شهید محمد ابراهیم

«مجتبی تاجیک» گفت: زمانی‌که متوجه شهادت امیر شدم، هم‌چون ابر بهاری اشک می‌ریختم. بهیار گمان می‌کرد از شدت درد بی‌تابم. نمی‌دانست بهترین رفیقم را از دست داده‌ام. او نمی‌فهمید حال ما جامانده‌ها زمانی خوب می‌شود که به رفقای شهید‌مان بپیوندیم.