به گزارش گروه حماسه و جهاد دفاع‌پرس، در شانزدهم آبان‌ماه سال ۱۳۸۴، در یکی از روز‌های خنک پاییزی، در شهر تبریز، کودکی چشم به جهان گشود که بعد‌ها با ایمان، نجابت و آرامش روحی‌اش، الگویی برای هم‌نسلان خود شد. حسین پورعبدالله مینق در خانواده‌ای ساده و با وضعیت مالی متوسط بزرگ شد؛ خانواده‌ای که با تلاش و کار حلال، نان بر سفره می‌گذاشت و فرزندانش را با عشق به خدا، وطن و اهل‌بیت (ع) پرورش می‌داد.
حسین از همان کودکی پسری آرام، کم‌حاشیه و مهربان بود. هیچ‌گاه دل کسی را نمی‌آزرد و کمتر کسی به یاد دارد که از او رنجیده باشد. در دوران مدرسه، او را با جدیت و پشتکار در درس خواندن می‌شناختند؛ شاگردی مسئولیت‌پذیر که همیشه تلاش می‌کرد آینده‌ای روشن برای خود و خانواده‌اش بسازد.
اما حسین فقط دانش‌آموزی سخت‌کوش نبود، او عاشق فوتبال بود و دلش با تیم محبوبش، تراکتور تبریز می‌تپید. روز‌های تعطیل اغلب یا توپ به پا در زمین خاکی محله دیده می‌شد یا در کنار خانواده‌اش از تماشای مسابقات تیم محبوبش لذت می‌برد. با گذر زمان، به شغل اتورنگ ماشین روی آورد؛ کاری که هرچند سخت بود، اما با شرافت انجام می‌داد تا کمک‌حال خانواده‌اش باشد.
در اول بهمن ۱۴۰۳، هنگامی که وقت خدمت سربازی‌اش فرا رسید، بدون لحظه‌ای تردید به صف مدافعان وطن پیوست. دوره آموزش نظامی را در سمنان گذراند و پس از آن به پادگان شمال‌غرب کشور منتقل شد. همان‌جا بود که دوستانش بیش از پیش به روحیه آرام، خوش‌برخوردی و صبوری‌اش پی بردند. حسین با همه با احترام رفتار می‌کرد و حتی در شرایط سخت آموزشی و خدمت، لبخند از لب‌هایش محو نمی‌شد. بسیاری از هم‌خدمتی‌ها بعد‌ها گفتند: «حسین همیشه آماده بود؛ آماده برای خدمت، آماده برای فداکاری و آماده برای شهادت.»
سرانجام، در روزی که دشمن صهیونیستی بار دیگر آسمان وطن را نشانه گرفت، حسین پورعبدالله مینق در خط مقدم دفاع از میهن جانش را تقدیم کرد و در شمال‌غرب کشور به درجه رفیع شهادت نائل آمد؛ راهی که از سال‌ها پیش در دل و نیتش برگزیده بود.
پیکر پاک این جوان رشید آذربایجانی با شکوهی بی‌نظیر در میان دریایی از عاشقان شهدا و مردم ولایت‌مدار هریس و روستای مینق تشییع شد. مادران و پدران شهیدپرور، پرچم‌های سرخ و سبز و عکس حسین را در دست داشتند و اشک و افتخار بر چهره‌هایشان موج می‌زد. امروز مینق، قهرمان جوانش را در آغوش خاک گلزار شهدا جای داد، اما نام او همچنان بر زبان مردم جاری است؛ جوانی ساده، آرام و باایمان که از زندگی کوتاه خود پلی ساخت به سوی جاودانگی.
انتهای پیام/ 112
