گروه فرهنگ دفاع‌پرس- اکبر صفرزاده؛ فیلم سینمایی «بچه مردم» به کارگردانی محمود کریمی، تهیه‌کنندگی سید علی احمدی و نویسندگی فائزه یارمحمدی محصول سال ۱۴۰۳ است. «بچه مردم» داستان نوجوانانی پروشگاهی است که هر کدام به دنبال سرنوشت خود رفته و به تدریج مسیر زندگیشان را پیدا می‌کنند.
خداوند در آیه ۵ سوره قصص قرآن مجید می‌فرماید: وَنُرِیدُ أَنْ نَمُنَّ عَلَى الَّذِینَ اسْتُضْعِفُوا فِی الْأَرْضِ وَنَجْعَلَهُمْ أَئِمَّةً وَنَجْعَلَهُمُ الْوَارِثِینَ/ و ما بر آن هستیم که بر مستضعفان روى زمین نعمت دهیم و آنان را پیشوایان سازیم و وارثان گردانیم.
مهدی باکری در خلال جنگ ایران و عراق فرماندهی «لشکر ۳۱ عاشورا» را برعهده داشت. او قبل از جنگ و بین سال‌های ۱۳۵۸ تا ۱۳۵۹ شهردار ارومیه بود. مهدی باکری در کودکی مادرش را از دست داد. او یکی از هزاران یتیمی است که توانست به بالاترین درجات معنوی دست پیدا کند.
نمونه دیگری که در حوزه اقتصاد موفقیت‌های زیادی را به دست آورد یکی از تاجران موفق فرش ایران است که درهفت سالگی پدرش را از دست داد و از کودکی به صنعت قالیبافی روی آورد.
وی می‌گوید: زمستان سال ۱۳۴۷ بود که در سرمای شدید، با پای پیاده و حمل یک تخته قالی کوچک، راهی بازار تبریز شدم. آن روز پس از فروش قالی با سود ناچیز، نان گرمی خریدم و همانجا در کوچه‌های بازار خوردم. همان لحظه با خودم عهد بستم کاری کنم که دیگرهیچ کودکی مجبور نباشد همانند من در چنین شرایطی کار کند.
بسیاری از افراد موفق کشورمان که امروزه صاحب کارخانه‌های بزرگ و هزاران کارمند هستند و فعالیت اقتصادی کاملا شفافی دارند و همیشه و درهمه حال در امور خیر پیشقدم بوده‌اند افرادی هستند که همانند این تاجر فرش کودکی بسیار سختی داشته و یتیم بوده‌اند. طبق وعده‌ای که خداوند داده است نام ایشان، همیشه و در همه حال، چون خورشید بی غروب برتارک اقتصاد ایران می‌درخشد.
فیلم «بچه مردم» علیرغم نشان دادن مشکلات و تلخی‌های بیشمار زندگی یتیمان، فضایی بسیار شاد و مفرح دارد و سراسر نور و امید است. فیلم به درستی بیان می‌کند که «انسان قابل احترام» نه از طریق بستگان، فامیل، پدر و مادر بلکه از طریق ارتباط و تعامل با دیگران و زحمت و تلاش به وجود می‌آید.
از منظر دیگر می‌توان گفت فیلم «بچه مردم» درباره هویت واقعی و اصیل است؛ هویتی که توسط خود شخص و با تلاش و کوشش به دست می‌آید نه اینکه توسط پدر و مادر تحت عنوان اصل و نسب هدیه شود. آن چیزی که به هویت یک شخص اصالت می‌بخشد میزان و اندازه نگاهی است که او به آینده و خدا دارد.
این فیلم با روایتی ساده، توانسته لحظاتی شاد و احساسی برای مخاطب خلق کند و در عین حال به مفاهیم عمیقی، چون هویت، عشق، رفاقت و وطن بپردازد. طراحی صحنه و فضاسازی دهه ۵۰ بسیار خوب انجام شده است.
کارگردانی خلاقانه در کنار پرهیز از گزافه‌گویی و استفاده از ریتم تند، باعث شده فیلم سرگرم کننده و تماشایی شود. بازی‌های طبیعی و کنترل شده نوجوانان مبتدی در کنار پیشکسوتان سینما مانند گوهر خیراندیش، حسن معجونی و رضا کیانیان، نتیجه‌ای مطلوب داشته است.
انتهای پیام/ 121
