به گزارش خبرنگار فرهنگ و هنر دفاع پرس، ماه رمضان همیشه برای ما یادآور نخوردن و نیاشامیدن است اما آیا فقط با نخوردن و نیاشامیدن روزه ما صحیح است؟ آیا توجه به نهُ چیزی که روزه را باطل می کند(خوردن و آشامیدن، جماع، استمناء، دروغ بستن به خدا و پیغمبر، رساندن غبار غلیظ به حلق، فرو بردن سر در آب، باقی ماندن بر جنابت و حیض و نفاس تا اذان صبح، اماله کردن و قی کردن) برای روزه داری کافی است؟
نخوردن و نیاشامیدن شاید در بین نهُ مسئلهی که منجر به ابطال روزه میشوند بیش از همه مورد توجه و بحث قرار میگیرد اما همین مسئله نیز زوایای مهمی دارد که شاید با وجود نخوردن و نیاشامیدن بر کیفیت روزه ما تاثیر بسزای داشته باشد تا حدی که با اینکه روزه دار مشغول روزه است اما درجه روزه داری او نزول پیدا کند.
درباره نوع خوردن سحر و افطار، مقدار و اندازه، نوع غذای مورد مصرف و کمیت و کیفیت آن رسانههای مختلف از جمله صدا و سیما برنامه مختلفی دارد و پزشکان و متخصصین تغذیه نیز در این باره توصیههای زیادی در تلویزیون مطرح میکنند اما آنچه بیشتر از آن غفلت شده است تاثیر نوع تغذیه بر کیفیت روزه داری است. چگونه و با چه تغذیهای میتوانیم اوج استفاده را از لحظات ماه مبارک رمضان ببریم و چگونه روزه دار کیفیت روزه خود را پایین میآورد؟! این مسائلی است که برای تشریح آن بیانات بزرگان بهره بردهایم.
مرحوم آیت الله حاج میرزا جواد ملکی تبریزی(ره) میفرمایند: روزه داران نیز به لحاظ تغذیه به چند دسته تقسیم میشوند. یکم: عدهای که تغذیه آنان از راه حرام است. این گروه مانند باربرهایی هستند که بار مردم را به منزل میرسانند. بهمین جهت پاداش مال صاحب غذا بوده و روزه دار فقط از گناه ظلم و غضب خود بهره مند میگردد. و به عبارت دیگر کار این دسته کار کسی است که سوار بر چهارپای غصبی شده و خانه خدا را با آن طواف میکند.
دوم: عدهای هستند که تغذیه آنان شبهه ناک است؛ که این دسته به دو گروه تقسیم میشوند: دسته اول کسانی هستند که این مشتبه بحرام واقعی، در ظاهر برای آنان حلال است و دسته دوم حتی در ظاهر نیز برای آنان حلال نیست. دسته اول حکم کسی را دارد که تغذیه او حلال است گرچه یک درجه از او پایینتر است. و دسته دوم حکم کسی را دارد که غذای حرام میخورد، گرچه یک درجه از او بالاتر است.
سوم: دستهای تغذیه آنان حلال است ولی سفره آنان رنگین بوده، از چند نوع غذا استفاده کرده و پر خوری میکنند. این دسته مانند انسانهای پستی هستند که در حضور دوست خود به کارهایی میپردازند که او خوشش نمیآید، و دوست انتظار دارد که آنان از چیزی جز یاد و نزدیک شدن به او لذت نبرند. چنین بندهای لیاقت مجلس دوستان را نداشته و باید او را با چیزی که دوست دارد تنها گذاشت. و شایسته است او را بنده شکمش بدانیم نه بنده پروردگارش.
چهارم: عدهای نیز از دسته فوق تجاوز کرده و کارشان به اسراف و ریخت و پاش و تلف کرده رسیده، حکم این دسته مانند کسانی است که غذایشان حرام است؛ و بهتر است او را گناهکار بدانیم تا مطیع.
پنجم: عدهای هم کسب و کار و هم تغذیه آنها حلال بوده، و از خوشگذرانی و اسراف دور هستند؛ برای خدا تواضع کرده و در مقدار خوردنی و آشامیدنی بمقدار حلال و غیر مکروه بسنده میکنند؛ غذای خوشمزه نخورده و به یک خورش اکتفا نموده؛ یا بعضی از چیزهای زیادی و لذتها را ترک میکنند. درجات آنان پیش پروردگار که مراقب تلاشها و مراقبتهای آنان است، محفوظ میباشد؛ شکرگزار آن بوده و پاداش آن را میدهد.
در هنگام گرفتن پاداش باندازه سر سوزنی به آنان ظلم نشده و خداوند پاداشی بهتر از عمل آنها به آنان داده و بی حساب و با فضل خود به آنان میبخشد. و کسی نمیداند چه نعمتهای گرانقدری برای آنان ذخیره شده که به ذهن کسی خطور نکرده است.
