زارعان یادآور شد: نمایش براساس خاطرات واقعی این جانبازان اجرا می شود به این ترتیب که مخاطب شاهد اجرایی بی کلام است که خاطرات و دغدغه های جانبازان به صورت پلیبک پخش می شود. این نمایش 5 بازیگر دارد که 4 نفر از آنها جانباز و نفر پنجم بازیگر و در واقع هدایت کننده دیگران است. نمایش شامل خاطرات این 4 جانباز و البته خاطرات جانبازان دیگر است و این 4 نفر در واقع به عنوان نماینده جانبازان اعصاب و روان در اثر حضور دارند.
این کارگردان تئاتر درباره ویژگیهای این نمایش عنوان کرد: از آنجا که نمایش بیکلام است ممکن است ابتدا ساده به نظر برسد اما این اثر در عین ساده بودن بسیار پیچیده و مشکل است. در این نمایش بازیگران از طریق نقاشی کشیدن با مخاطبان ارتباط برقرار می کنند. در این نقاشیها دغدغه ها و نیازهایشان را به تصویر میکشند و در بخشهایی از نمایش نیز مخاطبان نیز به درخواست آنها با این جانبازان مشارکت می کنند. نمایش ما نیم ساعت است اما در اجرای اول نمایش تا چند ساعت بعد از اجرا هم تماشاگران در محوطه تئاتر شهر حضور داشتند و به کشیدن این نقاشی ها ادامه می دادند. در واقع تا زمانی که بوم نقاشی را جمع نکنیم نمایش ما ادامه پیدا می کند.
وی یادآور شد: نمایش ما درباره خدا، عشق، نفرت، بدی و حتی انتقام است و جلوههای این خصوصیات در نقاشی بازیگران نمود می یابد. جانبازان اعصاب و روان نسبت به دیگر جانبازانی که از لحاظ جسمی آسیب دیدهاند، موقعیت و وضعیت سخت تری دارند چون این افراد روحشان آسیب دیده اما جسمشان سالم است. این افراد فراموش شدهاند و چون قطع عضو نیستند کمتر به آنها توجه و رسیدگی می شود اما ما می توانیم با ابزاری چون نمایش حالشان را خوب کنیم.
زارعان در پایان صحبت هایش متذکر شد: بازیگران این نمایش جانبازان اعصاب و روان بیمارستان نیایش هستند و از سن 47 تا 60 سالگی را شامل می شوند. به دلیل حضور این افراد نام نمایش «پروانگی» گذاشتم چون وقتی با آنها آشنا می شوید می بینید که چقدر انسان های دوست داشتنی، عاشق و کم توقعی هستند.
