استقرارهای آدمک‌هایی در برجک‌های دیده‌بانی برای فریب دشمن بعثی، یکی از ابداعات رزمندگان در دوران دفاع مقدس بود.
ساخت آتش‌گیر یا همان شعله‌پوش برای دوشکا آن‌هم با استفاده از امکانات ساده، یکی از این ابداعات رزمندگان در جبهه بود.
رزمندگان برای کسی که بچه‌های هیئت گردان یا دسته به او می‌بالیدند و به وجودش افتخار می کردند، اصطلاح «آبروی هیئت» را به‌کار می‌بردند. همچنین به کسی که در جنگ، سابقه داشت و کهنه‌کار بود نیز می‌گفتند «اخلاص فتح‌المبینی» دارد.
تعمیر تایر تراکتور، آن هم با استفاده از چکمه، از ابداعات ساده و کار راه‌انداز یکی از رزمندگان در جبهه‌ها بود.
رزمندگان به آشی که طعم و رنگ و بو و مزه همه‌چیز را داشت غیر از آش و گویی ترکیبی بود از همه خوراکی‌ها و خوردنی‌هایی که در طول هفت روز روی دست آشپز مانده بود، «آشپزخانه در هفته‌ای که گذشت» می‌گفتند. آن‌ها همچنین به تدارکات‌چی‌ها، لقب «ارباب» داده بودند.
«آب‌شنگولی» اصطلاحی بود که رزمندگان برای نوشیدنی خوش‌طعم و مایعات خنک و مطبوعی به‌کار می‌برند که حال آن‌ها را حسابی جا می‌آورد و به اصطلاح شنگول‌شان می‌کرد. همچنین آن‌ها برای کسی که با دیگران احساس تفاوت و تمایز می‌کرد نیز اصطلاح «احساس خوشتیپی کردن» را به‌کار می‌بردند.
نیروی مشغول آموزش غواصی، فردی که موقع به آب افتادن در سد «دز» و رودخانه «کارون» در روزهای اول تمرین و آشنایی با فنون شنا، حداقل یکی دو لیتر آب می‌خورد تا اینکه کم کم می‌توانست خود را روی آب نگه دارد.
رزمندگان موشک‌ها را با راکت‌های گرد و جمع و کوچولوی دشمن می‌سنجیدند و نتیجتاً به تعبیر طنزآمیز «آبگرمکن نفتی» می‌رسیدند.
