به گزارش خبرنگار حماسه و جهاد دفاع پرس، اتحاد و وحدت کلمه همیشه زیباست. اصلاً کمتر کسی پیدا میشود که علاقه داشته باشد به زندگی در تنهایی. آدمیزاد یک موجودِ اجتماعی است و علاقهمند به حضور در جمع.
انسان دوست دارد «ما» باشد و بهطور فطری از «من» بودن گریزان است.
هر جا که آدمها از حرکات انفرادی دوری کنند و وارد اتحاد شوند یا اصطلاحاً به «وحدت کلمه» برسند، دست یاری خدا را نیز خواهند دید. این اتفاقی بود که در بهمن سال1357 روی داد.
در ایامی که منتهی به وقوع انقلاب شد، خیابانها عرصه حضور مردم بود؛ مردمی که دستور حضور در خیابانها را از ولی فقیه زمان خود، حضرت امام خمینی(ره) دریافت کرده بودند تا با این حرکت خود، وضعیت «حکومت نظامی» اعلام شده از سوی دولت بختیار را بیاثر کنند. مردمی که شعارهای خود را با سادهترین شکل ممکن بیان میکردند؛ شعارهایی که ریشه در عمق اعتقادات اسلامی آنها داشت و جدا از خواسته اصلی آنها یعنی پیاده شدن قوانین اسلام نبود.
بهمنماه سال 1357 هجری شمسی، محل تجلی ایمان مردم ایران به اسلام بود، ایمان و ارادهای که باعث شد تا امروز و پس از گذشت 37 سال، همچنان بر آرمانهای انقلاب خود پافشاری و جانفشانی کنند و با خلق صحنههای زیبا از مقاومت، مرگ آرزوهای استکبار برای سلطه بر ایران را رقم بزنند.
