به گزارش گروه سایر رسانههای دفاع پرس، شاید کمتر کسی در عرصه ورزش ایران باشد و نام علی کاوه را نشنیده باشد، عکاس پیشکسوت و با تجربهای که عکس ماندگارش از امام خمینی(ره) روی اسکناس صد تومانی در سال 61 به چاپ رسید.
علی کاوه کارش را در عکاسی ورزشی و در 7 سالگی نزد مرحوم اسماعیل زرافشان آغاز کرد و از آنجا بود که وارد دنیا عکاسی ورزشی شد و این روزها که به مرز 70 سالگی رسیده بیشتر به دوربین خود استراحت داده است.
حضور در 4 دوره المپیک، 3 دوره پارالمپیک و 2 جام جهانی تجربیات فراوانی را نصیب یکی از قدیمیترین عکاسان ایران کرده است که باید از آنها استفاده شود، اما در عمل چنین چیزی اتفاق نمیافتد.
استاد کاوه را باید یک عکاس چند بعدی دانست که عکاسی جنگ و انقلاب را نیز تجربه کرده و خاطره جالبی از کری خوانی سرخابیها در سنگر رزمندگان دارد.
به بهانه آغاز سال جدید گفتوگویی با پیشکسوت عکاسی ایران انجام شده؛ که در زیر اظهارات وی را میخوانیم؛
- ابتدا کمی خودتان را معرفی کنید؟
علی کاوه هستم، متولد 4 مهر 1325 و در یکی از روستاهای آمل به دنیا آمدم. به نوعی میتوان گفت علی پروین تنها یک روز از من بزرگ تر است. 3 برادر هستیم که تنها من به عکاسی روی آوردم.
- چه شد که وارد دنیای عکاسی شدید؟
وقتی در ابتدای کار مرا به تاریک خانه راه دادند، دیدم وقتی کاغذ را داخل موادی قرار میدهند، رنگ میگیرد و از این کار خوشم آمد و احساس کردم جادوگری است. آنقدر به این کار علاقمند شدم که در 12 سالگی استاد کار شدم و در آتلیه مرحوم زر افشان مشغول به کار شدم.
- از چه زمانی عکاسی ورزشی را آغاز کردید؟
آقای زر افشان خودش عکاس کیهان ورزشی و مجله فردوسی بود که سال 1340 مرا هم با خودش به ورزشگاه شیرودی میبرد. 15 سالم بود که در این ورزشگاه مسابقاتی را عکاسی کردم و رسما کارم آغاز شد.
یک بار در حین یک مسابقه مسئول ورزشگاه مرا از کنار زمین به این دلیل که مطلبی در مجله فردوسی علیه تیمسار خسروانی نوشته بودیم بیرون کرد و نتوانستم عکس بگیرم. فردا وقتی به مجله رفتم سردبیرمان گفت بازی دیروز را میخواهم و مطلب باید با عکس باشد، اما عکسی در کار نبود و بعد از این اتفاق گریه کردم و متوجه شدم که همیشه مطلب با عکس رسمیت پیدا میکند.
- اولین عکس ورزشی تان چه زمانی چاپ شد؟
همان اوایل سال 40 بود که عکس یکی از بازیها در مجله فردوسی چاپ شد.
- آن زمان خودتان ورزش هم میکردید؟
در همان 15، 16 سالگی به دنبال رشته کشتی رفتم و پس از چند ماه تمرین گوشم شکست و خوشحال بودم که هرکسی با من طرف شود متوجه میشود که کشتی گیر هستم. پس از آن در خدمت سربازی هم ورزش را ادامه دادم بر اثر یک اتفاق چترباز شدم و 9 بار هم پرش داشتم.
- در خدمت سربازی عکاسی نمیکردید؟
چرا این کار را هم انجام دادم و عکسهای قسمتهای مختلف را میگرفتم و سال 1347 بود که خدمتم تمام شد و دوباره کرام را آغاز کردم.
- بعد از خدمت سربازی عکاسی را چطور ادامه دادید؟
باز هم با آقای زرافشان ادامه دادم و او گفت که موسسه اطلاعات عکاس میخواهد. آنجا تست دادم و مشغول به کار شدم. آنقدر کار میکردم که چند سمت دیگر مانند ظهور اسلایدها را به من دادند. یک روز هنگام کار تمام اسلایدها خراب شد و باعث شد پس از آن تصمیم گرفتند عکاسها تقسیم شوند و من به همراه یونس علیشیری به دنیای ورزش رفتیم. مجله کیهان و دنیای ورزش شنبه ها چاپ میشد و شنبه هر روز برای من هیجان خاصی داشت برای اینکه ببینم عکس روی جلد کیهان با 15 سال سابقه بهتر است یا دنیای ورزش یک ساله.
