشور دخیل کند.
از آنجا که فرهنگ و منش ملت ایران همواره بر پایه دینباوری و حقطلبی بنیان نهاده شده، جهتگیری کشور و حاکمان برخلاف رژیم پهلوی بر مبنای اصول و مبانی اسلامی تعیین شد تا کشور در سایه منویات دین، مسیر حقطلبی را پیموده و راه تعالی کشور و جهان اسلام را هموار سازد. این انتخاب ملت ایران، البته به مذاق ابرقدرتها خوش نیامد و از همان ابتدا رابطه خود با انقلاب اسلامی را بر مبنای دشمنی و دسیسه تنظیم کردند تا در همان ابتدا انقلاب اسلامی را سرنگون کرده و راه انقلابهای بعدی در سایر کشورهای تحت سیطره استکبار را ببندند.
انقلاب اسلامی اما با رهبری الهی سیاسی حضرت امام خمینی (ره) با وجود همه مشکلات داخلی و خارجی که بزرگترین آنها تحمیل جنگی نابرابر بود، راه خود را پیش گرفت و با برگزاری انتخاباتهای مختلف ـ به طور متوسط سالی یکبار ـ نه تنها در حوزه خارجی با تقابل با قدرتهای زورگو الگوی ملل دیگر شد، بلکه در حوزه داخلی نیز یک دموکراسی واقعی و ملموس را برای جهان به نمایش گذاشت.
البته بزرگترین مشکل جمهوری اسلامی، رخنه عوامل نفوذی باقیمانده از دوره پهلوی و عوامل خود فروخته و مخالف اسلام است که با رنگ و لعابهای گوناگون در هر برهه از تاریخ، ضربههای بزرگی به کشور در زمینههای اقتصادی، فرهنگی، اجتماعی و سیاسی زدهاند. کاریترین و عمیقترین زخمی که این جریان با استفاده از بیکفایتی، ناکارآمدی و یا دنیاطلبی برخی مسئولان زدهاند، کوچک کردن روز به روز سفره مردم است که همین مساله به پاشنه آشیل کشور تبدیل شده و رمقی برای ملت جهت شرکت حداکثری در انتخاباتهای اخیر باقی نگذاشته و موجبات نگرانی دلسوزان نظام را برانگیخته است.
نظام اسلامی راهی جز برخورد جدی، سریع، کارشناسی و قاطع با جریانات نفوذ اقتصادی ندارد و این مهم هم در حوزه اصلاح قوانین فسادزا باید پیگیری شود، هم برخورد با کسانی که در هر حالی دنبال صید ماهی طمع خود از گلآلودگی آب اقتصاد هستند. برخورد با سران گروههای فساد که غالبا در میان مسئولان بوده و یا خط و ربط جدی با آنها دارند، مسالهای است که جز با صداقت و قاطعیت حل نمیشود.
حضور در انتخابات فی نفسه برای هر کشوری شورانگیز و انگیزهساز است و نیازی به تبلیغات گسترده و تلاش بسیار ندارد، چرا که امیدواری و آیندهنگری در ذات هر انتخاباتی پنهان بوده و مورد تمنای شرکتکنندگان است اما اگر به هر دلیلی روح امید و اصلاح در مردم یک جامعه تضعیف شود، شرکت در انتخابات برای آنها از اهمیت میافتد. این کلام البته مربوط به مسئولان است که باید با عملکرد خود تبلیغ ویژهای برای شرکت مردم داشته باشند و راهی جز تقویت جیب مردم ندارند؛ اما با توجه به شرایط کشور که از نظر سیاسی امنیت ملی با حضور مردم در صحنههای مختلف تضمین میشود، تنها راه ملت ایران نیز شرکت در انتخابات است تا با وجود همه ناراحتیها و حتی خشمها نسبت به تضمین امنیت خود اقدام کرده باشند چرا که هر امیدی به اصلاح وضعیت بد اقتصادی جز با تضمین امنیت امکان پذیر نیست و با تضعیف امنیت نباید دردی روی در گذاشت بلکه باید همواره محیط کشور را برای اصلاح امور آماده و زنده نگه داشت.
انتهای پیام/ 112