به گزارش خبرگزاری دفاع مقدس، سید محمد حسین سال ۱۳۳۷ در خانوادهای معتقد و با ایمان در خانه روحانی متعهد و مجاهد، مرحوم آیتالله سید مرتضی علمالهدی در اهواز به دنیا آمد.
محمد حسین از همان کودکی با کلام خدا آشنا بود و هرچه میگذشت بیشتر با آن انس میگرفت، از همان ابتدای کودکی تربیت مذهبی او با مبارزات سیاسی علیه رژیم پهلوی رقم خورد.
وی در سن ۱۱ سالگی مسئولیت آموزش کلام خدا را به کودکان هم سن و سال خود داشت و با صدا و صوت دلنشینی که داشت دوستان را به سوی کلام حق فرا میخواند. به طوری که خانواده با صدای او از خواب بیدار میشدند. خانواده نام او را حسین نهادند و او را همانند سالار شهیدان تربیت کردند تا در طول زندگی بتواند حسینی وار زندگی کند.
محمد حسین در کلاسهای آموزش کلام خدا آیاتی در رابطه با جهاد فی سبیل اله انتخاب میکرد که با این آیات شور و نشاط خاصی را به شاگردانش میداد.
محمد حسین در دوران پهلوی یکی از افرادی بود که نقش اساسی در راه اندازی راهپیمایی و فعالیتهای سیاسی، نظامی و تشکیل گروه موحدین برای مبارزات علیه این رژیم شوم منسجم میکرد.
حسین در سال ۱۳۵۳ که مصادف با عاشورای حسینی بود راهپیمایی منظم و منسجمی را به راه انداخت. آنها نام حسین را بر سینههای عاشقشان چسبانده بودند و حسین با صدای زیبایی که داشت آیاتی از قرآنکه در وصف وصف حمایت از مستضعفین و جهاد بود را قرائت میکرد و بلافاصله بعد از آن آیات را ترجمه میکرد.
محمد حسین تحصیلات عالی خود را در دانشگاه فردوسی مشهد در سال ۱۳۵۶ شروع کرد و در رشته تاریخ ادامه تحصیل داد، شهید علم الهدی همزمان با مبارزاتی که با رژیم پهلوی داشت به مطالعه دقیق نهج البلاغه نیز میپرداخت.
نحوه شهادت:
حسین و یارانش برای عملیات به هویزه رفته بودند و آن روز نیز دشمن با ضرباتی که قبلا از این نیروهای چریکی نامنظم خورده بود حمله بزرگی را با انبوه تانکهای خود آغاز کرد. تانکها به حدود ۵۰ متری خاکریزش رسیده بودند که حسین از جا بلند شد و نزدیکترین تانک را نشانه گرفت. گلوله درست به وسط تانک خورد غیر از حسین دو نفر دیگر هم آر پی جی داشتند که دو تا تانک دیگر را هم نشانه گرفتند. بقیه تانکها سرجایشان ایستادند و خاکریزها را به گلوله بستند از میان همه افراد گروهها فقط او زنده مانده بود که با قامت استوار از جا بلند شد و به خاکریز دیگر رفت در حالی که دو گلوله آر. پی. جی در دست داشت.
پشت خاکریز خوابیده بود و پس از مدتی اولین گلولهاش را شلیک کرد در این زمان چهار تانک به ده متری خاکریزش نزدیک شده بودند این شهید بزرگوار آخرین تیر پیکان خود را رها کرد و سه تانک باقیمانده همزمان به طرف خاکریز حسین شلیک کردند و جسد پاک و مطهرش به هوا پرتاب شد و به آرزوی دیرینه و حقیقی خود که همان وصال محبوب ازلی و ابدی است دست یافت و بالاخره در دی ماه سال ۶۰ بر اثر خیانت بنی صدر خائن در یک پاتک، عراقیها ۱۲۰ نفر از بهترین یاران امام مظلومانه به شهادت رسانیدند.
نقل میکنند پس از اشغال هویزه توسط مزدوران بعثی شخص صدام جهت بازدید منطقه به محل آمده بود هنگامی که در مقابل ۱۲۰ نفر از بهترین و جان برکفترین یاران امام و یاوران اسلام قرار میگیرد از شدت خشم دستور میدهد که اجساد را بر زمین بخوابانند و به تانکها فرمان میدهد که از روی این پیکرهای مقدس عبور کنند.
قسمتی از یادداشتهای شهید:
خدایا این سرزمین پاک در دست ناپاکان است، در همین ۲۰ کیلومتری من در همین تاریکی شب علی میخواست و به نخلستان میرفت فاطمه وضو میگرفت پیامبر به سجده میرفت و حسن و حسین به عبادت میپرداختند این خانهٔ کوچک این سنگر این گودی در دل زمین این گونیهای بر هم تکیه داده شده پر از حرف است فریاد است غوغاست... تنهایی عمیقترین لحظات زندگی یک انسان است خدایا این خانه کوچک را بر من مبارک گردان در این چند روز با خاک انس گرفتهام بوی خاک گرفتهام رنگ خاک گرفتهام حال میفهمم که چرا پیامبر علی ابن ابیطالب را ابوتراب نامید.
خدایا اگر من در دل سنگرم تو در دل من و در دل سنگر هر دو حضور داری لحظات چگونه میگذرد عبور زمان مانند عبور آب بحری از جلوی چشمان کاملا ملموس است. اما زندگی در این خانه کوچک که یک قلب پر طپش است یک دل خاکی است در زمین خدا در متن پاکی نمیتواند تکرار پذیر باشد آری... تنها موهبتی است الهی در تنهایی از تنهایی بدر میآییم در تنهایی به خدا میرسیم... و در سنگر تنها هستم...
