به گزارش خبرنگار بین‌الملل دفاع‌پرس، کمی پس از نیمه‌شب هفتم مه، ناگهان موقعیت ده‌ها فروند جنگنده دشمن روی مانیتور‌های اتاق عملیات ارتش پاکستان نقش بست. ژنرال «زهیر صدیق» فرمانده نیروی هوایی ارتش پاکستان که روز‌های زیادی را با انتظار برای مقابله با حمله‌ی هند سپری کرده بود، در آن لحظه روی تشکی در همان اتاق دراز کشیده بود.
دهلی نو، اسلام‌آباد را به حمایت از شبه‌نظامیانی متهم کرد که ماه گذشته با انجام حمله‌ای تروریستی در کشمیر هند، ۲۶ غیرنظامی را کشته بودند. با وجود تکذیب هرگونه دخالت از سوی اسلام‌آباد، هند با حملات هوایی به پاکستان پاسخ داد. در واکنش، ژنرال صدیق دستور پرواز جنگنده‌های ارزشمند «جی ۱۰» را صادر کرد. او به خلبان‌ها دستور داد تا جنگنده‌های «رافال» را که در حکم جواهرات ارتش هند هستند و هرگز در هیچ نبردی ساقط نشده‌اند، هدف بگیرند.
در طول نبرد یک‌ساعته‌ای که در تاریکی رخ داد، حدود ۱۱۰ جنگنده به جان هم افتادند تا یکی از بزرگ‌ترین نبرد‌های هوایی جهان را برگزار کنند. سرنگونی دست‌کم یک جنگنده «رافال» شگفتی کارشناسان نظامی جهان را برانگیخت و کارآمدی تجهیزات نظامی غربی در برابر نمونه‌های چینی را به چالش کشید. سهام شرکت سازنده جنگنده رافال (داسو) سقوط کرد. اندونزی که در حال ارسال سفارش خرید «رافال» بود، دچار تردید شد و اعلام کرد که مشغول بررسی خرید جنگنده‌های «جی ۱۰» است؛ اتفاقی که موفقیتی بزرگ برای صنایع نظامی چین به حساب می‌آمد.
اما پاکستان چگونه جواهر هندی را شکار کرد؟ به نظر می‌رسد که رهگیری جنگنده «رافال» کاملا متاثر از شکست اطلاعاتی ارتش هند است. ارتش هند در تخمین برد موشک‌های هواپایه «پی‌ال ۱۵» که توسط جنگنده‌های «جی۱۰» شلیک می‌شود، شکست خورده بود. در واقع فرماندهان هندی با انتقال اطلاعات نادرست به خلبان‌های رافال درباره برد این موشک‌ها، به صورت کاذب خیال آنها را راحت کرده بودند.
ارتش هند با استناد به برد اسمی نسخه‌های صادراتی موشک «پی‌ال ۱۵» انتظار برد ۱۵۰ کیلومتری را داشت. اما موشکی که جنگنده «رافال» را ساقط کرد، از فاصله ۲۰۰ کیلومتری شلیک شده بود. علاوه بر این اسلام‌آباد با جنگ الکترونیک توانست خلبان‌های هندی را سردرگم کند. حمله به حسگر‌ها و سیستم‌های ارتباطی ارتش هند، «آگاهی محیطی» خلبان‌های «رافال» را کاهش داد.
فرماندهان ارتش پاکستان همچنین به خبرگزاری رویترز گفتند که آنها یک «زنجیره کشتار» را با اتصال حسگر‌های هوایی، زمینی و فضایی ایجاد کردند. این شبکه شامل سیستمی توسعه‌یافته توسط پاکستان بود که سخت‌افزار نظامی چینی را با تجهیزات دیگر همگام‌سازی می‌کرد. این سیستم به خلبان‌های «جی ۱۰» اجازه داد تا رادار‌های خود را خاموش و بدون شناسایی پرواز کنند.
ارتش هند در ساعت نخست حمله حدود ۷۰ هواپیما را به کار گرفت که بیش از انتظار نیروی هوایی پاکستان بود، اما با این حال محیطی پر از هدف را برای موشک‌های «پی‌ال ۱۵» فراهم کرد. باید توجه داشت که هواپیما‌های هند و پاکستان در طول نبرد از حریم هوایی کشور‌های متبوع خود خارج نشدند.
وابسته نظامی هند در جاکارتا در یک سمینار دانشگاهی گفت: «دهلی نو برخی هواپیما‌ها را فقط به دلیل محدودیت‌های اعمال شده توسط سیاستمداران مبنی بر خودداری از حمله به زیرساخت‌های نظامی و پدافند دفاع هوایی پاکستان از دست داد».
ارتش هند در ادامه مدعی شد که پاکستان در طول نبرد از چین اطلاعات ارزشمند راداری و ماهواره‌ای دریافت کرده است. سخنگوی وزارت امور خارجه چین در این خصوص به خبرنگاران گفت: «این اتفاق بخشی از یک همکاری عادی بین دو کشور است و هیچ طرف سومی را هدف قرار نمی‌دهد.»
فرمانده نیروی هوایی ارتش چین در ماه ژوئیه به پاکستان سفر کرد تا درباره چگونگی استفاده اسلام‌آباد از تجهیزات چینی که به ایجاد «زنجیره کشتار» برای هدف‌گیری جنگنده رافال انجامید، تحقیق کند. ارتش پاکستان با صدور بیانیه‌ای تایید کرد که چین به استفاده از تجربه نیروی هوایی پاکستان در شکل دادن به «عملیات ترکیبی» علاقه زیادی نشان داده است.
انتهای پیام/ ۹۴۴
