به گزارش خبرنگار فرهنگ دفاع‌پرس، در ایامی قرار داریم که نزدیک به اربعین حضرت سیدالشهدا (ع) است. تبیین‌هایی که حضرت زینب (س)، امام سجاد (ع) و باقی بازماندگان حادثه کربلا در تببین اهداف امام حسین (ع) از این قیام و زنده نگه داشتن یاد ایشان، مسئله مهمی است.
گزارشی که در ادامه منتشر می‌شود، به اهمیت و چرایی اربعین و پیاده‌روی اربعین می‌پردازد و برای نگارش آن از کتاب‌های «جاذبه حسینی (ع)» و «ره‌نامه ۱۲: عاشورا» استفاده شده است.
کتاب «جاذبه حسینی (ع)» حاوی گزیده بیانات حضرت آیت‌الله العظمی خامنه‌ای (مد ظله‌العالی) درباره حضرت زینب (سلام الله علیهم) و اربعین حسینی است که انتشارات انقلاب اسلامی وابسته به دفتر حفظ و نشر آثار حضرت آیت‌الله العظمی خامنه‌ای (مد ظله‌العالی) آن را منتشر کرده است.
کتاب «ره‌نامه ۱۲: عاشورا» دوازدهمین جلد از مجموعه «ره‌نامه» است که انتشارات انقلاب اسلامی وابسته به دفتر حفظ و نشر آثار حضرت آیت‌الله العظمی خامنه‌ای (مد ظله‌العالی) آن را منتشر کرده است.
اگر یاد امام حسین (ع) زنده نمی‌ماند، شهادتشان بی‌نتیجه بود
اهمیت اربعین از کجا است؟ صِرف اینکه ۴۰ روز از شهادت شهید می‌گذرد، چه خصوصیتی دارد؟ خصوصیت اربعین به این است که در اربعین حسینی، یاد شهادت امام حسین (ع) زنده شد و این بسیار مهم است.
شما فرض کنید اگر این شهادت عظیم در تاریخ اتفاق می‌افتاد، یعنی حسین‌بن‌علی (ع) و بقیه شهیدان در کربلا شهید می‌شدند، اما بنی‌امیه موفق می‌شدند همانطور که خودِ امام حسین (ع) و یاران عزیزشان را از صفحه روزگار برافکنند و جسم پاکشان را در زیر خاک پنهان کردند، یاد آنها را هم از خاطره نسل بشر در آن روز و روز‌های بعد محو کنند، آیا این شهادت فایده‌ای برای عالَم اسلام داشت؟ یا اگر هم برای آن روز اثری می‌گذاشت، آیا این خاطره در تاریخ، برای نسل‌های بعد هم برای گرفتاری‌ها، سیاهی‌ها و تاریکی‌ها و یزید‌های دوران آینده تاریخ هم اثری روشنگر و افشاکننده داشت؟
اگر حضرت اباعبدالله (ع) شهید می‌شدند، اما مردم آن روز و مردم نسل‌های بعد نمی‌فهمیدند شهید شده، این خاطره، چه اثر و نقشی می‌توانست در رشد، سازندگی، هدایت و برانگیختگی ملت‌ها، اجتماعات و تاریخ بگذارد؟ می‌دانید هیچ اثری نداشت. آری؛ امام حسین (ع) شهید می‌شدند، خودشان به اعلی‌علّیّین رضوان خدا می‌رسیدند. شهیدانی که کسی نفهمید و در غربت، سکوت و خاموشی شهید شدند، به اجر خودشان در آخرت رسیدند، روح آنها فتوح و گشایش را در درگاه رحمت الهی به‌دست آورد، اما چقدر درس و اسوه می‌شدند؟
سیره کدام شهید درس می‌شود؟
سیره آن شهیدی درس می‌شود که نسل‌های معاصر و آینده شهادت و مظلومیت او را بدانند و بشنوند. آن شهیدی درس و اسوه می‌شود که خون او بجوشد و در تاریخ سرازیر شود.
مظلومیت یک ملت زمانی می‌تواند زخم پیکر ستم‌کشیده و شلاق‌خورده ملت‌ها را شفا بدهد و مرهم بگذارد که این مظلومیت فریاد بشود و به گوش انسان‌های دیگر هم برسد...
نقش یاد و خاطره شهیدان و شهادت، این است. شهادت بدون خاطره، بدون یاد و بدون جوشش خون شهید اثر خودش را نمی‌بخشد و «اربعین» آن روزی است که برافراشته شدن پرچم پیام شهادت کربلا در آن آغاز شد و روز بازماندگان شهدا است؛ حالا چه در اربعین اول، خانواده امام حسین (ع) به کربلا آمده باشند و چه نیامده باشند.
امتداد حرکت عاشورا
اربعین اول، آن روزی است که برای اولین بار، زائرانِ شناخته‌شده حسین‌بن‌علی (ع) به کربلا آمدند؛ «جابربن‌عبدالله انصاری» و «عطیّةبن‌سعد عوفی» از اصحاب پیامبر (ص) و از یاران امیرالمؤمنین (ع) به آنجا آمدند...
... آمدن اهل بیت امام حسین (ع) به سرزمین کربلا -که اصل این آمدن مورد قبول است، اما سال اول یا دوم بودن آن معلوم نیست- فقط برای این نبود که دل خالی کنند یا تجدید عهدی بکنند؛ آنچنان که گاهی بر زبان‌ها جاری می‌شود، مسئله از این بالاتر بود.
نمی‌شود کار‌های افرادی مانند امام سجاد (ع) یا حضرت زینب (س) را حمل بر همین مسائل عادی رایج ظاهری کرد؛ باید در کار‌ها و تصمیمات اشخاصی به این بزرگی، در جست‌وجوی راز‌های بزرگتر بود.
مسئله آمدن بر سر مزار حضرت سیدالشهدا (ع)، در حقیقت امتداد حرکت عاشورا بود. با این کار خواستند به پیروان امام حسین (ع)، دوستان خاندان پیامبر (ص) و مسلمانانی که تحت تأثیر این حادثه قرار گرفته بودند، تفهیم کنند که این حادثه تمام نشد.
محل اجتماع شیعیان
مسئله با کشتن، دفن کردن، به اسارت گرفتن و بعد رها کردن اسیران خاتمه پیدا نکرد؛ مسئله ادامه دارد. به شیعیان یاد دادند اینجا محل اجتماع شماست؛ اینجا میعاد بزرگی است که با جمع شدن در این مکان، هدف جامعه شیعی و هدف بزرگ اسلامی جامعه مسلمین را باید به یادِ هم بیاورید.
چرا خاندان پیامبر (ص) در اربعین به کربلا آمدند؟
نظام اسلامی و تلاش در راه آن، حتی در حد شهادت، آن هم با آن وضع، این چیزی است که نباید از یاد مسلمانان می‌رفت و خاطره آن باید برای همیشه زنده می‌ماند. آمدن خاندان پیغمبر (ص)، امام سجاد (ع) و حضرت زینب (س) به کربلا در اربعین، به این مقصود بود.
اهمیت اربعین در این است که در این روز، با تدبیر الهی خاندان پیامبر (ص)، یاد نهضت حسینی برای همیشه جاودانه و این کار پایه‌گذاری شد.
اگر بازماندگان شهدا و صاحبان اصلی در حوادث گوناگون _از قبیل شهادت امام حسین (ع) در عاشورا_ به حفظ یاد و آثار شهادت کمر نبندند، نسل‌های بعد، از دستاورد شهادت استفاده زیادی نخواهند برد.
درست است که خداوند شهدا را در همین دنیا هم زنده نگه می‌دارد و شهید به‌طور قهری در تاریخ و یاد مردم ماندگار است، اما ابزار طبیعی که خدای متعال برای این کار قرار داده، همین چیزی است که در اختیار ما قرار دارد و در اراده ما است. ما هستیم که با تصمیم درست و بجا می‌توانیم یاد شهدا و خاطره و فلسفه شهادت را زنده نگه داریم...
اولین ثمرات قیام «عاشورا»
اولین شکوفه‌های عاشورایی در اربعین شکفته شد. اولین جوشش‌های چشمه جوشان محبت حسینی که شطّ همیشه جاری زیارت را در طول این قرن‌ها به‌راه انداخته است، در اربعین پدید آمد. مغناطیس پُرجاذبه حسینی، اولین دل‌ها را در اربعین به‌سوی خود جذب کرد.
رفتن جابربن‌عبدالله انصاری و عطیّه به زیارت امام حسین (ع) در روز ابعین، سرآغاز حرکت پُربرکتی بود بود که در طول قرن‌ها تا امروز، پیوسته و پی‌درپی پُرشکوه‌تر، پُرجاذبه‌تر و پُرشورتر شده و نام و یاد عاشورا را روزبه‌روز در دنیا زنده‌تر کرده است.
رسانه پُرقدرت عاشورا
اربعین در حادثه کربلا، یک شروع و یک آغاز بود. بعد از آنکه قضیه کربلا انجام گرفت، آن فاجعه بزرگ اتفاق افتاد و فداکاری بی‌نظیر حضرت ابا عبدالله (ع)، اصحاب، یاران و خانواده‌شان در آن محیط محدود واقع شد، حادثه اسارت‌ها باید پیام را منتشر می‌کرد و خطبه‌ها، افشاگری‌ها و حقیقت‌گویی‌های حضرت زینب (س) و امام سجاد (ع) مثل یک رسانه پُرقدرت باید فکر و حادثه و هدف و جهت‌گیری را در محدوده وسیعی منتشر می‌کرد و کرد.
تحقق هدف شهادت
آنچه در کلمات بزرگان و قدما هست، این است که وقتی حضرت زینب کبری (س) و مجموعه اهل بیت (ع) وارد کربلا شدند، عطیه عوفی و جناب جابربن‌عبدالله و رجالی از بنی‌هاشم در آنجا حضور داشتند. این نشانه و نمونه‌ای از تحقق آن هدفی است که با شهادت‌ها باید تحقق پیدا می‌کرد؛ یعنی گسترش این فکر و جرئت دادن به مردم.
از همینجا بود که ماجرای توابین به‌وجود آمد؛ اگرچه سرکوب شد، اما بعد با فاصله کوتاهی ماجرای قیام مختار و بقیه آن دلاوران کوفه اتفاق افتاد و نتیجه در هم پیچیده شدن دودمان بنی‌امیه ظالم و خبیث بر اثر همین شد...
این خصوصیت اربعین است؛ یعنی در اربعین افشاگری‌ها هم هست، عمل هم هست و تحقق هدف‌های آن افشاگری هم در اربعین وجود دارد.
انتهای پیام/ 118
