به گزارش گروه فرهنگ دفاع‌پرس، اذان و اقامه به‌عنوان شناسه اعتقادی و سرود ایمان مسلمانان، فقط ندایی برای اعلام وقت حضور در محضر حق نیست؛ بلکه دارای مضامین بلند ایمانی و عرفانی است و آثار عبادی و معنوی بسیاری دارد.
اذان تنها چند واژه ساده عربی نیست؛ بلکه اذان گفتن، شهادت دادن در پیشگاه خداوند است و به زبان آوردن آن، مسئولیت بزرگی به همراه دارد.
همزمان با تشریع اذان از طرف خداوند در سال دوم هجری، «بلال حبشی» افتخار مؤذنی رسول خدا (ص) را یافت و نخستین کسی بود که برای آن حضرت (ص) اذان گفت و تا پایان عمر ایشان همواره در مدینه یا بیرون آن مؤذن آن بزرگوار بود.
هنگامی که پیامبر گرامی (ص) به بلال حبشی فرمودند که برای اعلام وقت نماز اذان بگوید، وی بر دیوار جنوب غربی مسجدالنبی (ص) اذان گفت و زمانی که پیامبر (ص) به توسعه مسجد پرداختند، این مکان درون مسجد قرار گرفت. بعد‌ها به یاد بلال حبشی، مأذنه‌ای زیبا از سنگ مرمر سفید به ارتفاع دو متر ساختند که هم‌اکنون در اوقات پنج‌گانه بر آن اذان می‌گویند.
چنان که امام رضا (ع) از پیغمبر (ص) نقل می‌کنند که فرمودند: «در قیامت مؤذنان از همه مردم سرافرازترند.» مؤذن بهترین یاور انسان است تا او بر فرایض خود تنبه پیدا کند؛ چون گاهی اشتغالات زندگی و ابتلائات مادی چنان انسان را سرگرم می‌کند که حتی از انجام واجباتش نیز غفلت می‌کند. در چنین شرایطی، کسی که انسان را متوجه غفلت خود می‌کند، بر انسان حقوقی پیدا می‌کند.
انتهای پیام/ 118
