به گزارش خبرنگار فرهنگ دفاع‌پرس، جهان‌شمول و فرابخشی بودن از ویژگی‌های فرهنگ مهدوی است، به این معنا که این فرهنگ، تمامی اقشار از هر جنس و نژاد و سن و مسلکی را مخاطب خویش قرار داده و هیچ یک را از دایره تعلیمات خویش خارج نمی‌کند.
پیام مهدویت، پیامی است که هر کس خود را مخاطب آن می‌بیند، زیرا که این پیام یادآور رسالت انبیا و اولیای الهی است. بشارت‌های موکد و مکرر قرآن مبنی بر تحقق حتمی و قطعی اهداف جهان‌شمول خداوند به هنگام، تکامل و تعالی غایی انسان در زمین، مبانی عقیده به مهدویت در اسلام را تشکیل میدهد.
مدعیان عصر روشنگری با شورش انسان علیه کلیسا آغاز شد و کم‌کم به قیام بر ضد خدا و سرانجام «مرگ خدا»، انجامید. بدین سان خدا را از زندگی سیاسی اجتماعی بشر مدرن، بیرون کردند و او را در کلیسا به بند گرفتند و ایمان از حوزه عمومی به حوزه خصوصی، تنزل یافت و ارتباط زمین و آسمان به روز‌های یک شنبه موکول شد.
حذف نماد‌های الهی از زندگی انسان ماشینی، انسانی که در اومانیست‌گرایی خویش دست و پا می‌زد، او را در نسیان معنویت از دست رفته، فرو برده و به خویش غره ساخت، تا به این باور رسید که می‌تواند بدون خدا به «یوتوپیای» بشری دست یابد.
در پایان قرن بیستم، سنگینی بحران معنا و خلأ متافیزیک، دردی جانکاه بر پیکره مدرنیته وارد آورد که محصول آن، «فرامدرنیسم» شد و بزودی به سوی «پست مدرنیسم» متمایل شد و انسان سرگردان مدرن را در بی‌هویتی خویش به ابتذال کشانید.
انسان ماشینی عصر صنعتی، ملتمسانه دست به دامان «معناگرایی بشری» شد. بدون آنکه ارتباط با آسمان را به خاطر آورد، غافل از اینکه سررشته تمامی آشفتگی‌های روحی جوامع بشری، در گرو همین ارتباط گسسته نهفته بود.
بشر با تمام تسلطی که در پرتو تکنولوژی بر طبیعت و جهان دارد، از اداره جهان اظهار یاس می‌کند و نیاز روزافزون خود را به آمدن منجی بیان می‌دارد. بیانی که نبرد همیشگی خیر و شر را به سرانجامی روشن رهنمون می‌شود.
در اندیشه مهدوی، چاره درد بشر امروز به روشنی ترسیم شده است. تنها درمان درد بی‌هویتی امروز بشر در برقراری ارتباط مجدد او با خدا و دعوت دوباره او به آغوش اجتماع بشری است و این امر جز با برقراری یک حکومت دینی به رهبری یک منجی الهی میسر نخواهد بود. رهبری که پس از خاتمه رسالت انبیا به عنوان تنها واسط فیض الهی و پل زمین و آسمان است.
در نگرش مهدوی، اجرای ارزش‌های والای انسان توسط رهبری امکان‌پذیر است که واسط آسمان و زمین است، رهبری که از مکاتب دست‌ساز بشری و از عقل ناقص انسانی الهام نگرفته، بلکه خود واسطه فیض الهی در زمین از سوی آسمان است.
در جامعه مهدوی امام معصوم (ع) لطفی الهی است که با هدایت خویش و اجرای احکام الهی در عرصه فردی و اجتماعی جامعه را به سوی سعادت رهنمون می‌شود. از این رو ویژگی جامعه اسلامی عصر مهدوی برخلاف نگرش عصرجدید تاکید بر فضیلت و سعادت است در حالی که عصر جدید صرفا بر آزادی انسان مبتنی بود و دغدغه فضیلت و سعادت بشر را نداشت.
فرهنگ مهدوی یک فرهنگ دینی است که از قانون الهی الهام گرفته و به فراگیر شدن ارزش‌های معنوی و انسانی و الهی بشارت میدهد و انسان سرگشته مدرن را به کاربردی بودن دین در جامعه آگاهی داده و به لزوم بازگشت آن به جوامع غربی دعوت می‌کند.
جهانی شدن و فرهنگ مهدوی/ زینب متقی زاده
انتهای پیام/ 161
