گروه استان‌های دفاع‌پرس- «ابوالقاسم محمدزاده» پیشکسوت دفاع مقدس؛ این روزها، روز‌های غریبی است، زمین و زمان در التهاب است و شور و شوق، ملائک دف می‌زنند و عرش را گل آزین می‌کنند و سال‌ها است که این جشن و سرور تکرار می‌شود.
آقاجان! غم فراق تو پایانی ندارد و می‌دانم این انتظار، درد جانکاهی است که باید تحمل کنیم و می‌دانم که خود چشم‌انتظاری برای آن است تا از سفر گناه باز آییم و نگوییم شما غایبی. شما هستی و ما در اوج غفلت از شما دوریم و بی‌خبر.
آقاجان! مهدی فاطمه، می‌دانم که دلت، چون دریایی مواج و پر از محبت است و ما ظرفمان کوچک است که نمی‌توانیم از جام محبتت ذره‌ای بنوشیم و این کوچکی ظرف‌ها از غفلتی است که به آن دچار شده‌ایم.
آقاجان! غریب این زمانه تویی و می‌دانم که خواهی آمد و این غربت نتیجه غفلت و عدم شناخت ماست و دل‌خوشیم که جشن ولادت تورا برپا کردیم، اما شرایط آمدنت را نه.
عزیز دو جهان، منتقم غربت و تنهایی فاطمه (س) باید بگرییم و در حقیقت برخود اشک بریزیم که چقدر محروم مانده‌ایم از درک تو، چهارده قرن و اندی است که از نور جمال تو زمین و زمینیان محروم مانده‌اند و ما هم لیاقت دیدار جمالت را نداریم. اما آقای من! مولای من!ای غایب از نظر! غوغایی است در زمین و آسمان، عرش پر از بی‌تابی است. زمین بی‌قرار است و خانه دل مهیای گشودن چشمی است که دنیا را طالب خودش خواهد کرد.
آقاجان! چرا نمی‌آیی؟
کعبه بی‌قراری می‌کند و انتظار می‌کشد آمدنت را، شاید دیر نخواهد شد که با آمدنت لرزه بر اندام کفر بیفتد و جهانی را به سوی مهربانی و عطوفت و عدالت رهنمون‌سازی.
باید آمدنت را طلبید. باید آمدنت را فریاد زد.
«أَیْنَ بَقِیَّهُ اللَّهِ الَّتى لا تَخْلُوا مِنَ الْعِتْرَهِ الْهادِیَهِ» کجا است حضرت بقیه الله که عالم خالى از عترت طاهره (که هادى امت است) نخواهد بود.
انتهای پیام/
