به گزارش گروه سایر رسانه‌های دفاع‌پرس، ۲۵ اسفند ۱۳۶۶ و سالروز بمباران حلبچه را می‌توان یکی از فجایع انسانی و نسل‌کشی بی‌رحمانه رژیم بعث حاکم بر عراق نامید. فاجعه‌ای که بیش از ۳ هزار نفر از نوزادان تا زنان و مردان پیر و جوان بی‌گناه به شهادت رسیدند.
اباصلت بیات که از این تراژدی انسانی عکس گرفته است، فاجعه را اینگونه روایت می‌کند: «دو روز بعد از این حادثه، وقتی به حلبچه رسیدیم، کودکان و زنان و مردانی را دیدیم که به شهادت رسیده بودند. جنازه‌های این قربانیان را پشت خودروی باربری روی هم گذاشته بودند تا هر چه سریع به خاک بسپارند. چون چاره‌ای نبود، پیکر‌های این شهدا آلوده به گاز خردل و سیانور بود و باید هر چه سریعتر دفن می‌شدند.
در هنگام بازدید از منطقه، با یکی از اهالی حلبچه صحبت کردم؛ او خودش را «ابراهیم اصغر» معرفی کرد و گفت: من از نیرو‌های ایران تشکر می‌کنم، خیلی از مصدومان ما، در حلبچه و اطراف آن را نجات دادند.
ابراهیم اصغر درباره این حادثه تعریف می‌کرد: من از شهر حلبچه بیرون رفته بودم. حدود ۴۰ کیلومتر از شهر فاصله داشتم. ۵ ساعت پس از بمباران، دیدم که مردم حلبچه گروه گروه، شهر را ترک کرده و به شهر‌های اطراف پناه می‌برند. به سختی خودم را به حلبچه رساندم تا از اوضاع خانواده‌ام مطلع شوم. وقتی وارد شهر شدم، بوی عجیبی منطقه را فرا گرفته بود؛ ۱۵ نفر از اعضای خانواده و نزدیکانم را در این حادثه از دست دادم؛ کودکان ۷ ماهه تا ۵ ساله‌ام، همسرم، خواهرم، برادرانم. تا آنجا که اطلاع پیدا کردم آن‌ها را در گورستان دسته‌جمعی دفن کرده‌اند. ابراهیم اصغر گریه می‌کرد و می‌گفت:ای کاش من اکنون کنار فرزندانم بودم. همسایه‌ها می‌گویند آن‌ها با چشم‌های باز، مرده بودند».
منبع: فارس
انتهای پیام/ ۱۳۴
