«دفاع مقدس»، دروازه صدور آرمان‌های انقلاب اسلامی

 

صدور انقلاب، آرمان کلان و راهبردی جمهوری اسلامی است و برخلاف باور عمومی، جامه عمل پوشاندن به این آرمان نه از دفاع مقدس بلکه از همان ۲۲ بهمن ۱۳۵۷ آغاز شد؛ از زمان کنفرانس جریان‌های آزادی‌بخش جهان که با حضور نمایندگانی از ۶۰ کشور دنیا در سال ۱۳۵۸ و به میزبانی تهران برگزار شد و اگر آموزش دیدن بعضی از شخصیت‌های سرشناس انقلاب همچون شهید چمران در سوریه، لبنان و لیبی را هم در نظر بگیریم، می‌توان سابقه فعالیت‌های برون‌مرزی افراد و جریان‌های انقلابی را حتی فراتر از پیروزی انقلاب دانست.

 

دفاع مقدس بدون شک نقطه عطفی در خط سیر تحقق نظریه صدور انقلاب بود و امام خمینی (ره) با کیاست الهی خود تهاجم همه‌جانبه علیه کشور و ملت را به دروازه‌ای برای معرفی آرمان‌های انقلاب اسلامی به ملت‌های منطقه و حتی جهان تبدیل کرد؛ به طوری که از یکسو آوازه نبوغ استراتژیک فرماندهان و رشادت متهورانه رزمندگان ما از زبان سربازان فراری بعثی برای آحاد مردم این کشور بیان می‌شد و از سوی دیگر، دسته‌دسته از اسرای عراقی در کمال صحت و سلامت به موطن خود باز می‌گشتند و روایتگر رأفت نظام اسلامی بودند.

 

جنگ تحمیلی جنبه‌هایی داشت که اگرچه فی‌نفسه تهدید بودند، اما به برکت اخلاص فرزندان روح‌الله به فرصت تبدیل می‌شد. به عنوان نمونه، اگر ترک مناطق عملیاتی توسط هم‌وطنان خوزستانی، آزادی عمل کامل را برای رزمندگان اسلام فراهم می‌کرد تا بی‌واهمه از هدف قرار گرفتن هم‌وطنان، سنگر‌های پیدا و پنهان اشغالگران را به اشد قوا هدف قرار دهند، اما این وضعیت در جبهه‌های غرب متفاوت بود و نبرد در عرصه‌هایی دنبال می‌شد که غالباً مردم عادی در منطقه حضور داشتند. در این شرایط اگرچه دفاع از وطن و حفاظت از جان هم‌وطن به صورت هم‌زمان بسیار دشوار است، اما یگان‌های رزم خراسان به فرماندهی سردارانی همچون «محمود کاوه» توانستند تا نبوغ‎آمیزترین تاکتیک‌های جنگ چریکی را با انسان‎دوستانه‌ترین ملاحظات اخلاقی درهم بیامیزند و شرایطی را رقم بزنند که پس از ورود تیپ ویژه شهدا به شهر‌ها و روستاها، هم‌وطنان کرد در پیش پای رزمندگان قربانی کنند و نام نوزادان ذکور خود را «محمود» بگذارند؛ زیرا شعار ما این بود که «با کفر می‌جنگیم نه با کرد» و کاوه همان اندازه که آتش بر سر دشمنان می‌ریخت، آبادانی برای مردم به ارمغان می‌آورد و یا اگر پیش از عملیات جویای استعداد و لجستیک بعث یا کومله بود، بعد از پیروزی در عملیات از احوال مردم و کمبود‌های آنان می‌پرسید تا مشکلاتشان را حل کند و همین رفتار‌ها نیز سبب شد تا پس از جنگ، حتی کرد‌های عراق هم از رزمندگان ایرانی «انسانیت» به یاد بیاورند.

 

به موازات همسایه غربی، همسایه شرقی ایران هم پس از پیروزی انقلاب، شیفته و دلبسته جمهوری اسلامی‌شد و در شرایطی که اسلام‌خواهی در افغانستان تحت حکومت کمونیسم شوروی جرم تلقی می‌شد، نظام اسلامی در ایران کشور را بر پایه مبانی دینی و به شیوه‌ای منطبق با احکام الهی قرآن و معارف اهل‌بیت (ع) اداره می‌کرد. از این جهت دو ملت ایران و افغانستان به مثابه دو برادر، همواره قربانی مستکبران شرق و غرب عالم بوده‌اند و اگرچه سپاه پاسداران از ابتدای پیروزی انقلاب هیچگاه درقبال تحولات افغانستان بی تفاوت نبوده، اما مودت کنونی دوملت فراتر از یک حضور مستشاری و به خاطر قرابت فرهنگی مردمان این دو کشور است.

 

بر همین اساس، تأمین امنیت مرز‌های شرقی و افزایش روزافزون محبوبیت و اقتدار در همسایگان غربی که امروزه به برکت مجاهدت‌های ناگفته بسیار حاصل شده است، در حقیقت امتداد آرمانی است که با پیروزی انقلاب اسلامی آغاز شد، در دفاع مقدس قوام و سازمانی دوباره یافت و امروز به عنوان یک دستورالعمل کاربردی، انقلاب اسلامی ایران و راه شهدا را به طور روزافزون در مسیر جهانی‌شدن به پیش می‌برد.

 

انتهای پیام/