به گزارش خبرگزاری دفاع مقدس، پدران و مادران شهیدان در حقیقت گنجینه های از خاطرات فرزندانی هستند که در راه دفاع از ارزش های انقلاب و اسلام جان خود را نثار کردند.
در دوران فراغ و جدایی از گوهرهای گرانبهایشان هرگز دم نزدند و اعتراضی نکردند تا مبادا دشمن شادی کند.
آن ها همیشه شاکر خدا بودند و می گفتند فرزنداشنان با افتخار راه خود را برگزیدند و رفتند تا کربلایی شوند. امروز نیز یکی از گنجینه های خاطرات شهدای هشت سال دفاع مقدس، پدر شهید داود حیدری به دیار باقی شتافت و دیدار حق را لبیک گفت.
شهید داود حیدری در روز تاریخی ۱۵ خرداد ۴۲ در خانوادهای مذهبی و متدین چشم به جهان گشود و نامش را داود گذاشتند. کودکی که خلق و خویش متفاوت از همسن و سالانش بود و بزرگتر از آنچه بود، نشان می داد.
پدرش ارتشی بود و داود به همین سبب از همان کودکی، زود بزرگ شده و با دنیای کودکی وداع گفته بود. سال اول ابتدایی را در دبستان طبسی تهران گذرانده بود و به سال ۴۸ به دلیل تحرکاتی در مرز عراق، به همراه خانواده به غرب کشور سفر کرد.
پس از انتقال پدر هم به پادگان قلعهشاهی (ابوذر فعلی) سرپل ذهاب، به همراه خانواده در شهر اسلام آباد غرب ساکن شد و دوره ابتدایی و راهنمایی را در همان جا سپری کرد.
فرمانده گردان زهیر
با وجود پای مجروح در عملیات خیبر با ویلچر وعصا شرکت کرد ولی به علت مخالفت فرماندهان با حضورش در منطقه به پشت جبهه بازگردانده شد.در این مدت، آموزش ویژه چتربازی را در یگان هوابرد با موفقیت به
پایان برد و به جمع لشکریان تیپ ۲۷ محمد رسولالله(ص) پیوست و به عنوان یکی از مسئولین گردان میثم در عملیات بدر شرکت کرد. اواخر سال ۶۳ مجددا به تیپ سیدالشهدا علیهالسلام پیوست و در عملیاتهای مختلفی مثل فکه، عاشورای ۳، والفجر ۱، ۲، ۸ و... شرکت کرد.
داود ضمن گذراندن دوره دوم آموزش در دانشگاه فرماندهی و ستاد در عملیات کربلای ۱ محور عملیاتی مهران در فتح تپه استراتژیک ۲۰۳ نقش مهمی به عنوان فرمانده گردان زهیر ایفا کرد. در عملیات کربلای ۵ با تدابیر شایسته در خطوط مهم و استراتژیک کانال پرورش ماهی، نهرجاسم، شهرک دوعیجی نقش بسزایی ایفا کرد. او با وجود بدنی مجروح در منطقه ماند و گردانش را سازماندهی کرد.
سرانجام داود به آرزوی دیرینه اش رسید و جام شهادت را نوشید تا به جمع یاران و اصحاب سالار و سید شهیدان امام حسین (ع) بپیوندد.
شهید داوود حیدری، پس از مدت ها مجاهدت و تحمل رنجهای فراوان، در عملیات "کربلای 8" بر اثر اصابت "خمپاره 80" عاشقانه و پرشور به شهادت رسید. او همچون مولایش حسین (ع) سرش از تن جدا شد. مانند علمدار کربلا دستش قطع شد و چونان حضرت زهرا (علیها سلام) با پهلوی شکسته به عروج عاشقانه شتافت و در میهمانی آسمانیان حضور یافت.
مافصل سپیده ازکتاب سحریم/دروادی نورهم رکاب سحریم/هرشب تابه صبح درخون خودمی غلطیم/هرصیح دوباره آفتاب سحریم/به یادسرداربی ادعاجبهه هاجنگ داودحیدری عزیزبخوانیم ازروی اخلاص الفاتحه مع الصلوات. اوجوانمرد بود.وجوانمردان هرگز نمیمیرنددرغیر این صورت با گذشت سالها از شهادتش شخصی مانند من درپی دلتنگی ازدوری او وسایر مردان شهید .زخمه ای به این شکل وبه رسم یادگار براین تارنما به جای نمی گذاشت. 
