به گزارش خبرنگار حماسه و جهاد دفاع پرس، «ملاصالح خسروی» از روحانیان مبارز اهل سنت بود که سالها افتخار مبارزه علیه رژیم پهلوی را داشت و در این راه، حبس و شکنجههای فراوانی در زندانهای سنندج و تهران متحمل شد. وی پس از پیروزی انقلاب، بهعنوان روحانی انقلابی، منادی وحدت بود و تا لحظه شهادت از یاوران انقلاب و «امام خمینی» بود.
شهید «خسروی» دشمنی سرسختانهای با منافقین داشت و همواره افشاگر برنامههای عناصر ضدانقلاب ازجمله دموکرات و کومله بود؛ تا اینکه در 26 مرداد سال 1360 هنگام اذان مغرب در مسجد جامع سنندج مورد اصابت گلولههای عناصر کینهتوز ضدانقلاب قرار گرفت و به همراه فرزندش «محمد» به شهادت رسید.
زندگینامه شهید
شهید «ملاصالح خسروی» در روز پنجم خرداد ماه سال 1300 در روستای زندان از توابع شهرستان سنندج متولد شد. پدرش «حاج لطفالله خسروی» با کشاورزی معیشت خانوادهاش را فراهم میکرد. صالح به تشویق و راهنمایی پدرش، از شش سالگی به مکتب رفت و بعد از مدتی نزد «ملاکریم یوسفی»، امام جماعت و مدرس مسجد فاروقیه سنندج رفت و علوم مقدماتی نظیر صرف و نحو عربی و قرائت قرآن کریم را آموخت و پس از آن به منطقه اورامان مریوان مهاجرت کرد.
«ملاصالح خسروی» برای تکمیل تحصیلات دینی خود به کشور عراق سفر کرد، سپس به ایران بازگشت و به روستای سراب قامیش رفت و محضر «ماموستا فیضالله مرادی» را درک کرد و بعد از مدتی از «ملاخالد» اجازه افتاء در مذهب امام شافعی را دریافت کرد.
فعالیتهای سیاسی و مذهبی «ملاصالح» بعد از مدتی شکل جدیتر به خود گرفت. او به مبارزه با ستم و فساد رژیم شاه و مزدوران محلی پرداخت. رژیم طاغوت «ملاصالح» را به سبب مبارزاتش در سال 1337 به زندان انداخت. «ملاصالح» پس از آزادی از زندان، امام جماعت مسجد «شیخ محمد آغازمان» را عهدهدار شد و به نوسازی مسجد اقدام کرد و مبارزات خود را علیه رژیم شاه از سر گرفت؛ تا آنکه نیروهای امنیتی رژیم شاه، او را به سبب مخفی ساختن یکی از روحانیون مبارز به نام «شیخ جمیل مردوخی»، دستگیر کرده و به شکنجه، ضرب و جرح وی پرداختند که نشانههای آن تا مدتها بر بدن «ملاصالح» مشخص بود.
«ملاصالح خسروی» غیر از مبارزه سیاسی، قرآن و معارف اسلامی را به جوانان آموزش میداد. این مبارز انقلابی پس از پیروزی انقلاب اسلامی وظیفه اصلی خود را حفظ دستاوردها و ارزشهای انقلاب میدانست؛ برای همین به مبارزه با گروهکها و افراد ضدانقلاب پرداخت و مردم را از افتادن در گودال فریب آنان برحذر میداشت و با تحلیلی عالمانه، هویت اصلی گروهکها را افشا میکرد.
«ملاصالح» با عضویت در مرکز بزرگ اسلامی غرب کشور، فعالیتهایش را برای تعلیم آموزههای اسلامی و استقرار حکومت اسلامی گستردهتر ساخت.
دشمنان ایران اسلامی وجود «ملاصالح» را مانعی در مقابل امیال خود میدانستند؛ برای همین در پی حذف وی برآمدند و در غروب روز بیست و چهارم مرداد ماه سال 1360، هنگامی که «ملاصالح» همراه فرزندش «محمد» در مسجد «محمد آغازمان» حاضر شده بود تا مزد کارگران ساختمانی مسجد را بپردازد، افراد ضد انقلاب به آنها حمله کردند و وی را همراه فرزندش با شلیک گلوله به شهادت رساندند. بعد از آن مردم سنندج پیکر پاک آنان را در بهشت محمدی سنندج به خاک سپردند.
شهید ملاصالح خسروی عقیده داشت که علم باید با عمل همراه شود. همچنین باید برای اصلاح فرد و تحقق اصول اسلامی، حکومت باید اصلاح شود. بدین منظور بود که به نقد عملکرد رژیم شاهنشاهی پرداخت و چون فساد و تباهی آن را به حدی دید که قابل اصلاح نیست، به مبارزه پرداخت.
ایثار از ویژگیهای بارز او بود. زمانی به اتهام مخفی ساختن «شیخ جمیل مردوخی» به زندان افتاد، حبس و شکنجه را تحمل کرد؛ اما مخفیگاه «شیخ جمیل» را لو نداد.
زندگی شهید «ملاصالح» خسروی درسه چیز خلاصه شده بود: آموختن، آموزش و مبارزه با مظاهر ظلم و فساد پهلوی. این شهید عزیز معتقد بود این سه هدف نیز با درد و رنج همراه است؛ هرکس طالب آنها باشد باید از بسیاری مصلحتها و عافیتاندیشیها دست بردارد، و خود نیز عامل به این اعتقاد بود.
مهمترین پیام شهید «خسروی» حفظ مسجد بود. او با تأسی به «حضرت امام خمینی(ره)» مسجدها را مهمترین سنگر مبارزه میدانست. بر همین اساس مسجدهای سنندج کانون اصلی مبارزاتش علیه رژیم شاه بود بعد از پیروزی انقلاب اسلامی نیز از منبر مساجد به نشر عقاید اسلامی پرداخت و پرده از چهرهی گروهکها برداشت، و این مسئله سبب شهادتش به دست منافقان شد.
انتهای پیام/ 161
