گروه سیاسی دفاع‌پرس: در میدان‌های ورزشی بین‌المللی، رقابت تنها بر سر مدال و امتیاز نیست؛ ورزشگاه به صحنه‌ای نمادین برای نمایش هویت، غرور و انسجام ملی بدل می‌شود. در این صحنه، پرچم و سرود ملی به‌مثابه قلب تپنده یک ملت، حامل پیامی است که فراتر از نتیجه مسابقه به جهانیان مخابره می‌شود. برای ورزشکار ایرانی، ایستادن در برابر پرچم سه‌رنگ جمهوری اسلامی و شنیدن سرود ملی لحظه‌ای صرفاً آیینی نیست؛ بلکه فرصتی است برای تجدید عهد با آرمان‌های استقلال و عزت ملی و تجلی عاطفه‌ای جمعی که میلیون‌ها نفر را در داخل و خارج کشور به هم پیوند می‌دهد.
نمونه‌های اخیر در تیم ملی والیبال و کشتی نشان داد که این رفتار تا چه اندازه ریشه‌دار و اثرگذار است. والیبالیست‌ها در جریان رقابت‌های بین‌المللی با ایستادن منسجم و نگاه‌های پرشور در برابر پرچم، تصویری از وحدت و وفاداری به میهن را به نمایش گذاشتند. در کشتی نیز شاهد صحنه‌هایی بودیم که قهرمانان ملی با چشمانی اشک‌آلود و دلی پر از شور، پرچم کشور را بوسیدند و در برابر آن ادای احترام کردند. این حرکات ساده در ظاهر، در عمل به نمادی از عشق به وطن، غیرت ملی و احساس مسئولیت در قبال تاریخ و آینده ایران بدل شد.
همین رفتار‌ها بود که رهبر معظم انقلاب اسلامی در پیام خود به تیم ملی کشتی آن را «کار تحسین‌برانگیز» توصیف کردند. ایشان با این تعبیر نشان دادند که احترام به پرچم تنها یک حرکت نمادین در چارچوب پروتکل‌های ورزشی نیست، بلکه ریشه‌ای عمیق در هویت و روحیه مقاومت ایرانی دارد. وقتی عالی‌ترین مقام کشور این حرکات را تحسین می‌کند، در واقع اهمیت آنها فراتر از یک مسابقه یا پیروزی ورزشی معنا پیدا می‌کند: پیام ایستادگی، وحدت و وفاداری به ملت.
ابعاد سیاسی و منطقه‌ای این موضوع نیز قابل چشم‌پوشی نیست. این حرکات در شرایطی رخ داده که پس از جنگ تحمیلی ۱۲ روزه، منطقه وارد مرحله‌ای حساس از تحولات سیاسی و رسانه‌ای شده است. در چنین فضایی، هر رفتار نمادین از سوی ایران معنایی مضاعف می‌یابد. ورزشکاران ایرانی با احترام به پرچم و سرود ملی، پیامی آشکار به جهانیان مخابره می‌کنند: ملتی که در برابر فشار‌ها و تصویرسازی‌های منفی ایستادگی کرده، پشت نماد‌های خود متحد و مصمم است. در واقع، این رفتار‌ها بخشی از دیپلماسی نرم ایران محسوب می‌شوند که نه با زبان سیاستمداران، بلکه با زبان عمل و احساسات انسانی پیام خود را منتقل می‌کنند. البته از منظر روانشناسی ورزشی نیز این رفتار‌ها دارای کارکرد‌های مهمی است نخست آن‌که احترام جمعی به پرچم و سرود ملی حس تعلق و همبستگی میان ورزشکار و میلیون‌ها تماشاگر را تقویت می‌کند؛ ورزشکار در لحظه‌ای کوتاه، اما پرمعنا، درمی‌یابد که تنها یک فرد در میدان نیست بلکه نماینده تاریخ، فرهنگ و آرمان‌های یک ملت است. دوم آن‌که این حرکت به ورزشکار انگیزه‌ای مضاعف می‌بخشد؛ یادآوری اینکه رقابت او صرفاً برای مدال نیست، بلکه برای عزت ملی است، باعث می‌شود در میدان سخت‌تر و با روحیه‌ای مقاوم‌تر بجنگد و سوم آن‌که این آیین به ورزشکار کمک می‌کند تا در شرایط پرهیجان مسابقه، تمرکز خود را بازیابد و با آرامش ذهنی بیشتری وارد رقابت شود.
فراتر از بعد فردی، این رفتار‌ها بازتاب اجتماعی مهمی نیز دارند. وقتی میلیون‌ها ایرانی در داخل و خارج کشور صحنه احترام ورزشکاران به پرچم را تماشا می‌کنند، حس غرور و اعتمادبه‌نفس جمعی در جامعه تقویت می‌شود. این تصاویر به نماد‌هایی الهام‌بخش تبدیل می‌شوند که می‌توانند در فضای پرچالش فعلی، وحدت ملی را بازتولید کنند. امروز در شرایطی که جنگ رسانه‌ای و فشار‌های سیاسی بر ایران سایه افکنده است، چنین رفتار‌هایی در عرصه ورزش می‌تواند نقش مکملی در تقویت روحیه ملی ایفا کند. از همین روست که احترام به پرچم و سرود ملی صرفاً یک «اجرا» در چارچوب قوانین ورزشی نیست؛ بلکه یک «اعلام وجود» در برابر چشم جهانیان است. این رفتار حامل سه پیام روشن است: پیام عزت که ملت ایران بر اصول و ارزش‌های خود پای می‌فشارد؛ پیام وحدت که نشان می‌دهد پشت این نماد‌ها ملتی یکپارچه ایستاده و پیام صلح؛ بدین معنی که ایران حتی در میان رقابت‌های سخت، پایبندی به اخلاق و میهن‌دوستی را از یاد نمی‌برد.
بنابراین می‌توان گفت ورزشکاران ایرانی با این رفتار‌ها راهی را ادامه می‌دهند که شهدای ورزشکار با رشادت‌های خود ترسیم کرده بودند؛ اینکه ورزش تنها میدان رقابت بدنی نیست، بلکه عرصه‌ای برای تجلی ایمان، غیرت و هویت ملی است. امروز هر بار که تیمی با احترام به پرچم سه‌رنگ ایران وارد میدان می‌شود، این پیام به گوش جهانیان می‌رسد که ملت ایران زنده، متحد و سرافراز ایستاده است؛ پیامی که نه‌تنها برای ورزش بلکه برای سیاست، جامعه و آینده این کشور اهمیتی بی‌بدیل دارد.
انتهای پیام/381
