به گزارش گروه فرهنگ و هنر دفاع پرس شراره قربانی کارشناس طراحی لباس و کارشناس ارشد نقاشی است و 15 سال سابقه تدریس در دانشگاههای امیرکبیر، شریعتی و... دارد.
او که سابقه برگزاری نمایشگاه مد و لباس در کشورهای آلمان، ترکیه و... را دارد در مورد شیوه طراحی لباس برای تولید انبوه گفت: تولید انبوه با مزون و تولیدیهای کوچک متفاوت است و فاکتورهای زیادی را باید در نظر گرفت. مهمترین خصیصه تولید انبوه این است که باید به سلیقه بازار توجه کند.
به نقل از هنر آنلاین، قربانی ادامه داد: با توجه به اینکه در چند سال اخیر ترکیه بازار پوشاک ایران را اشباع کرده است، تولیدکنندگان ایرانی هم در پی این هستند که ببینند کدام محصولات فروش بیشتری دارد و آن نمونهها را با اندکی تغییر از آن خودسازی کرده و تولید میکنند. با توجه به شرایط اقتصادی کشور، تولیدکننده نمیتواند سرمایه کلان خود را روی طرحهای جدید بگذارد، بنابراین کپیکاری بخش عمده تولید انبوه است.
او با اشاره به اینکه طرحهای خاص فقط در مزون یا تولیدیهای کوچک تولید میشوند، افزود: تولید انبوه مشکلات زیادی دارد، مانند اینکه چه نوع پارچهای در بازار موجود است و این پارچه چه زمانی تحویل داده میشود. نحوه تهیه اکسسوری هم مهم است و در زمان تحریم مشکلات زیادی برای تهیه لوازم مختلف داشتیم.
قربانی ادامه داد: تولید انبوه در کارخانههای بزرگ به معنای تولید روزانه 5 هزار قطعه لباس است، بنابراین معمولاً یک تیم طراحی به سرپرستی یک مدیر طراحی در آن مشغول کار هستند. اما کار ما مثل کشورهای خارجی نیست که از نقطه صفر کار و طراحی مودبرد و... را برای پرورش و ارائه یک ایده خلاقانه انجام دهیم. معمولاً در ایران مدیر کارخانه لباسهایی را از کشورهای خارجی میآورد یا چند مدل را انتخاب میکند که در فصل بعد تولید کنند. این لباسها به طراحان داده میشود تا با جستجو در اینترنت و ایجاد تغییرات جزئی، مجموعهای را طراحی کنند که مورد پذیرش مشتری باشد.
این طراح لباس ادامه داد: البته در کشورهای خارجی هم برای همه لباسها چنین وقت و سرمایهای صرف نمیشود و برندهای معروف و بزرگ ریسک نمیکنند. چون مردم عادی جامعه یک سلیقه معمول دارند و کارخانهها باید لباسی تولید کنند که قابل فروش به عامه مردم باشد.
قربانی در مورد هویت ایرانی پوشاک گفت: کسانی که در قطبهای تولیدکننده لباس ایران هستند افرادی هستند که از دل بازار بیرون آمدند و سلیقه بازار را میشناسند و از آن فاصله نمیگیرند. سلیقه بازار هم سالها است کپیبرداری از غرب است. بنابراین حتی اگر توجه به تولید پوشاک با هویت ایرانی مطرح باشد یک کارخانهدار نهایتاً چند آیتم از مجموعه خود را به کارهای چاپی یا گلدوزی طرحهای ایرانی اختصاص میدهد.
او ادامه داد: کارخانهها فقط نمونههایی را که توسط دیگران امتحان شده و جواب خود را پس داده تکرار میکنند و حاضر نیستند فرم یا برش جدیدی را در کار خود استفاده کنند چون از بازار مطمئن نیستند. ایرانی بودن لباسها به تکرار چند موتیف خلاصه شده و کارخانهدار حاضر نیست همه مجموعه خود را بر اساس موضوع خاصی طراحی و تولید کند.
قربانی ادامه داد: امیدوارم به جایی برسیم که طراحان ایرانی با دست باز و آن طور که دلشان میخواهد کار کنند. هر طراح دنیایی از طرح دارد ولی کارش خریدار ندارد و نمیتواند آنها را ارائه دهد. اگر مساعدت دولت و کمک بخش خصوصی وجود داشته باشد طراحی پوشاک ایران پیشرفت میکند و طراحان لباس میتوانند طرحهای خود را به تولید برسانند.
