گروه سایر رسانه‌های دفاع‌پرس - داود مهدوی زادگان؛ امام خمینی ره و رهبر فرزانه انقلاب همواره بر این نکته اساسی تاکید داشته و دارند که انقلاب و نظام اسلامی مدیون ملت شریف ایران است. اگر اقبال ملت به نهضت امام خمینی ره نبود مسلماً چنین رویداد تاریخی اتفاق نمی‌افتاد. به همین خاطر، آن دو بزرگ مرد همواره قدر دان و سپاسگزار ملت بوده و هستند.
دقیقاً به همین خاطر است که جریان‌های معاند و مخالف و سلطنت طلبان کینه و نفرت عجیبی از ملت در دل دارند. آن‌ها ملت را مقصر اصلی در برچیده شدن بساط سلطنت و نظام شاهنشاهی و برآمدن حکومت دینی می‌دانند. اگر اقبال عمومی شکل نمی‌گرفت، چنین رویداد تاریخی در قرن بیستم پدید نمی‌آمد.
از این رو، ضدانقلاب تمام تلاش خود را معطوف به این هدف کرده که مردم نسبت به قیام شان در سال ۵۷ ابراز ندامت و پشیمانی کنند و به وضعیت گذشته پیشا انقلاب باز گردند. چنانکه اغتشاشات ۴۰۱ با همین انگیزه به راه افتاده بود.
راه دیگر جریان معاند برای مجبور ساختن ملت انقلابی به ابراز ندامت و پشیمانی متهم کردن پدران و مادران انقلابی از طریق فرزندانشان است. این سیاست خلاف آن چیزی است که می‌گویند انقلاب فرزندانش را می‌خورد. در واقع، ضد انقلاب در پی آن است که فرزندان انقلاب پدران و مادران انقلابی را حذف کنند.
البته بحمدالله فرزندان انقلاب خیلی باشکوه‌تر و شجاعانه‌تر از پدران و مادران انقلابی در راه دفاع از انقلاب و نظام اسلامی گام بر می‌دارند. خشم و کینه‌ای که در فتنه ۴۰۱ شاهدش بودیم بخاطر فریاد حمایت دهه نودی‌هایی بود که گوشه‌ای از آن فریاد در یک سرود انقلابی انعکاس پیدا کرده بود.
با وصف این، برای آن دسته از فرزندانی که از روی جهل و غفلت، پدران و مادران انقلابی شان را متهم به انقلاب کردن می‌کنند و آنان را مقصر می‌دانند، چه پاسخ قانع کننده‌ای می‌توان داد؟
پاسخ قانع کننده به این قلیل فرزندان جا مانده از قطار انقلاب این است که انگشت اتهام شان را به اشتباه رو به پدران و مادران انقلابی شان گرفته اند. متهم واقعی آن کارگزاران و هواداران وفاداری بودند که پایه‌های ظلم و ستم حکومت استبدادی و دیکتاتوری پهلوی را محکم می‌کردند. احیاناً هم پدران و مادران برخی از این فرزندان جزو همین هواخواهان طاغوت بوده و هستند.
باید فرزندان معترض، جماعت دیروز و امروز سلطنت طلب و طاغوتیان را متهم کنند که چرا مانع تشدید ظلم و بیداد حکومت ستم شاهی نشدند تا ملت به ستوه آید و انقلاب کند و بساط شاهنشاهی را بر چیند.
هیچ گاه و با هیچ دلیل و برهانی نمی‌توان ملت مظلوم و ستم کشیده را بخاطر قیامش علیه ظلم و ستم مؤاخذه و سرزنش کرد. چنانکه امروز نمی‌توان جهاد دفاعی مردم مظلوم غزه علیه صهیونیست‌های غاصب جنایتکار را محکوم کرد. ملت انقلابی تا ابد به قیامش علیه ظلم و بیداد افتخار می‌کند و سربلند می‌ماند
متهم کردن پدران و مادران انقلابی به معنای نفی هر گونه اعتراض علیه ظلم و ستم است. اعتراض آن فرزند معترض فی الواقع علیه اراده بر ظلم ستیزی پدران و مادران شان است. او تحت القائات ظلم باوران و ستم یاران پدر و مادر خود را بخاطر قیام علیه استبداد و بیداد محکوم می‌کند.
بنابر این، اگر فرزندی معترض است نمی‌بایست پدر و مادر انقلابی خود را متهم کند. آنان کار درست و معقولی کردند که علیه ظلم و استبداد قیام کردند؛ و ما فرزندان انقلاب قدردان مجاهدت‌های انقلابی آن‌ها هستیم.
بلکه بایستی آن فرزند معترض، حاکمان و هواداران طاغوتی را متهم کنند که چرا در تحکیم پایه‌های ظلم و ستم طاغوت همت گماردند که ملت به ستوه آمده چاره کار را در انقلاب دیده بود.
اتفاقاً اگر ملتی بخاطر ظلم و ستمی که می‌کشد انقلاب نکند، باید چنین ملتی را متهم و سرزنش کرد.
منبع: فارس
انتهای پیام/ ۱۳۴
