گروه استان‌های دفاع‌پرس- «غلامرضا بنی‌اسدی» پیشکسوت دفاع مقدس؛ تمام قد باید ایستاد به احترام دزفول، تمام قد! جز این نمی‌توان حقِ دزفول را ادا کرد. شهری که نماد یک تمدن جاودان است به اسم پایداری. تمدنی که با فرهنگِ عاشورا جان یافته است. خانه‌های این شهر، به خیمه‌های اباعبدالله تأسی کردند تا اقتدای مردمانش به لشکر سی الشهدا نمودی مانا یابد. دشمن زد، با موشک و بمب و گلوله، زد تا خانه ویران شود و صاحب خانه، آواره. اما کورخواند که آوارگی ادامه تخریب باشد. ماندند و زخم خوردند و زخم‌های پیکر شهر را مرهم نهادند. ویرانه‌ها را ساختند و ماندند تا زندگی بماند.
تاریخ در صفحات روشن خود نوشت مردم شهیدپرور دزفول در مدت هشت سال دفاع مقدس با وجود اصابت موشک‌های بی‌شمار بر پیکره شهر، همزمان بخش‌های تخریب شده را بازسازی می‌کردند و اراده رژیم بعثی در خالی کردن شهر و درهم کوبیدن آن را به یکی از آرزو‌های دست‌نیافتنی متجاوزان مبدل کردند. دزفولی‌های گُل، خارشدند در چشم دشمن که شهر را، این سنگر بزرگ را خالی می‌خواست. ماندند و به‌رغمِ موج‌های تبلیغی و تهدیدات گسترده رژیم بعث عراق و بلندگو‌های شبانه‌روزی حامیان آنان، هرگز تسلیم نشدند.
ایستادند و هر هفته همراه رزمندگان به امامت آیت‌الله قاضی، نماز جمعه را در این شهراقامه کردند. نمازی که به معنای واقعی «تنهی عن الفحشا و المنکر» بود. فحشا که فقط به تن نظر ندارد و در تن‌فروشی خلاصه نمی‌شود. گناهِ وطن را تنها گذاشتن از آن هم بدتر است. آن هم در زمانه‌ای که اراده دشمن بر ترک شهر باشد. دشمن از همه توان کشتار و تخریب خود استفاده می‌کرد، اما فایده‌ای نمی‌برد. کمترین آمار می‌گوید، در دوران دفاع مقدس ۱۷۶ موشک، ۲ هزار و ۵۰۰ گلوله توپ و ۳۳۱ راکت هواپیما به دزفول اصابت کرد و بیش از ۱۹ هزار واحد مسکونی و تجاری در این شهر تخریب شد. اما شهر ایستاده ماند و مردمانش هم نماز خویش را ایستاده خواندند.
این ایستادگی انقلابی که به تولید غرور ملی تبدیل می‌شد و برای جبهه پشتوانه‌سازی می‌کرد، ستایش مردم را بر می‌انگیخت. همین باعث شد که پیشوای احرار و مراد مجاهدان، حضرتِ امام خمینی (ره) در پنجم اردیبهشت سال ۶۲ در پیامی به مردم دزفول فرمودند «شما دزفولی‌ها امتحان دادید و از این امتحان خوب بیرون آمدید، شما دِین خود را به اسلام ادا کردید.» آنان حقِ وفا را در حق ایران هم ادا کردند. به پاسِ همین مقاومت عزتمندانه بود که در سال ۱۳۶۵، دولت، دزفول را به عنوانِ «شهرِ نمونه» معرفی کرد و لوح زرین آن در یکی از میدان‌های شهر نصب شد.
چهارم خرداد سالروز مقاومت جانانه مردم قهرمان دزفول در برابر موشکباران عراق در جنگ تحمیلی، موجب شد این تاریخ به نام روز ملی مقاومت و پایداری در تقویم رسمی کشور ثبت و این شهر به‌عنوان پایتخت مقاومت ایران نامگذاری شود. این کمترین قدردانی بود و است از دزفول و مردمانش. اینان رسمی بنا کردند که برای همیشه تاریخ درس می‌دهد. درسِ ایستادگی. باید ایستاد حتی در باران گلوله‌ها. هیچ چیز، چون یک شهر پر جمعیت دل دشمن را خالی نمی‌کند. امروز هم حکایت همان است. هیچ چیز جز انبوه شدن مردم پای کار انقلاب و ایستادگی‌شان برای دفاع از وطن، دشمن‌شکن نمی‌شود. درس دزفول برای امروز قیام پشت سر ولی است. یا علی!
انتهای پیام/
