مظلومیتى که فریاد شد

خبرگزاری دفاع مقدس- مرتضی مهدوی: اهمیت اربعین از کجاست؟ صرف اینکه چهل روز از شهادت شهید مى گذرد، چه خصوصیتى دارد؟ اربعین خصوصیتش به خاطر این است که در اربعین حسینى یاد شهادت حسین(ع) زنده شد و این چیز بسیار مهمى است. شما فرض کنید اگر این شهادت عظیم در تاریخ اتفاق مى افتاد یعنى حسین بن على(ع) و بقیه شهیدان در کربلا شهید مى شدند، اما بنى امیه موفق مى شدند همان طور که خود حسین را و یاران عزیزش را از صفحه روزگار برافکندند و جسم پاکشان را در زیر خاک پنهان کردند، یاد آنها را هم از خاطره نسل بشر در آن روز و روزهاى بعد محو کنند.

ببینید در این صورت آیا این شهادت فایده اى براى عالم اسلام داشت؟ یا اگر هم براى آن روز یک اثرى مى گذاشت، آیا این خاطره در تاریخ ، براى نسل هاى بعد هم، براى گرفتارى ها و سیاهى ها و تاریکى ها و یزیدى هاى دوران آینده تاریخ هم اثرى روشنگر و افشا کننده داشت؟ اگر حسین(ع) شهید مى شد، اما مردم آن روز و مردم نسل هاى بعد نمى فهمیدند که حسین(ع)  شهید شده، این خاطره چه اثرى و چه نقشى مى توانست در رشد و سازندگى و هدایت و برانگیزانندگى ملت ها و اجتماعات و تاریخ بگذارد؟

مى بینید که هیچ اثرى نداشت، بله حسین (ع) که شهید مى شد، خود او به اعلا علیین رضوان خدا مى رسید، شهیدانى که کسى نفهمید و در غربت، در سکوت، در خاموشى شهید شدند، به اجر خودشان در آخرت رسیدند، روح آنها فتوح و گشایش را در درگاه رحمت الهى به دست آورد، اما چقدر درس شدند؟ چقدر اسوه شدند؟ درس، آن شهیدى مى شود که شهادت او و مظلومیت او را نسل هاى معاصر و آینده او بدانند و بشنوند، درس و اسوه آن شهیدى مى شود که خون او بجوشد و در تاریخ سرازیر بشود، مظلومیت یک ملت آن وقتى مى تواند زخم پیکر ستم کشیده شلاق خورده ملت ها را شفا بدهد و مرهم بگذارد که این مظلومیت فریاد بشود، این مظلومیت به گوش انسان هاى دیگر برسد، براى همین است که امروز ابرقدرت ها صدا توى صدا انداختند که صداى ما بلند نشود، براى همین است که حاضرند پول هاى گزاف خرج کنند تا دنیا نفهمد که جنگ تحمیلى چرا به وجود آمد، با چه انگیزه اى، با دست که، با تحریک که. آن روز هم دستگاه هاى استکبارى حاضر بودند هر چه دارند خرج کنند به قیمت این که نام و یاد حسین(ع) و خون حسین(ع) و شهادت عاشورا مثل درس در مردم آن زمان و ملت هاى بعد باقى نماند و شناخته نشود. البته در اوائل کار درست نمى فهمیدند که چقدر مطلب با عظمت است. هر چه بیشتر گذشت، بیشتر فهمیدند.

در اواسط دوران بنى عباس حتى قبر حسین بن على(ع) را ویران کردند، آب انداختند، خواستند از او هیچ اثرى باقى نماند. نقش یاد و خاطره شهیدان و شهادت این است، شهادت بدون خاطره، بدون یاد، بدون جوشش خون شهید، اثر خودش را نمى بخشد و اربعین آن روزى است که برافراشته شدن پرچم پیام شهادت کربلا در آن روز آغاز شد و روز بازماندگان شهداست. حالا چه در اربعین اول، خانواده امام حسین(ع) به کربلا آمده باشند و چه نیامده باشند. اما اربعین اول آن روزى است که براى اولین بار زائران شناخته شده حسین بن على(ع) به کربلا آمدند؛ جابربن عبدالله انصارى است و عطیه از اصحاب پیغمبر(ص)، از یاران امیرالمؤمنین(ع) و آمدند آنجا و جابربن عبدالله حتى نابینا بود - آن طور که در نوشته ها و اخبار هست - و دستش را عطیه گرفت و برد روى قبر حسین بن على(ع) گذاشت و او قبر را لمس کرد و گریه کرد و با حسین بن على(ع) حرف زد و با آمدن خود و با سخن گفتن خود خاطره حسین بن على(ع) را زنده کرد و سنت زیارت قبر شهدا را پایه گذارى کرد. یک چنین روز مهمى است روز اربعین.

* سخنرانى آیت الله خامنه اى در دیدار با جمع کثیرى از خانواده هاى شهداى تهران و حومه، 63/8/22