۱۲ تیر؛ روزی که دریا خون گریه کرد

به گزارش خبرنگار دفاع‌پرس از هرمزگان، در همهمه سالن فرودگاه بین‌المللی بندرعباس و با اعلام اطلاعات پرواز، مسافران از همراهان خود خداحافظی می‌کنند. مسافران پرواز ۶۵۵ هواپیمایی جمهوری اسلامی ایران در صفوف منظم از گیت حراست عبور می‌کنند. مسافران با راهنمایی مهمانداران هواپیمای غول پیکرایرباس A۳۰۰ بر روی صندلی‌های خود جا خوش می‌کنند. کاپیتان محسن رضاییان، خلبان چیره دست کشور با خوش آمدگویی به مسافران و آرزوی سفری خوش منتظر اجازه پرواز از برج مراقبت است. دقایقی بعد اجازه پرواز صادر می‌شود.

هواپیمای ایرباس با ۲۹۱ مسافر از جمله ۶۶ کودک، ۵۲ زن، ۱۷۲ مرد و خدمه با گردش به چپ باند فرودگاه بندرعباس را ترک می‌کند و بر فراز خلیج فارس به پرواز در می‌آید و اینچنین آغاز می‌شود حادثه تلخ پرواز ناتمام و ماندگار ۶۵۵.

دریای خون

۱۲ تیر ۱۳۶۷ پرواز تهران - دبی در توقفی کوتاه درفرودگاه بین‌المللی بندرعباس حوالی ساعت ۱۰ صبح پس از مسافرگیری از فرودگاه به آسمان بر می‌خیزد. همه چیز عادی است. هواپیما بر فراز جزیره هنگام و در ارتفاع حدود ۱۲ هزار پایی در حال پرواز است. ۲۳ دقیقه طول پرواز بندرعباس -دبی اعلام شده اما... این هواپیمای غول پیکر بیشتر از ۷ دقیقه در آسمان دیده نمی‌شود.

در ساعت ۱۰:۲۲ ناو جنگی یو‌‍اس‌اس وینسنس آمریکا که از یک مأموریت اسکورت برمی‌گشت و به حریم آب‌های ایران وارد شده بود، به دستور ناخدا «ویلیام راجرز»، فرمانده ناو وینسنس به سمت هواپیمای غول پیکر ایرباس با بهانه عدم توجه به اخطار‌های هوانوردی و با ادعای نزدیک شدن به ناوگان آمریکا و در حالی که ایرباس در حال افزایش ارتفاع بود، دو موشک ریم - ۶۶ شلیک می‌کند. شلیکی نا جوانمردانه. موشک استاندارد با برد ۳۰۰ مایل برای یک هواپیما که هیچ برای سفینه هم کافی است، یکی به بال و یکی دیگر به دم هواپیما اصابت کرد. اینچنین همه چیز رنگ خون به خود گرفت. ۲۵۳ مسافر ایرانی، ۱۳ مسافر اماراتی، ۱۰ مسافر هندی، ۶ مسافر پاکستانی، ۶ مسافر یوگسلاوی، یک فرانسوی و یک ایتالیایی همراه با خدمه هواپیما دل از آسمان آبی کندند.

به یکباره خلیج فارس رنگ خون گرفت تا بار دیگر این پهنه آبی شاهد خوی وحشی‌گری آمریکایی‌ها باشد. این یکی از خشن‌ترین صحنه از صفحات تاریخ سیاه آمریکا بود که در لوای شعار حقوق بشری پنهان مانده است. بومیان منطقه لحظه آتش گرفتن هواپیما در آسمان را دیده‌اند. لحظه تلخ که انسان‌های بی‌گناه در آسمان تکه تکه شدند. خبر سقوط هواپیمای ایرباس A۳۰۰ به سرعت به سراسر جهان مخابره می‌شود. نیرو‌های امدادی به سرعت خود را به محل سقوط هواپیما می‌رسانند. جستجو برای یافتن اجساد قربانیان آغاز می‌شود. غواص‌ها دل به دریا می‌زنند. شب و روز آب‌های منطقه را پایش می‌کنند. اجساد متلاشی شده به سختی جمع آوری می‌شود.

۵۰ روز تجسس

این حادثه در بحبوحه جنگ تحمیلی عراق علیه کشورمان رخ داد؛ و یکی از فرمانده‌هان با تجربه جنگ تحمیلی، ماموریت تیم تجسس اجساد را عهده‌دار شد. امیر دریادار دوم «ناصر سرنوشت» که در آن حادثه فرمانده عملیات جمع‌آوری اجساد قربانیان را بر عهده داشت در باره آن حادثه تلخ چنین می‌گوید: «۵۰ روز تمام شب و روز در حال جستجو و یافتن اجساد بودیم. موفق شدیم ۱۸۷ جسد از ۲۹۷ نفر مسافر هواپیما را پیدا کنیم.»

او به نکته مهمی هم اشاره می‌کند: «جعبه سیاه را هم درآوردیم و تحویل مسئولان مربوطه دادیم. چون همه آنچه به درد می‌خورد و قابل ارزش بود را با بالگرد منتقل می‌کردیم. در نهایت اعلام کردند که در جعبه سیاه اخطاری نبوده و فرصت و زمانی هم به خلبان داده نشده که تغییر مسیر دهد». این دلایل نشان می‌دهد که این حادثه اتفاقی نبوده و عمدی صورت گرفته چرا که پس از حادثه، فرمانده ناو مدال شجاعت دریافت می‌کند.

ادعای کذب مقامات آمریکایی

اما، بلافاصله پس از این جنایت، مقامات آمریکایی اعلام کردند که یک فروند هواپیمای اف ۱۴ جمهوری اسلامی ایران را مورد هدف قرار داده‌‏اند. پس از روشن شدن نوع هواپیما، آمریکایی‌ها سعی کردند تا به نحوی وانمود کنند که در این مورد مرتکب اشتباه شده‏‌اند. برخی دیگر از مقامات نظامی آمریکا اعلام کردند که هواپیمای ایرباس در خارج از دالان هوایی پرواز می‌‏کرده و رزم‏ناو آمریکایی نیز هفت‏‌بار اخطار رادیویی برای‏ هواپیمای ایران مخابره کرده، ولی جوابی دریافت نکرده است! اما شواهد بعدی، این نظر آنان را کاملاً مردود جلوه داد. چرا که قطعات متلاشی شده هواپیما و اجساد سرنشینان آن در سطح وسیعی از آب‏‌های سواحل جنوبی جزیره هنگام، درست در داخل آب‏‌های ایران پراکنده شده بودند و هواپیما در مسیر تعیین شده در زیر مرکز دالان هوایی بین‌‏المللی بندرعباس دبی درحال پرواز بوده است.

همان‌طور که چهار سال بعد روزنامه «نیویورک تایمز»، در گزارشی که حاوی چندین نکته تازه بود، گفت که ناو وینسنس در آب‏‌های فلات قاره ایران بوده است نه در آب‏‌های بین‏‌المللی و پنتاگون (وزارت دفاع آمریکا) در آن زمان بر این حقیقت سرپوش گذاشته است.

ابراز تاسف از سقوط هواپیما

ایران، چهاردهم تیر در نامه‌ای به رئیس شورای امنیت خواستار تشکیل جلسه فوری شورا برای رسیدگی به موضوع شد. ۲۵ تیر این شورا تشکیل و قطعنامه ۶۱۶ شورای امنیت (۱۹۸۸) صادر شد.

این قطعنامه با ابراز تأسف عمیق از ساقط ساختن هواپیمای غیرنظامی ایران به وسیله موشکی که از یک ناو جنگی آمریکا شلیک شده و از دست رفتن غم‌انگیز جان انسان‌های بی‌گناه، بر لزوم اجرای فوری و کامل قطعنامه ۵۹۸ (۱۹۸۷)، شورا را به عنوان تنها مبنای حل جامع، عادلانه، شرافتمندانه و پایدار، منازعه میان ایران و عراق ابراز و پشتیبانی خود را از دبیرکل برای اجرای این قطعنامه تاکید کرد. آمریکا تنها حاضر به پرداخت غرامت شد.

آمریکا دشمن شماره یک

حمله به هواپیمای مسافربری ایران نه یک عمل اتفاقی بود و نه ناشی از ضعف فناوری و خطای انسانی ناو چندمنظورۀ آمریکایی، بلکه نشانگر سیاست دولت آمریکا در قبال ایران و بیانگر ضدیت آمریکا با جمهوری اسلامی در جریان جنگ تحمیلی و علامت روحیۀ خصمانۀ دولتمردان آمریکا با ملت ایران بود. ۳۵ سال از آن حادثه دلخراش می‌گذرد، اما داغ آن نه تنها برای مردم ما بلکه برای دولت‌های ضد تروریست هنوز تازه است. در روزی که همه چیز آبی بود، به یکباره آسمان آبی دود سیاه گرفت تا دریای آبی خون گریه کند.

انتهای پیام/