گروه اجتماعی دفاع‌پرس، جدیدترین دادگاهی که در موضوع نقش مستقیم و آشکار آمریکا در جنایت علیه بشریت و نقض حقوق بشر شهروندان ایرانی برگزار شد، دادگاه رسیدگی به پرونده شهدای غواص بود؛ جلسه رسیدگی به پرونده شهدای غواص دفاع مقدس به طرفیت آمریکا روز دوشنبه، ۱۸ تیرماه ۱۴۰۳ در شعبه ۵۵ دادگاه حقوقی بین‌الملل به ریاست قاضی حسین‌زاده با حضور عبدلیان‌پور، رئیس مرکز وکلا و کارشناسان رسمی قوه قضاییه و جمعی از حقوقدانان و خانواده‌های شهدا در مجتمع قضایی امام خمینی (ره) برگزار شد.
در این پرونده دادخواهان خانواده شهدای غواص بودند که از حیث خسارت مادی و تنبیهی، خواهان رسیدگی به اتهامات مسببان و مباشران در به شهادت رساندن شهدای غواص بودند.
پرونده یادشده با دادخواهی ۴۲ نفر از خانواده‌های شهدای معظم غواص به طرفیت ۶۵ خوانده آمریکایی شامل دولت آمریکا و سردمداران این دولت مورد رسیدگی قرار گرفت.
قاضی دادگاه در نخستین جلسه رسیدگی به این پرونده، بر محرز شدن پشتیبانی‌های مالی و لجستیکی آمریکا از رژیم بعث عراق تاکید کرد؛ ضمن اینکه وکیل شکات نیز اقدام‌های غیرقانونی دولت آمریکا در حمایت از رژیم بعث عراق را جنایت علیه بشریت، جنایت جنگی و نقض کرامت انسانی دانست.
این پرونده حاوی یکی از تلخ‌ترین و جنایت‌کارانه‌ترین جلوه‌های عناد و غرض‌ورزی آمریکا با مردم ایران است؛ جنایتی که اگرچه بیش از سه دهه از رقم خوردن آن می‌گذرد، اما همچنان داغی تازه بر دل و رنجی فراموش‌ناشدنی در حافظه جمعی ایرانیان است.
در ۲۸ اردیبهشت ۱۳۹۴ در مراسم ورود پیکر شهدای تازه تفحص شده به کشور، خبر مهمی منتشر شد؛ کشف پیکر ۱۷۵ شهید غواص دفاع مقدس با دستان بسته.
شهدای یادشده جمعی از غواص‌ها و خط شکنان شهید عملیات کربلای چهار بودند که در دی‌ماه ۱۳۶۵ در جریان این عملیات که طرح آن از سوی آواکس‌های آمریکایی لو رفته بود، پس از شکستن خط عملیاتی اروند و عبور از جزیره ام‌الرصاص جلوتر از خط مقدم به اسارت دشمن بعثی درآمدند.
پیکر این شهدا ۳۰ سال بعد به دست تیم تفحص در ۱۵ کیلومتر جلوتر از خط مقدم در منطقه ابوالخصیب عراق در یک گور دسته‌جمعی کشف شد.
براساس اسناد موجود، غواص‌های ایرانی ابتدا در منطقه اروندرود از سوی ارتش حزب بعث عراق اسیر می‌شوند؛ چراکه آمریکا همه اطلاعات مربوط به این عملیات را به حزب بعث داده بود. لذا اقدام‌های غیرقانونی دولت آمریکا و مقام‌ها و نهاد‌های آن در حمایت از دولت وقت عراق، جنایت علیه بشریت، جنایت جنگی و نقض کرامت انسانی محسوب می‌شود.
در دادگاه رسیدگی به پرونده شهدای غواص عملیات کربلای ۴، قاضی از وکیل خانواده شهدا خواست در جایگاه قرار گیرد.
شهید امینی یکی از این شهدا بود، که فرزند این شهید والامقام در جایگاه قرار گرفت و گفت: پدرم در سال ۱۳۶۴ در عملیات کربلای ۴ برای انجام عملیات شناسایی وارد آب می‌شود؛ در حالی که از لو رفتن عملیات اطلاعی نداشت و به اسارت نیرو‌های عراقی در می‌آید و به شهادت می‌رسد. بعد از ۱۲ سال مفقودالاثر بودن شهادت وی به اثبات می‌رسد و در نهایت پیکر ایشان همراه با ۳۶۰ شهید غواص دیگر پیدا می‌شود.
وی درباره نحوه شهادت پدرش، گفت: زمانی که قایق پدرم توسط نیرو‌های بعثی شناسایی می‌شود مورد انفجار قرار می‌گیرد و پیکر شهدا در آب می‌افتد.
این فرزند شهید گفت: مادرم در نبود پدرم سختی‌های زیادی کشیده است و در ۱۲ سالی که ایشان مفقودالاثر بودند تصور می‌کردم که زنده است و همیشه عکسی از پدرم در جیب داشتم و از اسرایی که آزاد می‌شدند پیگیر ایشان بودیم که متوجه شویم که آیا زنده است یا نه؟
در ادامه خواهر شهید مالمیر که از شهدای غواص بود، بیان کرد: دوران ابتدایی برادرم مطابق با انقلاب و عضو انجمن اسلامی مدرسه و پایگاه بسیج مسجد محله بود دوران راهنمایی‌اش با ایام جنگ گره خورد و با وجود اینکه ۱۳ سال بیشتر نداشت بار‌ها به جبهه رفت. سال ۱۳۶۵ در سن ۱۶ سالگی مجدد عازم جبهه شد و پس از سه ماه حضور در جبهه در سحرگاه ۴ دی ۱۳۶۵ در عملیات افتخارآفرین کربلای ۴ به آرزوی دیرینه خود که شهادت بود رسید.
وی ادامه داد: برادرم اوایل عملیات با برخورد گلوله آرپی‌جی در آب‌های اروند سرش متلاشی شد و حدود دو ماه پیکرش مفقود بود و در چندین شهر تشییع شد که پس از چند ماه بلاتکلیفی با نشانه‌هایی که در پیکرش وجود داشت توسط برادر دیگرم جنازه‌اش شناسایی شد.
خواهر شهید مالمیر با بیان اینکه برادرم روز قبل از شهادتش یک وصیت‌نامه ۱۰ صفحه‌ای می‌نویسد که نکات کلیدی بسیاری دارد، گفت: در این وصیت نامه بیان کرده که پشتیبان انقلاب و ولی فقیه باشید. از ریاست دادگاه خواستار این هستم که این جلسه رسیدگی ادامه داشته باشد.
در ادامه دختر شهید نیرپناه از شهدای غواص در جایگاه قرار گرفت و گفت: شغل اصلی پدرم کشاورزی بود و پدرم تا سال ۷۴ مفقودالاثر بود و سال ۹۴ پیکر شهدای غواص شناسایی شدند. اولین دیدارم با پدرم بعد از شناسایی پیکر پدرم بود. پدرم در زمان شهادت لباس غواصی به تن داشت.
انتهای پیام/ 241
