گروه فرهنگ دفاع‌پرس _ اکبر صفرزاده: «کیمیا» فیلمی ایرانی محصول ۱۳۷۳ به کارگردانی احمدرضا درویش است. این فیلم در سال ۱۴۰۱ در نظرسنجی ماهنامه فیلم به عنوان یکی از ده فیلم برتر جنگی تاریخ سینمای ایران انتخاب شد.
در آغاز جنگ ایران و عراق، همسر رضا باردار است و باید مورد عمل جراحی قرار گیرد. رضا او را به بیمارستان می‌رساند و خودش اسیر می‌شود. همسر رضا حین عمل جراحی می‌میرد و خانم جراح، فرزند رضا را نجات می‌دهد. پس از گذشت نه سال، وقتی رضا از اسارت آزاد می‌شود، پی می‌برد که همه اعضای خانواده‌اش را از دست داده است. حال او در جستجوی تنها باز مانده خود، فرزندش است. کیمیا، فرزند رضا، نزد خانم جراح در مشهد زندگی می‌کند.
طراحی صحنه، میزانسن، کادربندی دوربین و بازی بازیگران در این فیلم، دیدنی و ستایش برانگیز است. تقریبا در هیچ فیلمی از دفاع مقدس، مورد تجاوز قرار گرفتن خرمشهر توسط دشمن بعثی به این خوبی و با اینهمه جزئیات به تصویر کشیده نشده است. برخی صحنه‌های فیلم آن قدر خوب و درجه یک کار شده‌اند که با واقعیت محض برابری می‌کنند.
«کیمیا» بیشتر از آنکه دنبال رعایت فرم‌های سینمایی استاندارد و متداول برای روایت داستانش باشد دنبال طرح این سوال مهم است که صاحب اصلی هشت سال دفاع مقدس کیست؟ پدری که از نظر ژنتیک مالک واقعی «کیمیا» است و مدت‌ها از او دور بوده یا دکتری که در به دنیا آوردن آن نقش داشته و 9 سال از او نگهداری کرده یا هر دو؟
رضا به عنوان شخصیت اول فیلم ازابتدا تا انتها در یک مسیر مشخص و تقریبا بدون فراز و فرود حرکت می‌کند و همین طور خانم دکتر. از ابتدا تا انتهای فیلم این موقعیت‌ها هستند که تغییر می‌کنند نه شخصیت ها. فیلم به این دلیل مهم که طرح سوال و جواب دادن به آن در اولویتش است نه دنبال داستان خانم دکتر می‌رود نه دنبال داستان رضا.
مهمترین دلیل عدم شکل گیری بافت درام در «کیمیا» کم رنگ بودن شخصیت پردازی رضا است. اگر توضیح داده می‌شد که وابستگی رضا به دخترش چقدر زیاد است و یا بدون دخترش زندگی برای او ممکن نیست بافت فیلم بسیار قوی‌تر و موثرتری در فیلم شکل می‌گرفت.
انتهای پیام/ 121
