به گزارش خبرنگار بین‌الملل دفاع‌پرس، دونالد ترامپ و ولادیمیر پوتین روز جمعه در آلاسکا به منظور مذاکره درباره چگونگی پایان دادن به جنگ در اوکراین دیدار کردند.
رئیس‌جمهور آمریکا روز چهارشنبه پس از گفت‌وگوی اینترنتی با رهبران اروپایی و ولادیمیر زلنسکی، هشدار داد که اگر پوتین آتش‌بس را نپذیرد، با عواقب شدیدی مواجه خواهد شد. محل برگزاری این دیدار مهم، یک پایگاه نظامی به نام «المندورف-ریچاردسون» در شمال پرجمعیت‌ترین شهر آلاسکا بود. این پایگاه نظامی با ۶۴ هزار هکتار وسعت، محل انجام تمرینات مهم نظامی در منطقه قطب شمال است.
استعمار روسیه و سرکوب بی‌رحمانه بومیان آلاسکا
«پتر کبیر» در سال ۱۷۲۵ «ویتوس برینگ» دریانورد دانمارکی را برای کاوش به سواحل آلاسکا فرستاد. وجود منابع طبیعی سرشار از جمله پوست سمور دریایی و جمعیت اندک از جمله عواملی بود که روسیه را به این منطقه علاقمند کرد. در سال ۱۷۹۹ امپراتور «پل اول» انحصار اداره آلاسکا را به یک شرکت روسی-آمریکایی اعطا کرد. این گروه تحت حمایت دولت، شهرک‌هایی مانند «سیتکا» را تأسیس کرد که پس از غلبه بی‌رحمانه روسیه بر قبیله بومی «تیلینگت» در سال ۱۸۰۴ احداث شد.
اما جاه‌طلبی‌های روسیه در آلاسکا به‌زودی با چالش‌های جدی از جمله فاصله زیاد از پایتخت وقت (سن‌پترزبورگ)، آب‌وهوای سخت، کمبود منابع ملی و رقابت رو به رشد با کاوشگران آمریکایی مواجه شد. روسیه دریافت که منابع لازم برای حمایت از شهرک‌های بزرگ و حضور نظامی در سواحل اقیانوس آرام را ندارد. در نتیجه تاریخ این منطقه در اواسط قرن نوزدهم به‌طور چشمگیری تغییر کرد.
تبعات جنگ کریمه
جنگ کریمه که از سال ۱۸۵۳ تا ۱۸۵۶ ادامه داشت، با حمله روسیه به مناطقی که امروز تحت کنترل کشور رومانی است، آغاز شد. در مقابل انگلیس و فرانسه که نگران گسترش نفوذ روسیه به مسیرهای تجاری خود با امپراتوری در حال افول عثمانی بودند، با یکدیگر متحد شدند. تمرکز این جنگ در شبه‌جزیره کریمه بود؛ جایی که نیروهای انگلیس و فرانسه مواضع روسیه را در دریای سیاه هدف قرار دادند. دریای سیاه که از طریق تنگه‌های «بسفر» و «داردانل» به مدیترانه متصل می‌شود، پیش‌تر تحت کنترل عثمانی بود.
پس از سه سال و صرف ۱۶۰ میلیون پوند، روسیه شکست تحقیرآمیزی را متحمل و مجبور شد در سیاست‌های استعماری خود بازنگری کند. حاکمیت بر آلاسکا تا سال ۱۸۰۰ چندان سودآور نبود. در سال ۱۸۶۰ تزار الکساندر دوم نتیجه گرفت که فروختن آلاسکا به آمریکا هم منابع مالی موردنیاز روسیه را تأمین می‌کند و هم مانع از تصرف آن توسط انگلیس در جنگ‌های آینده می‌شود. آمریکا هم که همچنان یک کشور در حال توسعه بود، به‌عنوان یک خریدار مشتاق ظاهر شد و نهایتا در سال ۱۸۶۷ مالکیت آلاسکا را در اختیار گرفت.
واکنش‌ها در آمریکا به خرید جنجالی
پس از پایان جنگ داخلی آمریکا در سال ۱۸۶۵ «ویلیام سوارد» وزیر امور خارجه وقت این کشور، پیشنهاد روسیه برای خرید آلاسکا را به مبلغ ۷.۲ میلیون دلار پذیرفت. با پرداخت مبلغی کمتر از ۲ سنت به ازای هر جریب (۴ متر)، آمریکا ۱.۵ میلیون کیلومتر مربع زمین را صاحب شد و دسترسی خود به حاشیه شمالی اقیانوس آرام را تضمین کرد. با این حال خرید آلاسکا مخالفان جدی در درون آمریکا داشت. آن‌ها ارزشی برای این بیابان یخ‌زده قائل نبودند و این قرارداد را نشانه حماقت وزیر امور خارجه عنوان کردند.
روزنامه «نیویورک دیلی تریبون» در آوریل ۱۸۶۷ نوشت: «ما با این معاهده مالکیت بیابان‌های برفی و صعب‌العبور و مناطق پوشیده با درختان کوتاه‌قد و مقدار زیادی زمین بایر را بدست آوردیم.» اما کشف معادن طلا در سال ۱۸۹۶، همه را متقاعد کرد که آلاسکا ضمیمه‌ای ارزشمند برای قلمرو آمریکاست. با گذر زمان اهمیت استراتژیک آلاسکا آشکار و سرانجام در ژانویه ۱۹۵۹ به یکی از ایالت‌های آمریکا متحده تبدیل شد.
اقتصاد آلاسکا
تا اوایل قرن بیستم اقتصاد آلاسکا متکی بر طلا بود. در ادامه ماهیگیری به یک صنعت بزرگ تبدیل شد و استخراج مس رونق گرفت. در طول جنگ جهانی دوم، پایگاه‌های نظامی در این منطقه ساخته شد و بهبود زیرساخت‌ها و رشد جمعیت انجامید. با این حال نقطه عطف تحولات اقتصادی آلاسکا با کشف ذخایر عظیم نفت در خلیج «پرودهو» در ساحل قطب شمال رخ داد.
اکنون درآمدهای نفتی به ستون فقرات اقتصاد آلاسکا تبدیل شده و مخارج خدمات عمومی تأمین مالی می‌کند.سود سالانه حاصل از استخراج و صادرات نفت در آلاسکا از طریق اوراق قرضه به شهروندان این ایالت پرداخت می‌کند. این مزیت، آلاسکا را از دریافت و پرداخت مالیات بر درآمد و خرید و فروش بی‌نیاز کرده که در کل آمریکا بی‌نظیر است.
آلاسکا از یک خرید احمقانه به ایالتی غنی تبدیل شده که بر پایه استخراج منابع طبیعی، ماهیگیری و گردشگری بنا شده است. اخیراً گردشگری هم در آلاسکا رونق گرفته و بازدیدکنندگان زیادی به پارک‌های ملی و یخچال‌های این ایالت علاقمند شده‌اند.
انتهای پیام/ ۹۸۸
