فرسایشی شدن بحران سوریه به نفع هیچ یک از کشورهای منطقه نیست

علت ورود عربستان به این معرکه نیز بر کسی پوشیده نیست، ریاض متحد استراتژیک ایالات متحده در منطقه است و همواره در اجرای سیاست های امریکا در منطقه و در راستای تامین منافع امریکا قدم برداشته است. مقامات ریاض البته دلایل دیگری نیز برای حمایت مالی و تسلیحاتی از تروریست ها و مخالفت با حکومت اسد دارند، من جمله اینکه آنها حکومت علوی ها در سوریه را نمی پسندند، مضاف بر اینکه سوریه متحد ایران است و استنباط آنها این است که موضوع سوریه مرتبط با امنیت ملی آنهاست و در نتیجه تمام قد در صحنه مبارزه حاضر شده اند.

 

حمایت ریاض از تروریست های تکفیری و در راس همه آنها جبهه النصره شاخه سوری القاعده با در نظر گرفتن دلایل فوق و این نکته که سازمان تروریستی القاعده از سوی سرویس اطلاعاتی عربستان تغذیه می شود امر تعجب برانگیزی نیست، هم چنین روی کار آمدن بندر بن سلطان بر مسند ریاست دستگاه اطلاعاتی آن کشور که از موسسین القاعده نیز به شمار می آید درک موضوع را راحت تر می کند.

 

در این میان آنکارا نیز منافع و اهداف خاص خود را دنبال می کند. ترکیه مناسبات خوبی با سوریه داشت اما بعد از مدتی در خلال بحران سوریه مواضع اتخاذی از سوی مقامات آنکارا تغییر کرد و آنها آشکارا علیه حکومت بشار اسد ایستادند.

 

اردوغان نخست وزیر ترکیه رفته رفته گوی سبقت را در عناد با حکومت سوریه از دیگر یاران خود در منطقه می ربود که تند روی های وی در این خصوص دامن ترکیه را گرفت و در هفته های اخیر شاهد ایجاد ناآرامی ها و اعتراضات گسترده مردمی علیه دولتمردان ترکیه هستیم و بدین نحو حکومت ترکیه درگیر مشکلات داخلی خود شد؛ یکی از علل بی ثباتی های اخیر ترکیه را می توان  سر ریز شدن و دامنه دار شدن بحران سوریه دانست و صد البته سیاست های اشتباه مقامات آنکارا در این خصوص.

 

رویکرد آمریکا و به تبع آن رژیم صهیونیستی در این مدت در قبال موضوع سوریه، به نحوی بوده که می توان این طور نتیجه گرفت ایالات متحده در پی مدیریت بحران سوریه است و طرفدار پیروزی هیچ یک از طرفین درگیر در صحنه مبارزه سوریه نیست، این سیاست آمریکا را در قالب بازی باخت –باخت می توان تعبیر کرد. در خصوص چرایی این رویکرد امریکا در بحران سوریه می توان گفت، آمریکا پس از تجاربی که در عراق و افغانستان به دست آورد، واقع بین تر و محتاط تر شده است.

 

مقامات واشنگتن هر گاه حکومت سوریه در صحنه مبارزه موفقیت هایی را داشته فشار خود را بر آن بیشتر می کند و بالعکس هرگاه گروه های تروریستی پیش روی هایی را داشتند از فشار خود بر حکومت اسد می کاهد و این نیست جز آنکه استراتژی امریکا مبتنی بر مدیریت بحران در سوریه و هدایت آن به سمت تامین منافع خود است.

 

ایالات متحده در طول این مدت که از بحران سوریه می گذرد خود را به طور مستقیم وارد جنگ نکرده، بلکه با راه انداختن جنگی نیابتی توسط دنباله روهای خود در منطقه و حمایت های سیاسی و رسانه یی خود از گروه های تروریستی و البته با یاری متحدان اروپایی خود نقشی نظاره گر و هدایت گر در این خصوص بر عهده گرفته است.

 

در صحنه تحولات میدانی نیز ما شاهد پیروزی های چشم گیر ارتش سوریه هستیم. آزاد سازی القصیر واقع در استان حمص یکی از شهرهای استراتژیک سوریه و همین طور پاک سازی حلب و حومه آن را می توان از جمله موفقیت های ارتش سوریه با یاری حزب الله در برابر گروه های تروریستی دانست.

 

پس از سنگین شدن کفه ترازو در تحولات میدانی به سود حکومت سوریه، جبهه مخالف آنها را به استفاده از سلاح های شیمیایی متهم کرد و به این بهانه به تجهیز و مسلح نمودن گروه های تروریستی سرعت بخشید.

 

با توجه به برگزاری کنفرانس ژنو 2 که قرار است به زودی برگزار شود، این پیروزی ها می تواند برگ برنده ای باشد برای بشار اسد تا بوسیله آن بتواند از قدرت چانه زنی بالاتری برخوردار گردد، در خصوص کنفرانس ژنو 2 باید گفت در صورتی مفید و نتیجه بخش خواهد بود که تمامی گروه ها و بازیگران موثر در موضوع سوریه پای میز مذاکره حضور داشته باشند.

 

منطقه حساس خاورمیانه با توجه به ویژگی های منحصر به فردی که دارد توان و ظرفیت بحران های طولانی مدت را نخواهد داشت، فرسایشی شدن بحران سوریه به نفع هیچ یک از کشورهای منطقه نیست، چرا که این اوضاع قابلیت تسری به سایر کشورها و ایجاد یک سلسله بحران های فراگیر را دارد که به هیچ وجه کشورهای منطقه خواهان آن نیستند، ناآرامی های اخیر در ترکیه، لبنان و عراق شاهدی بر این مدعاست.