به گزارش خبرنگار فرهنگ دفاع‌پرس، امروز (۲۰ شوال) سالروز تبعید امام کاظم (علیه‌السلام) از مدینه به عراق به‌دستور «هارون‌الرشید» خلیفه عباسی در سال ۱۷۹ ه.ق است.
به همین خاطر در پاسخ به این پرسش که «چرا هارون‌الرشید امام کاظم (علیه‌السلام) را تبعید کرد؟» گریزی به کتاب «انسان ۲۵۰ ساله» زدیم.
این کتاب حاوی بیانات مقام معظم رهبری در مورد زندگی سیاسی_مبارزاتی ائمه معصومین (علیهم‌السلام) است که توسط انتشارات «صهبا» منتشر شد.
بخشی از متن بیانات رهبر معظم انقلاب اسلامی در خصوص اینکه چرا هارون امام کاظم (علیه‌السلام) را از مدینه به بغداد تبعید کرد، به شرح زیر است:
خطری بزرگ برای دستگاه خلافت هارونی
«خطر امام موسی‌بن‌جعفر (علیهم‌السلام) برای دستگاه خلافت، خطر یک رهبر بزرگی بود که دارای دانش وسیع است، دارای تقوا و عبودیت و سلاحی‌ست که همه کسانی که ایشان را می‌شناسند، این را در ایشان سراغ دارند. امام کاظم (علیه‌السلام) دارای دوستان و علاقه‌مندانی در سراسر جهان اسلام هستند و شجاعتی دارند که از هیچ قدرتی در مقابل خودشان اِبا و واهمه ندارند؛ لذاست که در مقابل عظمت ظاهری سلطنت هارونی، آنطور بی‌محابا حرف می‌زنند و مطلب می‌گویند.
چنین شخصیت مبارزی، مجاهد، متصل به خدا، متوکل به خدا و دارای دوستانی در سراسر جهان اسلام و دارای نقشه‌ای برای اینکه حکومت و نظام اسلامی را پیاده کنند؛ این بزرگترین خطر برای حکومت هارونی است؛ لذا هارون تصمیم گرفت که این خطر را از پیشِ پای خودش بردارد؛ البته مرد سیاستمداری بود و این کار را ناگهانی انجام نداد.
تبعید غیر مستقیم
هارون اول مایل بود که به یک شکل غیر مستقیم این کار را انجام دهد. بعد دید بهتر این است که امام کاظم (علیه‌السلام) را به زندان بیاندازد، شاید در زندان بتواند با ایشان معامله کند، امتیاز بدهد و زیر فشارها ایشان را وادار به قبول و تسلیم بکند؛ لذا بود که دستور داد امام کاظم (علیه‌السلام) را از مدینه دستگیر کنند؛ منتها جوری که احساسات مردم مدینه هم جریحه‌دار نشود و نفهمند که چه اتفاقی برای ایشان افتاد؛ لذا دو تا مرکب و محمل درست کردند. یکی به‌طرف عراق، یکی به‌طرف شام که مردم ندانند که امام کاظم (علیه‌السلام) را به کجا بردند!
حضرت موسی‌بن‌جعفر (علیهم‌السلام) را به مرکز خلافت و در بغداد آوردند، آنجا زندانی کردند و این زندان، زندانی طولانی بود. البته احتمال دارد مسلّم نیست که حضرت (علیه‌السلام) را از زندان یک بار آزاد کرده باشند، مجدد دستگیر کرده باشند، آنچه مسلّم است، بارِ آخری که ایشان را دستگیر کردند، به این قصد دستگیر کردند که امام (علیه‌السلام) را در زندان به قتل برسانند و همین کار را هم کردند.
مشعل روشنگر
البته شخصیت امام کاظم (علیه‌السلام) در داخل زندان هم، همان شخصیت مشعل روشنگری‌ست که تمام اطراف خودش را روشن می‌کند. ببینید، حق این است. حرکت فکر اسلامی و جهادِ متکی به قرآن چنین حرکتی‌ست و هیچ‌وقت متوقف نمی‌ماند؛ حتی در سخت‌ترین شرایط...
این وضع زندگی امام کاظم (علیه‌السلام) است که زندان را اینطور گذراندند؛ البته بارها آمدند و ایشان را در زندان تهدید و تطمیع کردند و خواستند آن حضرت را دل‌خوش کنند، اما این بزرگوار با همان صلابت الهی و با اتکاء به پروردگار و لطف الهی ایستادگی کردند و همان ایستادگی بود که قرآن و اسلام را تا امروز حفظ کرد.
استقامت ائمه (ع) باعث شد امروز اسلامِ حقیقی را پیدا کنیم
این را بدانید که استقامت ائمه ما (علیهم‌السلام) در مقابل آن جریان‌های فساد موجب این شد که امروز ما می‌توانیم اسلامِ حقیقی را پیدا کنیم؛ امروز نسل‌های مسلمان و نسل‌های بشری می‌توانند چیزی به نام اسلام، به نام قرآن و به نام سنت پیغمبر در کتب پیدا کنند، اعم از کتب شیعه و حتی در کتب اهل تسنن!
اگر این حرکت مبارزه‌جویانه سرسخت ائمه در طول این ۲۵۰ سال نبود، بدانید که قلم‌به‌مزدها و زبان‌به‌مزدهای دوران دوران بنی‌امیه و بنی‌عباس، اسلام را به‌تدریج آنقدر عوض می‌کردند که بعد از گذشت یکی دو قرن از اسلام، هیچ‌چیزی باقی نمی‌ماند؛ یا قرآن نمی‌ماند یا قرآنِ تحریف‌شده‌ای می‌ماند. این پرچم‌های سرافراز، این مشعل‌های نورافشان، این مناره‌های بلند بود که در تاریخ اسلام ایستاد و شعاع اسلام را آنچنان پرتوافکن کرد که تحریف‌کنندگان و کسانی که مایل بودند در محیط تاریک، حقایق را قلب کنند، آن تاریکی را نتوانستند به‌دست بیاورند.
شاگردان ائمه (علیهم‌السلام) از همه فرقه‌های اسلامی بودند، مخصوص شیعه نبودند؛ از کسانی که به آرمان تشیع یعنی به امامت شیعی اعتقاد نداشتند، کسانِ زیادی بودند که شاگردان ائمه بودند، تفسیر، قرآن، حدیث و سنت پیغمبر را از ائمه یاد می‌گرفتند. همین مقاومت‌ها بود که اسلام را تا امروز نگه داشت.
بالاخره امام کاظم (علیه‌السلام) را در زندان مسموم کردند. یکی از تلخی‌های تاریخ زندگی ائمه (علیهم‌السلام)، همین شهادت حضرت موسی‌بن‌جعفر (علیهم‌السلام) است.
انتهای پیام/ 118
