به گزارش خبرنگار حماسه و جهاد دفاع پرس، از درب موزه عبرت با سکوت وارد شوید. اینجا فقط باید گوش کرد! در، دیوار و زمینش حرف میزنند.
آمارها اسامی 8442 نفر را نشان میدهد که از اقشار مختلف جامعه طی سال های 50 تا 57 برای رسیدن به هدفشان حداقل یک بار گذرشان به این زندان افتاده و به دست جلادان بی رحمی همچون آرش، دکتر حسینی، منوچهری یا جلادانی دیگر شکنجه شده اند.
هر قدم که برمی داریم صدای ضجهها و فریادها، بوی خون، بوی سوختگی به گوش و مشاممان میرسد.
زبان از گفتن برخی موارد قاصر و قلم از ثبت قسمتی از تاریخ شرم دارد. کاش میشد خاطرات این ساختمان و برشی از تاریخ را از لوح تاریخی این ملت و کشور پاک کرد. چگونه میتوان درد و رنج طاهره (یکی از زندانیان) را پس از سالها از آن ایام شرح داد.
سی و پنج سال گذشته است اما هنوز هم هر بوی سوختگی، او را به یاد مرد نیمه عریانی که در کمیته مشترک، به تختی بسته بود و گوشت تنش را ذره ذره روی چراغ الکی میسوزاند، میاندازد.
زندان کمیته مشترک ضد خرابکاری یا همان موزه عبرت امروز؛ بهترین سند تاریخی برای قضاوت تاریخ انقلاب است.
روزگاری جوانان انقلابی اعم از زن و مرد، پیر و جوان برای رسیدن به انقلاب اسلامی زیرشکنجه های ساواک جانشان را از دست دادند. آنها جانشان را فدای عقیده و مذهب کردند.
بزرگ بود؛ روحشان را می گویم. آنها افراد بی گناهی بودند که انواع شکنجه ها را تحمل کردند تا نهال این انقلاب سر بر آورد. امیدوارم فراموش نکنیم که این انقلاب رایگان به دست نیامده است.
انتهای پیام/
