گروه استان‌های دفاع‌پرس_«سید معصومه حسینی»؛ در اوج مظلومیت و انزوایی که تاریخ به خود دیده است، فاطمه (س) نخستین کلام خویش را نه با شکایت از مردم، که با ستایش پروردگار جهانیان آغاز می‌کند. بانوی کوثر، در شرایطی که هر انسانی در گرداب خشم و اندوه فرو می‌رود، چنان از معرفت و عظمت خداوند سخن می‌گوید که گویی در ملکوت است. این آغاز، خود بزرگ‌ترین درس خداشناسی در بحرانی‌ترین لحظات زندگی است.
تحلیل موضوع: درنگی بر ژرفای ستایش حضرت
حضرت زهرا (س) در بخش آغازین خطبه فدکیه می‌فرمایند: «خداوند را بر آنچه ارزانى داشت، سپاسگزار و بر اندیشه نیکو که در دل نهاد، شاکر و بر نعمتهاى فراگیرش ثنا مى‌گویم... گواهى مى‌دهم که معبودى جز او نیست... خدایى که دیدگان را توانایى دیدن، زبان را یاراى بیان، و گمان‌ها را قدرت بر ادراک او نیست.»
این فراز از خطبه، حقایق عمیقی را در بر دارد:
آغاز از مبدأ هستی: حضرت با این آغاز، نشان می‌دهند که همه چیز، حتی این مبارزه حق‌طلبانه، باید از خداشناسی شروع شود. این نگاه، مسئله فدک را از یک اختلاف مالی به یک مسئله الهی ارتقا می‌دهد.
نمایش عظمت فکری: این بیان، گویای عمق معرفت فاطمی است. کسی که اینچنین از عظمت پروردگار سخن می‌گوید، قطعاً در دیگر مسائل نیز بر اساس بینش الهی سخن خواهد گفت.
ایجاد معیار الهی: با این ستایش، حضرت به صورت غیرمستقیم می‌فرمایند: هر حکومت و تصمیمی باید در ترازوی خداشناسی سنجیده شود.
سخن پایانی: پایه‌ای که هر بنا را استوار می‌کند
حضرت زهرا (س) به ما می‌آموزد که مبارزه برای حق، زمانی ماندگار و اثرگذار خواهد بود که از خداشناسی آغاز شود. این ستایش، تنها یک مقدمه ادبی نیست؛ بلکه سنگ بنای تمام استدلال‌های بعدی است. وقتی مشکل در سایه توحید و حکمت الهی تعریف شود، از یک اختلاف شخصی به یک «جهاد اکبر» تبدیل می‌شود.
حضرت نشان دادند که حتی در سوزناک‌ترین لحظات مظلومیت، باید چنان از عظمت پروردگار سخن گفت که گویی در بهشت ایستاده‌ایم. این، هنر خداشناسی در سایه مظلومیت است.
انتهای پیام/
