گروه استان‌های دفاع‌پرس_«سیده معصومه حسینی»؛ واژگان، ابزار‌های معمول سیاست‌ورزی نیستند؛ آنها سلاح‌های نرم یا سنگ بنا‌های تمدنی‌اند، بسته به آن‌که چگونه و از کدام دهان جاری شوند. در بیانات اخیر رهبر معظم انقلاب اسلامی، زبان از جنس فرمان نیست، از جنس باور و هویت است. آنچه ایشان می‌سازند، صرفاً موضع‌گیری سیاسی نیست، بلکه معماری معناییِ یک ملت است.
از همان نخستین بند، با ارجاع به شهدا، بیانات وارد ساحت قدسی می‌شوند. این یادآوری، نه یک سنت تشریفاتی، بلکه زمینه‌سازی برای انتقال پیام در بستری از احترام، عاطفه و مشروعیت است.
در ادامه، استفاده از واژگانی، چون «تسلیم»، «سیلی سخت»، «عزم پولادین» و «با خاک یکسان کردن»، نه‌تنها بار معنایی دارند، بلکه واجد بار عاطفی‌اند، زبان، همچون ابزار انتقال شور است. به‌واسطه‌ی همین استعاره‌ها، مفاهیم پیچیده‌ای چون: «بازدارندگی»، «اقتدار ملی» و مشروعیت بین‌المللی در قالب‌های ساده‌فهم، منتقل می‌شوند.
تقابل‌های معنایی نیز از دیگر ابزار‌های مؤثر این بیانات‌اند: «عزت در برابر تسلیم»، «حقیقت در برابر تحریف»، «ملت در برابر سلطه‌گر» این تقابل‌ها ذهن مخاطب را به جبهه‌بندی درونی فرامی‌خوانند؛ انگار هر شنونده باید جای خود را انتخاب کند: در جبهه‌ی عزت یا در اردوی تحقیر.
زبان رهبر معظم انقلاب اسلامی نه منفعل است نه صرفاً تهییجی بلکه زبانی ترکیبی است: «حماسی در لحن»، «منطقی در بُردار» و ادبی در انتخاب واژه همین ویژگی است که آن را به‌راحتی در حافظه جمعی جای می‌دهد و ابزار تأثیر بلندمدت می‌سازد.
در مجموع، ادبیات بیانات اخیر، متکی بر دو ستون است: «هویت‌سازی» و «افکارسازی» از یک‌سو به ملت نشان می‌دهد چه هستند و از سوی دیگر، به دشمن هشدار می‌دهد که چه چیزی را باخته است و این، رساترین زبان سیاست در تراز تمدن است.
انتهای پیام/
