«زبان فارسی میراث مشترک و مهم‌ترین رکن هویت ملی در میان مردمان ایران و تاجیکستان است. این زبان و ادبیات مشترک سرمایه‌های معنوی و فرهنگی دو کشور همزبان است. حوادث تاریخی در چند قرن اخیر این میراث گران‌قدر نیاکان را در دو مسیر با شرایطی متفاوت قرار داد چنان‌که زبان فارسی در هریک از این کشورها چالش‌ها و مسائل متفاوتی را تجربه کرد. چه بسا مسائلی در زبان و ادب فارسی در ایران امروز موضوع بحث‌های نظری است که پیش‌تر در تاجیکستان آزموده و آثار مثبت و منفی آن آشکار شده است و برعکس مسائلی که ممکن است در تاجیکستان چالش‌های تازه‌ای باشد که پیش‌تر در ایران تجربه شده و ضعف و قوت آن‌ها آشکار شده است.
همایش «مسائل زبان فارسی در تاجیکستان» فرصت مغتنم و مبارکی برای استادان و پژوهشگران دو کشور است تا دربارۀ این مسائل و چالش‌ها تبادل نظر کنند و با نگاهی دوباره به تلاش‌های استادانی چون محمدجان شکوری و خدایی شریف‌زاده، برای مسائل دیروز، امروز و فردای زبان فارسی اندیشه کنند.
استاد شکوری ادیب، زبان‌شناس و عضو پیوستۀ فرهنگستان زبان و ادب فارسی، عمر خود را صرف روشن نگه داشتن چراغ زبان فارسی در آن سرزمین کرد و عشق به زبان فارسی در تمام وجود او جاری بود. زنده ماندن زبان فارسی در تاجیکستان تا حد زیادی مرهون تلاش‌های استاد شکوری است که زبان فارسی را مهم‌ترین عنصر برای حفظ استقلال فرهنگی و هویت تاجیکستان می‌دانست.
استاد شریف‌زاده، پروفسور دانشگاه ملی تاجیکستان، «ارباب شایستۀ علم و تکنیک تاجیکستان»، عضو اتحادیۀ نویسندگان این کشور و عضو وابستۀ آکادمی علم‌های جمهوری تاجیکستان بود. بیش‌از نیم قرن تلاش‌های مؤثر وی در نظام آموزش تخصصی ادبیات در تاجیکستان، درخور ارزیابی و گرامیداشت است.
استاد شریف‌زاده نیز از کسانی بود که برای رسمیت بخشیدن به زبان فارسی در تاجیکستان در اواخر دهۀ ۱۹۸۰ میلادی و از پیش‌از استقلال تاجیکستان تا سال‌های بعد از استقلال تلاش کرد. وی از طرفداران رسمی‌کردن خط نیاکان در تاجیکستان بود.
لازم می‌دانم از مؤسسۀ خردسرای فردوسی و جناب دکتر یاحقی و همکارانشان در برگزاری این همایش و بزرگداشت آن استادان زنده‌یاد سپاسگزاری کنم.»
انتهای پیام/ 161
